Vorig jaar werd na de coronajaren de jaarlijkse nieuwjaarsontmoeting van het vicariaat in een nieuw kleedje gestoken en startte een nieuwe traditie: de vertrouwde Michelbekedag werd ‘Wintervuur’: een samenzijn in januari waar iedereen zich kan warmen aan de collegialiteit en de vriendschap. De goede elementen van de traditie werden behouden: samen het nieuwe jaar inzetten door gezellig te tafelen en ook de geestelijke mens te voeden met inspirerende sprekers. De inhoud bleef hetzelfde, de vorm was nieuw.
Vorig jaar was het een afscheid van het vertrouwde Marialand, iedereen was er een laatste keer samen, verbonden door vele herinneringen. Dit jaar was het een eerste keer in de nieuwe thuis van het vicariaat en de pedagogische begeleiding, namelijk het Gentse Sint-Baafshuis. Sinds enkele maanden wordt het vuur daar warm gehouden voor alle engagementen in de scholen van ons bisdom.
Het werd opnieuw een onvergetelijke avond, opnieuw schitterend voorbereid door onze collega godsdienstinspecteur Myriam De Backer. Zij ging in gesprek met Kobe Sercu die vanuit zijn gepassioneerd bezig zijn in de palliatieve zorg en met prachtig doorleefde muziek iedereen kon inspireren. Bij een heerlijke maaltijd werd daar nog lang over nagepraat, het vuur werd doorgegeven!
Bisschoppelijk gedelegeerde Lieve Van Daele wenste iedereen alle goeds voor het nieuwe jaar 2024 met volgende beklijvende woorden:
Van harte welkom in deze warme binnenruimte voor de tweede editie van Wintervuur die we gestart zijn met vuur, soep en gezelligheid op de prachtige binnenkoer van het Sint-Baafshuis, die helaas tegen alle weersvoorspellingen in niet bedekt is met een dik sneeuwtapijt.
Op de kaart van het vicariaat die we met kerst verstuurden stond een tekst van Kris Gelaude:
Als de wereld
grauw en winters is,
laat het sneeuwen
in je hart.
Kies voor de zachte vacht
van onbevangenheid en
mededogen
Dat de wereld vaak grauw en winters aanvoelt daar hoeven we elkaar niet van te overtuigen. De gruwel van de oorlog in Oekraïne, in Gaza, in Jemen, Oost-Congo… de beelden die we zien zijn ondragelijk. Ik geef toe: niet zelden zap ik weg, kijk ik weg op zoek naar iets luchtig en vrolijk … En ook dichtbij verruwt de taal, wordt extremisme en racisme genormaliseerd. Ik gruw ervan, maar ik geef toe: ik ga zelden het gesprek aan, ik vermijd de discussie, ik verwijder ‘vrienden’ wiens uitspraken me koude rillingen bezorgen en ik omring me met gelijkgezinden…
Ik was gisteren samen met onze godsdienstinspecteurs op de Didaché studiedag van de faculteit theologie in Leuven met als thema: ‘De toekomst van het godsdienstonderwijs’.
Een boeiend thema, zeker in het licht van het einde van deze politieke legislatuur waar telkens opnieuw beslist wordt of men artikels van de grondwet voor herziening vatbaar zal verklaren. En we weten en voelen het allemaal: het levensbeschouwelijk onderwijs wordt in Vlaanderen, maar ook elders in Europa in vraag gesteld.
Het was een boeiende dag met een academische voormiddag: studies over het LB onderwijs in Wallonië en Brussel, over de situatie in Duisland en de evolutie in Vlaanderen. In de namiddag een opvallend verbindend debat tussen Koen Pelleriaux en Lieven Boeve, gemodereerd door de immer spitante Rik Torfs, en een bijdrage van minister Annelies Verlinden en Kardinaal De Kesel – helaas beide niet in levende lijve aanwezig-.
Veel schoon en wijs volk, maar wat me vooral zal bijblijven zijn de muzikale intermezzo’s van Wannes Capelle van Het zesde metaal, oud-student van de faculteit theologie en ook het getuigenis van Sofie, een jonge enthousiaste leerkracht godsdienst die getuigde waarom ze zo rotsvast gelooft in de waarde van haar vak. Ze noemde haar vak ‘een eiland’ maar wel één dat midden in de samenleving drijft. Een eiland… ruimte voor gesprek en voor vragen, ruimte om tegengestelde visies te beluisteren (waar je niet van kan weg zappen of die je niet kan verwijderen), ruimte om vanuit onze rijke geloofstraditie ‘tegenwicht te bieden’ voor wat leerlingen dagelijks horen - thuis en op sociale media: dat winst telt en het recht van de sterkste, dat het individu voorop staat en zelfzorg gelukkig maakt.
Als het niet op school is, zo vroeg ze zich af, waar horen kinderen en jongeren nog dat zorgen voor anderen en verbonden zijn je echt mens maakt, dat alles van waarde kwetsbaar is en niet te meten of te registreren… Het was een heel mooi getuigenis: een pleidooi voor de zachte vacht van onbevangenheid en mededogen.
Het deed Wannes Capelle zeggen dat hij zin kreeg om de laatste twee examens van zijn aggregaat af te leggen en godsdienstleraar te worden. Het deed hem de studiedag besluiten met zijn lied: 't Is nog al nie naar de wuppe. Doe maar voort. Voor wie geen West-Vlaams verstaat - of toch niet als ik het uitspreek -: ’t Is nog niet helemaal naar de vaantjes, doe maar verder.” Er wordt frequenter gefeest dan gerouwd, er wordt meer getrouwd dan gescheiden, er wordt meer gedronken, dan gekotst (dat laatste moet u uiteraard niet letterlijk nemen vanavond)…
Anders gezegd: er is meer goedheid, meer vreugde, meer vonkjes hoop en licht dan de duisternis doet vermoeden. Mijn wens voor 2024: 't Is al wa da je aan 't doen waart. Gelijk wat da je aan 't doen waart, doe maar voort. En doe het met zachtheid, mildheid en mededogen.
