Wie zou deze ondenkbare situatie hebben zien aankomen, wereldwijd, maar ook bij ons?
Het wegvallen van alle sociale contacten door de streng opgelegde ‘Corona Lock-down’ heeft ons wakker geschud. Het toont ons hoeveel nood wij hebben aan ontmoeting met familie, vrienden, buren, leeftijdgenoten school- en werkmakkers. De oudsten, zieken en eenzamen moesten hun geliefden wel veertien weken lang missen.
Bij geboorte of overlijden konden wij onze vreugde of verdriet en het verlies niet betuigen aan de families. De gedwongen thuisblijvers, werknemers, onderwijzers, schoolkinderen en studenten, gelovigen en kerkbezoekers, sport- en jeugdverenigingen… iedereen heeft het gemis aan den lijve ondervonden.
De zondagsvieringen en andere geplande bijeenkomsten in de paastijd moesten worden afgelast. Zij konden gevolgd worden op scherm, dankzij de nu mogelijke media.
Tijdens deze crisis werden er vindingrijke en aangepaste oplossingen gevonden. De kinderen en kleinkinderen die in onze nabijheid wonen, de buren en vrienden werden spontane boodschappers. De postbode bracht ons postkaarten vol genegen en warme woorden van hen die verderaf wonen. Op weekenddagen werden de fietsen benut om een kort bezoek te brengen bij grootouders, familie en vrienden in de regio. Ze hielden rekening met de Corona-afspraken van afstand houden. De mondmaskers zorgden ervoor dat we mekaar kort konden zien in de tuin. Wij hopen op een komende herstelperiode. We zullen deze corona-ervaringen niet gauw vergeten!
