‘Jongeren met dromen, toekomst in techniek’. Dat is de slogan van onze nijverheidstechnische school in het centrum van Gent.
Net zoals alle andere scholen, sloot ook onze school haar deuren om de verdere verspreiding van het coronavirus in te dijken.
Net zoals alle andere scholen, kijkt ook onze school ernaar uit om met mondjesmaat opnieuw leerlingen toe te laten op de schoolbanken, om hen klaar te stomen voor de arbeidsmarkt van morgen.
En net zoals alle andere scholen, zet ook onze school massaal in op afstandsonderwijs.
En toch is het niet hetzelfde. Onze leerlingen wonen vaak in wijken gelegen aan de stadsrand die laag scoren op de welzijnsindex, maar hoog op het aantal gezinnen die ondersteuning nodig hebben van welzijnsorganisaties. Dat maakt dat sommige leerlingen sowieso al te kampen krijgen met zorgen die voor velen onder ons onbekend zijn. Onveilige woonomstandigheden, armoede en complexe thuissituaties zijn velen van hen niet vreemd.
De corona-storm die vandaag over het land raast, dreigt de kwetsbare leerlingen nog kwetsbaarder te maken. Zo stelde onze directeur tijdens een afhaalmoment voor laptops vast dat een leerling pas na zes weken lockdown voor het eerst opnieuw buiten kwam. Een andere leerling had om 15 uur nog steeds niets kunnen eten en al weken geen warme maaltijd meer gehad. Een leraar die schooltaken ging afgeven stelde dan weer vast dat een leerling in een gebouw woonde dat onbewoonbaar werd verklaard.
De voorbije weken waren we als samenleving voornamelijk bezig met de cognitieve impact van de coronacrisis op onze leerlingen. Er werden discussies gevoerd over de gemiste leerkansen, over de noodzaak aan echte examens en over het inkorten van de zomervakantie. Deze generatie werd door sommigen zelfs al een verloren generatie genoemd.
Ook onze school maakt zich hierover zorgen en heeft daarom blijvende aandacht voor de verdere ontplooiing van onze leerlingen, niet in het minst op gebied van competenties en kennis. Alleen merken we tegen wil en dank dat leerlingen steeds vaker in situaties moeten leven waarin een sterke cognitieve ontwikkeling allesbehalve evident is. Van onbezorgdheid als randvoorwaarde om te kunnen leren is bij te veel leerlingen geen sprake.
Onze school en haar leerkrachten zetten dan ook alles op alles om deze leerlingen en hun gezin te voorzien in fundamentele basisbehoeften. Er worden voedselpakketten aangereikt, de moskee wordt ingeschakeld, kledij wordt meegegeven naar huis en leerkrachten doen massaal stoepbezoeken. Daar blijft het niet bij. Intussen worden leerlingen ook intellectueel uitgedaagd en krijgen ze wekelijks nieuwe schoolopdrachten in de bus.
Maar vertel ons eens: hoe kunnen we van leerlingen verwachten dat ze op maandag hun schooltaken inleveren als ze honger lijden, als ze niet over een laptop beschikken of die moeten delen met het ganse gezin, als er geen veilige woonomgeving is of als ze voltijds mee ingeschakeld worden in de zorg voor het gezin?
Wij wisten het al langer, maar vandaag is het duidelijker dan ooit. We zitten dan wel allemaal in dezelfde storm, maar varen in een andere boot. Een boot die niet louter en alleen bemand is door jongeren met dromen, maar ook door jongeren met zorgen. Het besef dat er in onze samenleving, in ons onderwijs jongeren zijn die bijzondere ondersteuning nodig hebben omwille van hun thuissituatie is urgenter dan ooit. Laten we dat nu, maar ook na deze coronacrisis vooral niet uit het oog verliezen.
Raad van Bestuur, Hoger Technisch Instituut Sint-Antonius , Gent
