Op vrijdag 7 december overleed priester Paul Kerremans op 91-jarige leeftijd. Hij werd geboren te Dworp op 16 april 1927 en werd priester gewijd op 30 juli 1952. Hij werd benoemd tot parochievicaris, eerst te Sint-Lambertus Leefdaal, in 1959 in Sint-Gertrudis Machelen. Vanaf 1967 tot aan zijn pensioen in 1997 was hij pastoor te Sint-Pieter Pellenberg. Van 1970 tot 1985 was hij eveneens godsdienstleraar aan het Instituut Onze-Lieve-Vrouw van de Rozenkrans te Lubbeek.
Tijdens de druk bijgewoonde uitvaartliturgie op maandag 17 december 2018 werd in de homilie zijn leven in het licht van het evangelie geplaatst.
Het is betekenisvol dat hier vooraan de kist met het lichaam van Pol naast de kerststal staat. Niet alleen omdat het kind Jezus glimlachend naar zijn grote vriend en dienaar Pol lijkt te kijken, maar omdat ook de waakzame herders erbij staan. Het is alsof zij hun oog nu op hem gericht houden, die zelf mensen wakend en waakzaam nabij is geweest.
Psalm 23
Bij dit tafereel passen de woorden van psalm 23: mijn herder is de Heer. Ze passen ook bij het leven van Pol. Herder als de Heer, zo is Pol heel zijn leven voor mensen geweest. Herder is hij ook gebleven als priester-op-rust, wonend in zijn hoevetje met rondom de weiden en het zicht op Dworp. Herder van de schaapjes die er onder zijn hoede graasden. Herder voor al wie er langskwam of beroep op hem deed. Het hart van Pol was groot, zo groot dat het nu moe was en opgehouden heeft te kloppen. Herder die hield van het volk, nauw verbonden met Dworp en met het leven van de mensen hier. Die ook hield van de natuur: het groen, de ruimte, de vrijheid. Pastoraal is dat in de dubbele zin van het woord: herder voor de mensen zo goed als God; en: verbonden met Gods schepping.
Sociaal en joviaal
In huize Pol was je welkom. Het was er een komen en gaan van vrienden, bekenden, geburen, mensen die gewoon langskwamen voor een praatje, er hun verhaal kwijt konden maar hem daar ook plezier mee deden. Pol was sociaal en joviaal, gereed om goed te doen maar ook om zijn gedacht te zeggen. Pol was een gelovige man en een oprechte priester, bekommerd om mensen te verbinden en aaneen te smeden. Zijn stijl was direct, zijn woorden konden wel eens scherp overkomen, maar hij was de eerste om daarna over de brug te komen en te verzoenen. Als hij sprak, kon je niet anders dan hem horen. Zijn stem was luid en krachtig. Maar het was niet om zichzelf op de voorgrond te plaatsen of om de eerste te zijn. Nee, dienaar van mensen, dienaar zoals de Heer. Ja, zijn als een kind, zoals het evangelie zegt. Kinderen, jonge mensen droeg Pol bijzonder in zijn hart. In Pellenberg richtte hij een jeugdbeweging op die heel zijn pastorie op stelten mocht zetten. Indachtig de woorden van Jezus: wie een kind als dit opneemt, neemt mij op.
Laatste jaren
Twee jaar geleden werd Pol na een zware val bijna invalide. Die toestand van toenemende afhankelijkheid drukte op hem, tezamen met het verlies van nabije familieleden, broers en zussen, die hij allen overleefd heeft. Hij verlangde dan wel eens naar de dood: wat zit ik hier nog te doen? Gewerkt en dienstbaar zijn, dat had hij voldoende gedaan. In het parochieleven, in de rusthuizen, collega’s geholpen waar hij kon. Trouwe vrienden stonden hem nu bij, troostten en hielpen hem. Het werd allemaal met zeer veel dank aanvaard. De dood is nog eerder vlug gekomen. Maar hij mag zich nu bevrijd weten van alle pijn en last van de laatste jaren. Met het optimisme en de goede luim die Paul kenmerkte mogen wij hem geborgen weten bij de God van liefde, op wie hij in alle eenvoud sterk vertrouwde. Op de Solheide te Dworp wordt het wat stiller. Het lage hoevetje staat er eenzamer bij. Laat wie er voorbijgaat Pol niet vergeten, maar hem dankbaar gedenken als een goede en hartelijke mens die wij vele jaren in ons midden mochten hebben en aan wiens vriendschap wij ons mochten koesteren en warmen.
