25/10 voor alle pastorale medewerkers in zorginstellingen en ziekenhuizen
De gespreksavond zorginstellingen bracht een kleine maar enthousiaste groep op de been. Niet enkel pastores uit verschillende zorginstellingen, ook mensen van twee Samana-groepen uit Hoboken hebben de weg gevonden naar het Augustinus-ziekenhuis in Wilrijk. Stuk voor stuk gepassioneerde vrouwen en mannen als het gaat om kwetsbare mensen in onze samenleving
Het doel van de gespreksavonden is om vinger aan de pols te houden rond wat er leeft op de diverse actievelden in de kersverse pastorale eenheid Heilige Damiaan. Tegelijk wil het team van de pastorale eenheid het enthousiasme dat er gegroeid is tijdens de lange opstartfase meenemen en nog verder aanwakkeren. Een pastorale eenheid is als een wit doek, zoals het schilderij ‘The Voice’ van Barnett Newman hieronder verbeeldt, waarop nieuwe ideeën het licht zien die de kerk die we morgen kunnen zijn, vorm en inhoud geven.
Een van de sterke ideeën die uit de ontbijtontmoetingen kwamen was de vraag vanuit de lokale ziekenzorg-werkingen naar verbinding met wat er gebeurt aan pastoraal in ziekenhuizen. Er is een verlangen om de zorg die je als vrijwilliger hebt om een kwetsbare mens die je regelmatig bezoekt over te dragen aan een pastor in een ziekenhuis. Dat verlangen is wederzijds. Vanuit dit verlangen en het vaststellen van noden bij patiënten is in kringen van pastores in de zorg het concept ‘ketenzorg’ gegroeid. Dit concept drukt de continuïteit uit die we willen aanbieden als het gaat om spirituele en psychosociale ondersteuning. Bijvoorbeeld als mensen een traject afleggen van ziekenhuis naar revalidatie, naar thuis en eventueel weer terug.
In de loop van de gespreksavond zijn we ook effectief in gesprek gegaan. Pastores en vrijwilligers en teamleden vormden kleine gemengde groepen. Tijdens de gesprekken werd het vuur dat we allen in ons dragen tastbaar. Ook de zorg dat het niet altijd gemakkelijk is om in een groot ziekenhuis als pastorale dienst de juiste medewerking van directies te krijgen als het bijvoorbeeld gaat over een stille ruimte of om patiënten met hun spirituele vraag op het spoor te komen. Het verhaal van het UZA leert dan weer dat een niet-evidente keuze, ruim tien jaar geleden, om protestants-katholiek oecumenisch samen te werken leidt tot een aantrekkelijke bloeiende gemeenschap.
Wat we als team meenemen is dat het belangrijk is, om een sterk idee goed uit te werken, en er strijdlustig mee naar buiten te treden.
