Om begrijpelijke redenen… want die vervelende coronadreiging roept zoveel goede initiatieven een halt toe. Naar jaarlijkse gewoonte groeide het enthousiasme zowel in de Sint-Gillisgemeenschap als in KWB en KAJ om weer samen de soep op de stoep te organiseren. Datum prikken, werkruimte en materiaal reserveren in de markten, vrijwilligers aanspreken… Onze vaste soepkokers waren er al aan begonnen… want er moest genoeg soep zijn dit jaar. Soep om ter plekke, voor de deur van de Pianofabriek, te consumeren bij een babbeltje over de armoede rondom ons en een oproep om welzijnszorg te steunen. Soep om mee te nemen. De bokalen staan al mooi gewassen klaar. Het Overlegcomité van 3 december deed ons anders beslissen. Staande een soepje drinken mag niet, ook al blijven we buiten. Kunnen we wel een standje opzetten en de nodige animatie voorzien? Met hoevelen mogen we er zijn? Zullen de mensen wel langs komen als er geen culturele activiteiten. GEEN soep dan maar! Of toch: Soep aan tafel in tomaatrode soep-op-de-stoep-bekers met de collectebus midden op de tafel, de affiche als onderlegger… dat kan iedereen thuis organiseren en nadien de inhoud van de collectebus doorstorten aan Welzijnszorg. De Sint-Gillisgemeenschap gaat ervoor. Doe je mee? Je kan het samengelegde geld op kerstavond in het collectemandje leggen of op de Welzijnszorgrekening BE21 0000 0000 0303. Vanaf 40 Euro is je gift voor 45% aftrekbaar van je belastingen. Zo kost 40 Euro je slechts 22 Euro. zr. Lea
Welzijnszorg - Wonen: een gunst of een recht?
Toch een geluk, als het lukt… Ik moet eerlijk toegeven. Er was wel wat druk om de noodwoning te verlaten . “Je hebt tot dan de tijd en dan moet je echt wel weg.” Maar ik dacht: “Dat gaat niet. Dat kan ik hier niet.” En als ik die druk voel, dan begin ik te panikeren. En dat is niet wat het moet zijn. Maar ik moet eerlijk toegeven, op een gegeven moment ben ik beginnen zoeken. Ik ben toen hier komen kijken. Ik had echt wel schrik. Ik stond toen ook op de ziekenkas, volledig op invaliditeit. En ik leg dat uit aan die eigenares. En dat was een heel strenge. Ik had echt schrik. Er zijn zo een paar momenten in mijn leven dat ik schrik had. Ik dacht dat ze ging zeggen dat ik het niet mocht hebben. En die bekeek mij zo… hoe moet ik dat zeggen? Ja, je ziet mij hier zitten hé? Ik heb geen chique kleren aan. Ik ben wie ik ben. Ja, neem me maar zoals ik ben. En als je het blok bezag van wie daar woonde, dacht ik ook: “Oei, moet ik hier tussen de chique madammen gaan zitten? En ik dan zo’n boerin.” Maar uiteindelijk zei ze dat het goed was, dat het in orde was voor haar. Ik weet nog dat ze in de garage vroeg: “Staat het u aan?” En ik dacht nog: “Allee, waarom vraagt ze dat nu? Zij moet eigenlijk zeggen of het goed is of niet.” Op het eerste moment moet ik zeggen dat het mij eigenlijk niet veel moeite heeft gekost, alleen een beetje schrik. Dus ik heb op dat vlak wel chance gehad. Ik heb haar ook verteld dat ik kanker heb gehad en dat ik met mijn zoon alleen was en ik denk dat het op dat vlak… ze leek streng maar ik denk dat ze een koeken hartje had. getuigenis Welzijnsschakels
