Als een lopend vuurtje…
... een dag van ont-moeten
Pinkstermaandagochtend iets voor halfnegen is het als ik het parkeerpleintje voor Kristus Koning opwandel. Ik zie een paar mensen … Ja, wij gaan mee naar Turnhout! Het duurt niet lang of nog anderen stromen toe. Eenzelfde tafereel speelt zich intussen af in Schelle en in Boom. Een klein maar enthousiast bont gezelschap zal de bus opstappen. Dat blijkt nog meer als ik met enkele onderweg persoonlijk kennismaak.
De blijde intocht in Turnhout heeft wat meer voeten nodig, letterlijk. In het navigeren naar de Grote markt, reed de buschauffeur zich vast bij een winkelwandelstraat. Gelukkig staat Rita op, een Turnhoutkenner. Ze gidst ons op een tiental minuten naar Sint-Pieter. Aan de poort wachten Vera en An van het vicariaat ons op en voorzien ons van het ‘lopendvuur-zakje’. Van hier zwermt iedereen uit naar de vele workshops, vieringen, wandelingen, etc.
Zelf blijf ik met Ward plakken bij de ontmoetingscaravan op het plein voor de kerk. Er ontstaat een spontaan gesprek over geloven. Ik luister vooral en merk in mezelf een verschil met mijn eigen manier van geloven. Het staat een warm contact niet in de weg. Er is openheid die toelaat om samen de essentie van geloven te verkennen: God is Liefde. Terwijl ik zo in gesprek ben, vindt Greet mij en een beetje later een Marc. Zo wordt deze dag er voor mij een van spontane ontmoetingen.
Ik laat me meenemen naar de kerk van het Goddelijk kind, waar, tegen de tijd dat we deze gevonden hebben, het Taizégebed afgelopen is. Maar we babbelen wel nog met Liesbeth die de workshop met veel vuur, mee heeft verzorgd. In de pendelbus zie ik Michel, een kort gesprek over oecumene, hij is onderweg naar een lezing rond dit thema, maar blijkt achteraf in de zaal met de bisschop te zijn beland.
Zelf bus ik naar het begijnhof, waar ik, aan de stand van de gevangenispastors, Annemie vind. We hebben het over ketenzorg (het netwerk tussen lokale presentieplekken en pastors in ziekenhuizen en rusthuizen, etc.). An die net voorbijkomt, babbelt mee. Zij brengt voor PE ACE mensen rond dit onderwerp samen. Ik loop verder over de religieuze markt, houd halt bij een groepje dat spontaan Spaanse liedjes zingt met Jos, de havenpastor, op gitaar en bij Patrick van Ecokerk.
In de begijnhofkerk word ik begeesterd door de preek van Jan De Cock, waarom zitten we er in onze kerken toch zo vaak bij als triestige planten, terwijl het evangelie ons juist aanzet tot vreugde en blijheid? Wat hebben we nodig om als radicaal open, enthousiaste christenen te leven? Met Kristin praat ik nog wat bij in een overrompelde Begijnhof bistro en observeer kindjes zich amuseren met trapje springen.
Het gebed van de bisschop, enkele dagen eerder in Rome bij paus Franciscus, werkt. Het weer dat dreigt aan het begin van de slotviering, blijft beperkt tot enkele druppels, voor de stralende zon zorgen we zelf. Een kleine dreumes, bengelend aan mama Evelien, ontdekt verrast de grote kerk voor ons in het programmaboekje! De warmte van de verschillende getuigen werkt aanstekelijk. Beetje bij beetje doen ze tientallen opstaan. Zou ik overdrijven als er aan het eind honderd zijn die zich onder het podium verzamelen? Zo worden we, alle een-, twee-, drieduizend (?) gezonden als kleine apostelen de wereld in. Waar we als kerkgemeenschap vandaag klein groeien, maar als kleine groep morgen niet hoeven onderdoen aan betekenis.
Mag ik hierover even voortmijmeren? In pastorale eenheid Damiaan, voelen we dat tegenwoordig wel heel hard aan onze boom wordt geschud. We voelen ons klein groeien. Net zoals ik Jan De Cock hoorde preken, hebben we dit nodig: dat we onszelf als geloofsgemeenschap transformeren. Van mensen uit gewoonte gebonden aan de buurtkerk. Naar een bezielde, zelfbewuste, blije gemeenschap. Zodat we als kleine bonte groep, met een open geest, christelijk geloven toekomst geven. We lijken zo wel wat op die eerste christenen die we in Handelingen ontmoeten.
Het bonte groepje dat samen de bus opstapte, bracht ik vorige week even opnieuw samen. Bij een broodmaaltijd deelden we onze ervaringen van die dag. We hebben allemaal heel erg boeiende dingen meegemaakt die elk van ons nog meer hebben begeesterd. Geert getuigde van haar ervaring in coronatijd. Op internet kwam ze een charismatische Limburgse priester tegen, die haar als christen helemaal doet herleven. Deze ervaring houden we samen over aan Turnhout, het doet ons beseffen hoe hard we nood hebben aan enthousiasme, aan charisma, zeg maar aan de ervaring van Pinksteren in onze kerk.
Raf Geurts
Ga naar Dit was ‘als een lopend vuurtje’ van 6 juni in Turnhout op de website van het bisdom
