In het jubeljaar zet het bisdom Brugge enkele mensen die voor ons een teken van hoop zijn in de kijker.
Bekijk de collectie artikels hier.
An Quaghebeur (bisschoppelijk gedelegeerde voor onderwijs) nomineert Dirk Fouquet, leraar godsdienst in het VTI van Oostende als teken van Hoop.
Wie is Dirk en wat doet hij?
Dirk Fouquet is gepassioneerd leraar godsdienst in het VTI van Oostende. Hij is geboren in Oostende in 1960 (op de eerste zondag van de advent). Hij verloor zijn eerste echtgenote Marianne en is getrouwd met Veroniek. Samen hebben ze 4 kinderen en ondertussen ook al 2 kleinkinderen. Dirk studeerde godsdienstwetenschappen in Leuven en startte zijn onderwijsloopbaan in Waregem waar hij in een beroepsschool voor meisjes een zwangere collega mocht vervangen, maar vooral veel ruimte kreeg van zuster-directrice om activiteiten voor de leerlingen te organiseren. Hij werd er toen al geconfronteerd met Marokkaanse en Turkse leerlingen die het niet altijd met elkaar konden vinden. In zijn tweede werkjaar mocht hij opnieuw een zwangere collega langdurig vervangen, deze keer in Zeebrugge, waar hij – zo zegt hij zelf – de kneepjes van het lesgeven leerde. Ook daar kreeg hij ruimte en verantwoordelijkheid en werd zijn organisatietalent uitgedaagd.
Het jaar nadien mocht hij starten in het VTI van Oostende bij een groep leerlingen die de vorige leraar in het ziekenhuis deden belanden. In zijn eerste les, krijtje in de rechterhand, bordenwisser in de linkerhand aan het bord, tikte hij bij het omdraaien naar de klas een stoere leerling aan die ongemerkt achter hem was komen staan. Met een portie geluk aan zijn kant, maakte hij duidelijk indruk en kreeg de ‘lastige klas’ in het gareel. Naast zijn lesgeven bleef Dirk, als bezige bij en met jarenlange ervaring in Chiro, actief in jeugdraad, in speelpleinwerking, op Dranouter.
Als leraar godsdienst wil hij leerlingen doen nadenken over de leerstof en over religie. Ze moeten niet akkoord gaan, hij stelt ze serieuze vragen om over na te denken. Hij vindt zijn opdracht geslaagd als ze kunnen verwoorden waarom ze wel of niet akkoord gaan en wat ze eventueel in de plaats zetten. Het zich kunnen uitdrukken is dus belangrijk. En laat onze Nederlandse taal op een superdiverse school voor vele leerlingen een obstakel zijn.
Hoe brengt hij hoop?
Op school stelde hij vrij snel vast dat ingeweken Congolese leerlingen zowel thuis als op school tussen de stoelen vielen: thuis spraken ze Frans en op school Nederlands en op beide plekken voelden ze zich niet begrepen. Hij voelde snel aan dat hij ouders mee op de kar moest krijgen. Door leerlingen én ouders in hun taal te kunnen aanspreken, kon hij ouders beter bij het schoolgebeuren betrekken.
Na de Tsjernobyl-ramp kwamen kinderen uit die regio ook in Oostende op vakantie, maar al snel stelden ze vast dat het enkel om geprivilegieerde kinderen van partijfunctionarissen ging. Wilden ze echt iets betekenen voor de kinderen uit de getroffen regio, dan moesten ze het anders aanpakken. Zo ontstonden de bouwkampen met de leerlingen van het VTI waarin ze mee hielpen om, bijvoorbeeld, speelpleintjes, pc-klassen en sanitaire blokken in de getroffen regio op te richten. Waar in de beginperiode ook veel materiaal van Oostendse sponsors werd meegenomen, bleek dat een te grote kost en beslisten Dirk en zijn collega’s om ter plekke materiaal te kopen en ook plaatselijke aannemers aan te moedigen hun werken op te volgen of soms af te werken. Om daar te kunnen communiceren en te onderhandelen, leerde hij Russisch. Tot in 2019 werden jaarlijks in de paasvakantie bouwkampen georganiseerd.
Zijn kennis van het Russisch kwam hem van pas toen steeds meer leerlingen uit voormalige Sovjetstaten in het VTI terechtkwamen. Hij was dikwijls aanwezig bij oudercontacten waarbij de leerling zelf moest vertalen voor zijn ouders, Dirk kon dan inschatten of ze de volledige boodschap correct brachten. Het hielp om zowel ouders als leerlingen te ondersteunen en om hen ook beter bij het schoolgebeuren te betrekken.
Toen later steeds meer Arabisch sprekende leerlingen de school binnen sijpelden, leerde Dirk samen met 2 collega’s zelfs Arabisch om op dezelfde manier te werk te kunnen gaan: Via taal contact maken en betrokkenheid bevorderen.
Vanaf 2010 is hij voor de school ook aan de slag gegaan met de leerlingen die op 1 september niet het noodzakelijke schoolmateriaal bijhebben. Dikwijls werden de financiële problemen aan de basis nog erger gemaakt door de aanpak van gerechtsdeurwaarders, die bij elk dossier een opstartkost van € 400 aanrekenden. En dan zijn er nog geen boeken of werkkoffers. Dirk zette een systeem op waarbij hij vanaf 1 augustus leerlingen en hun ouders tracht te bereiken als de bestelling van de boeken of het werkmateriaal nog niet binnen is. Door te helpen bij het niet kunnen (digitaal) bestellen of bij het niet kunnen betalen, door oplossingen te zoeken in gespreide afbetaling, konden ze de groep leerlingen die niet over de juiste startmaterialen beschikt, terugbrengen tot een minimum. Dat hij daarbij ook kon bekomen dat de deurwaarders nu onderling afspraken bij dossiers samen te werken en niet elk apart een opstartkost aan te rekenen, illustreert dat zijn pogingen om het beleid te beïnvloeden, kunnen werken.
Wat is jouw hoopvolle gedacht?
Dirk is veel meer dan een godsdienstleraar; hij is een man die leerlingen en hun ouders hoop brengt door hen tegemoet te gaan, hen te betrekken bij het schoolgebeuren en hen daarbij vertrouwen en verantwoordelijkheid te geven. Ik vind het hartverwarmend te ervaren dat een gepassioneerd leraar handvaten vindt om leerlingen die het moeilijker hebben perspectief te geven en te ondersteunen in een wereld waar diversiteit soms enkel als probleem wordt bekeken.
Dirk is zeker niet de enige leraar die dit doet; hij staat voor mij symbool voor al die gedreven onderwijsmensen met dat warme hart voor de leerling die net wat meer steun nodig heeft.
