Sinds oktober vorig jaar loopt Cantaert er stage in de pastorale zone Effata. „Ik voel me sterk gesteund door de parochianen. Die gedragenheid geeft kracht en moed. Ik ben niet alleen geroepen, ik word daarin ook bevestigd door mijn omgeving. Dat doet deugd”, zegt hij.
Elia Cantaert is 27 en afkomstig uit Nieuwerkerken, bij Aalst. Hij groeide op in een warm gelovig gezin met negen kinderen waarin het rozenhoedje bidden behoorde tot de dagelijkse gebruiken en de eucharistieviering tot de zaterdagse of zondagse uitstappen. Al op jeugdige leeftijd raakte hij geboeid door de verhalen, de diepere symboliek en de rituelen in de kerk. Met andere woorden, er broedde wat ten huize Cantaert.
„Ik herinner me dat de juffrouw in de lagere school ons vroeg wat we later wilden worden. Vol overtuiging zei ik: ‘Priester.’ Je kunt je de reacties van de klasgenoten wel voorstellen. In mijn kinderlijke naïviteit meende ik echt dat iedereen bezig was met het geloof”, zegt Elia Cantaert. Het hoongelach beïnvloedde alleszins niet zijn ambities, want vandaag, zowat twintig jaar later, zit hij in de laatste rechte lijn naar de verwezenlijking van zijn jongensdroom.
„Toen ik mijn bachelorsdiploma pedagogische wetenschappen behaalde aan de UGent, bleef het verlangen om naar het seminarie te gaan branden. Zeker na mijn eerste diocesane bedevaart naar Lourdes, in het gezelschap van de Aalsterse brancardiers. We waren allemaal gelijkgestemden en maakten deel uit van een grote christelijke familie. Ik had de indruk dat we elkaar al lange tijd kenden, als broers en zussen. Toen wist ik het zeker. Mijn ouders zeiden: ‘Als dat jouw weg is en het jou gelukkig maakt, moet je dat doen.’ Voor die reactie ben ik hen bijzonder dankbaar.”
Met de goedkeuring van de toenmalige aartsbisschop, mgr. André-Joseph Léonard, trok Cantaert naar het seminarie in Namen als seminarist van het aartsbisdom. Zijn tweetaligheid en kennis van de Franstalige en Vlaamse pastoraal beschouwt hij als een troef. Net als de eerdere stages in Mechelen, Ukkel en Kraainem, overigens. „Een verrijking”, noemt hij het zelf. „Er is niet een soort pastoraal. Die is divers. Behalve het taalverschil is beide vergelijken lastig. We vormen immers over de taalgrens heen de Kerk van Christus.”
Sinds vorig academiejaar volgt Cantaert les aan het Johannes XXIII-seminarie in Leuven. Vandaag, in het zevende jaar van zijn priesteropleiding, loopt hij stage bij priester Guido Moeys, in de pastorale zone Effata in Opwijk. Daar houdt hij zich onder meer bezig met huiswerkbegeleiding bij een twintigtal kansarme kinderen en catechesewerking.
„Jeugdpastoraal spreekt me sterk aan”, zegt Cantaert. „De vraag is echter hoe we jongeren vandaag kunnen bereiken. Ze staan weliswaar open voor het geloof, maar ze vinden amper aanknopingspunten. Ze kijken minder naar parochiestructuren en veeleer naar sterke plekken waartoe ze zich aangetrokken voelen, zoals Taizé of Lourdes. Daar vinden ze hun geluk. Nieuwe wegen banen, is echter geen eenvoudige opdracht. Ik besef goed dat de Kerk voor grote uitdagingen staat. Ik stel me daarvoor open en wil eropuit trekken om te getuigen. Vuur ben ik op aarde komen brengen en hoe verlang ik dat het al oplaait! Een vers uit het Lucasevangelie dat ik koos voor mijn diakenwijding. Als je in vuur en vlam staat, wil je die liefde van God ook uitdragen. Paus Franciscus inspireert me daarbij. Ik hoop dat iedereen het mag ervaren.”
