Dagboek wereldjongerendagen: Bach en zijn straatmuzikanten

19 juli . Leipzig

Het doet me in eerste instantie denken aan Duitsland in oorlogstijden. Een donkere sfeer en gedachte glijden over de op getto lijkende huizen en gebouwen. Langzaam maar zeker lijkt de stad de verloren jaren in te halen: netjes opgekuiste huizen en een wuivende dame op straat doen me glimlachen.

Eens in het centrum bloeit mijn hart open: de stad leeft. Goethe, Luther, Bach, Mendelssohn en Schumann hebben hier hun stempel gedrukt. Straatmuzikanten doen Bachs muziek heropleven als nooit tevoren. Ik ben in mijn nopjes, een zevenjarig kind in een speeltuin.

Achter het standbeeld van onze Johann staat de Thomaskirche, Bachs laatste rustplaats én de plaats waar één van zijn grootste werken voor de allereerste keer werd uitgevoerd: de Mattheüspassie. Terwijl we in de kerk zaten, kregen we de intro van dit werk te horen. Met onze ogen toe waanden we ons even weer in de 18e eeuw.

Een stadsspel leerde ons de belangrijke personen van Leipzig kennen. Historische figuren, waarvan de gezichten ons toch net iets te bekend voorkwamen, leidden ons langs de wondermooie, soms verborgen plekjes van de stad. Bovendien bleken er ook heel wat pokémons te zitten, die door enkelen zeer gretig werden gevangen.

Inspiratie en schoonheid, die twee woorden neem ik na vandaag mee. Twee woorden die eigenlijk totaal iets anders betekenen, maar die in deze context toch samen kunnen worden gezien. Inspiratie kan overal uit groeien. Wie had gedacht dat mensen zoals Bach of Goethe vandaag de dag tot de grootste namen van de wereld zouden behoren? Niet elk talent komt uit een grote stad. Talent kan van overal komen.

Vandaag was echter ook een dag van confrontatie: wie is toch die man die wij God noemen? Zo veel verschillende visies maakten me onzeker: is mijn visie wel de juiste? Is er überhaupt wel een juiste visie? Misschien was vandaag dan ook wel een dag van aanvaarding: het is oké om een ander idee te hebben. En het is ook helemaal oké om te beseffen dat de mening van een ander niets hoeft te veranderen aan de jouwe.

Zijn we uiteindelijk niet samen op weg? Zijn we niet zoekende naar wat God en/of het leven ons nog meer te bieden heeft? Misschien heeft God onze weg al vastgelegd, maar wat als de mens zijn eigen weg maakt en God als een ster fungeert die ons gewoon even een hint naar de juiste richting geeft?

Het zijn vragen die ik meeneem naar de Wereldjongerendagen. Vragen waar ik komende week misschien nog geen antwoord op zal krijgen, maar die ooit wel naar boven zullen komen. En als de tijd daar rijp voor is, ben ik er klaar voor.

Emilie

Ontdek alles over de Wereldjongerendagen.

Lees ook: Dagboek Wereldjongerendagen: padvinders en lege-nestsyndromen, Emilie op Campus Misericordiae 

Alle artikels op Kerknet over de Wereldjongerendagen