Op retraite met Jezus…
Retraite van 40 dagen, een goede gewoonte waarvoor de Jezuïeten bekend staan.
Vorig jaar nog zetten we in de gemeenschap de Vasten in met velen samen op Aswoensdag. Wie had gedacht dat die ‘quarantaine’ van veertig dagen zolang zou duren? Al het tweede jaar op rij beleven we de vasten op deze nieuwe ‘afstandelijke’ manier. We beleven als het ware een woestijnperiode met te weinig uitzicht.
De Israëlieten hadden nooit gedacht 40 jaar woestijn mee te maken alvorens een beloofde land te mogen binnengaan. Ze ‘morden’’ tegen Mozes: altijd hetzelfde eten en drinken, honger, dorst… “Waren we niet beter bij de vleespotten in Egypte gebleven, dan hier in de woestijn te sterven?” Erger nog, en dit is morren: “Waar is nu die God die met ons meetrekt?”
Veertig dagen proeven…
Voor de meeste mensen tijd om die retraite stop te zetten: het heeft lang genoeg geduurd, van het goede teveel; een tweede lockdown was niet nodig! Deze gedwongen afstand is geen sinecure. Niet voor ouderen en zeker niet voor jongeren.
Toch roepen mensen ook nu op tot een ‘Tourné Minérale’, dagen zonder alcohol…
Sommige mensen zagen in die periode als een kans om tot bewuster leven te komen, boeken te lezen of te schrijven, nieuwe creaties te maken, zorg voor de huisgenoten, orde op zaken te stellen, met familie contact te nemen, het wandelen te herontdekken,… “Het is een op zoek gaan naar het essentiële, naar wat er toe doet. Terug naar de wortels van het bestaan; vroeger deden we het met zoveel minder,” zo vertelde me iemand.
“De woestijn is prachtig, maar ongenadig hard. Je kan jezelf erin verliezen, maar je komt er wel weer sterker uit!” vertelt een moeder aan Usha Henning in ‘Still-Magazine’ 06. Het is de ervaring van pelgrimerenden in de stad, op weg naar Compostella: “Pelgrimeren is verbinding aangaan met anderen en tot nieuwe inzichten komen,” getuigt Sebastien De Fooz. En in datzelfde nummer gaat Steven De Winter op wandel: “De natuur zorgde ervoor dat ik op een intuïtiever wijze mijn aandacht naar binnen richtte”.
De keuze van Jezus, voor een God die kiest voor het leven.
Dat het evangelie van Marcus het kortste is wist ik al, maar de lezing van deze 1ste zondag in de 40-dagentijd (21 februari 2021) is wel heel kort. Na de doop in de woestijn zou je verwachten dat Jezus er direct op uit trekt. Niets daarvan! Hij wordt door de ‘Geest’’ naar de woestijn gebracht voor een quarantaine van 40 dagen vasten. Daar wordt hij door Satan (de vorst des Duivels, het kwade) op de proef gesteld: waarvoor kies je?
Woestijn is een plaats om alleen te zijn met zijn Vader, om zich klaar te maken voor zijn grote taak, voor zijn zending naar de mensen toe.
Hij bevindt zich tussen de wilde dieren… Dit doet me denken aan de eerste lezing (Genesis, 9, 8-15) die dit heel visueel vertelt: “God zei tegen Noach en zijn zonen: ‘Nu sluit Ik mijn verbond met u en met uw nageslacht, en met alle levende wezens, dieren, die bij u zijn… Ik sluit met u mijn verbond… Ik zet mijn boog in de wolken; die zal het teken zijn van het verbond tussen Mij en de aarde…”
De vasten is een uitgelezen tijd om halt te houden
en het dwingend ritme van leven of geleefd worden te doorbreken,
om vraagtekens te plaatsen bij wat wij de ‘normale gang van zaken’ noemen,
de moeilijke weg gaan van ‘teveel’ naar ‘genoeg’; niet terug naar het ‘vroegere normaal’.
Vasten is… het herstellen van de harmonie met zichzelf, met de anderen, de natuur, met God.
Naar Jezus' voorbeeld gebruikt de Kerk de veertigdagentijd om dichter te komen bij mensen in de Derde Wereld. Het is de uitgelezen tijd om te delen met elkaar: ons leven, onze vreugde, ons verdriet en ons bezit. Veertig-dagen-tijd om broederlijk delend te leven.
Vasten is… eens nadenken hoe wij kunnen bouwen aan een hoopvolle toekomst voor iederéén, voor alle volkeren, onszelf inbegrepen;
mensen opnieuw doen leven, naar het Paasfeest toe!
Het Rijk Gods midden onder ons!
Pastor Walbert
