Op zaterdag 10 maart is er voor de laatste keer een Nederlandstalige viering in de kerk van Drogenbos. De redenen hiervoor zijn bekend: onze groep participanten wordt klein tot zeer klein, en de dragende groep is er niet meer zoals weleer. Dat maakt het moeilijk om zinvol samen te blijven komen.
Afgeven doet altijd pijn, ook nu, zeker voor wat ooit zo’n levendige geloofsgemeenschap als Drogenbos geweest is. Maar de feiten zijn er: voor actieve medewerkers die moeten afhaken vanwege leeftijd of gezondheid vinden we geen vervanging meer. Zelfs ons zo ijverige secretariaat dat beheerd werd door Myriam Theeten zaliger, staat er nu verweesd bij. We kunnen alleen maar hopen dat onze Franstalige zusters en broeders wel de nodige slagkracht blijven opbrengen om hun gemeenschap in stand te houden.
Zijn er geen maandelijkse (Nederlandstalige) eucharistievieringen meer op zaterdag, dan kunnen occasionele vieringen zoals uitvaarten, huwelijken of ledenvieringen van Okra en Ziekenzorg wel nog plaatsvinden. Federatiepastoor Jos Houthuys blijft daarvoor beschikbaar en blijft het aanspreekpunt voor de Nederlandstalige parochianen van Drogenbos.
De viering van zaterdag 10 maart besloot met een kleine receptie achteraan in de kerk. We wilden immers op een hartelijke en warme manier elkaar verder blijven ontmoeten waar de kans zich zal bieden.
Het was een aangekondigd afscheid: met spijt, heel zeker, maar ook met zin voor realisme bij de aanwezigen. Als de dragende pijlers wegvallen, is het moeilijk om verder te doen. En zo is het nu. In de voorbeden herdachten we de medewerkers die ons de laatste tijd ontvallen zijn.
In de receptie nadien sprak Mariette een dankwoord uit. Ze zei ondermeer: “We moeten durven meewerken aan een nieuwe gemeenschap. Voorbij is voorbij… we bewandelen nu nieuwe wegen, we moeten verder bouwen aan de toekomst, en de pastorale zones zijn hiervan een begin. ‘Leer van elkaar, en werk samen,’ las ik in een artikel in het parochieblad. De afstanden zijn misschien groter, maar niet tussen mensen. Geen idee wat de toekomst ons brengt, zolang we maar stappen vooruit zetten, grote of kleine, en ook wij kunnen daaraan meewerken door ons open te stellen voor deze ‘nieuwe wegen’.” Wijze woorden die ons mogen aanzetten om naar elkaar te leren kijken en te durven zien waar samengewerkt kan worden.
Pastoor Jos blijft beschikbaar voor de kleine Nederlandstalige gemeenschap van Drogenbos en voor de gelegenheidsvieringen die zich in dat verband aandienen. Op die manier mag de fijne en hartelijke gemeenschap die Drogenbos altijd geweest is, toch nog kansen op ontmoeting hebben.
