22 juli
351 kilometer, vijf uurtjes. Zo lang duurde het om vanuit Berlijn in Praag te geraken. Een langdurige weg en ik denk terug aan de voorbije dagen. De tijd vliegt, tikt zo ongelooflijk snel voorbij. We zijn inmiddels zes dagen verder en ons vertrek vanuit Antwerpen lijkt nog maar een dag of twee geleden.
Terwijl de Mattheüspassie in mijn oren galmt, verschijnt het beeld van Leipzig in mijn hoofd. Een lugubere achterbuurt die plaats maakte voor een charmant en gezellig stadje. Stiekem hoop ik dat Praag net zo is: een eerste afwachtende houding die al snel wordt vervangen door een opgewekte nieuwsgierigheid.
De afgeleefde wijken van Praag verschijnen stilaan op mijn netvlies.
Het lijkt wel een kopie van Leipzig, maar al snel wordt ook dit beeld opgesmukt met nette en pittoreske straatjes. Ik word op slag vrolijk van deze kleine mooie dingen.
Even later bereikt het nieuws van de schietpartij in München mij. Die kleine mooie dingen werden in eerste instantie plots even minder mooi, alsof de bloemen die je net hebt gekregen al beginnen te verwelken. Het is raar hoe je een seconde later die kleine dingen plots beschouwt als meer, als groter. De dingen die je gezien hebt en apprecieert, krijgen een grotere plek in je hoofd, in je hart. Wat eerst een glimlach was, is nu een uiting van liefde en vriendschap. Het betekent veel meer dan je eerst beseft.
Ik denk dat het onze zwakte is dat we te veel als vanzelfsprekend beschouwen. Maar de vriendschap die we op deze reis opbouwen, is verre van vanzelfsprekend.
Emilie
Lees ook: Dagboek Wereldjongerendagen: padvinders en lege-nestsyndromen
Dagboek wereldjongerendagen: Bach en zijn straatmuzikanten
Alle artikels op Kerknet over de Wereldjongerendagen
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.