Soms is taal heel moeilijk. Bijvoorbeeld omdat je de woorden niet vindt om uit te drukken wat je denkt of voelt. Voor ingrijpende ervaringen of indrukken hebben wij vaak eenvoudigweg geen woorden. Zeg maar eens als ouder hoe het is je kind te verliezen. Dan schieten alle woorden te kort. Het kan ook zijn dat taal je begint te ontglippen. Dat is het probleem van nogal wat ouder wordende mensen. Mensen die hun taal kwijt zijn en onbegrepen leven, dat brengt grote angst en verwarring mee.
Begrijpen en begrepen worden
Verstaan worden, kunnen zeggen wat je voelt en bedoelt - daar heeft ieder mens nood aan. Ons leven hangt er zelfs van af. Een pasgeboren kind weet dat intuïtief. Het huilt als het honger heeft of aandacht wil. Ouders zullen alles doen om hun kind te verstaan en tegemoet te komen. Ze zullen alle talen spreken die ze in zich hebben: de taal van hart en ziel, de taal van ogen, oren, handen en mond. Maar ook bij de stervende mens zullen we alle moeite doen om te verstaan wat hij wil zeggen. Die diepe wens van elke mens om te begrijpen en begrepen te worden brengt ons bij het pinksterverhaal (Hand. 2,1-11).
Taal waarin wij elkaar verstaan
Dat vertelt ons dat er een taal is waarin wij elkaar kunnen verstaan, over alle grenzen heen. In wind en vuur komt God de leerlingen van Jezus tegemoet op 'n moment dat zij in onzekerheid en verwarring bijeenzitten. Er daalt over hen een kracht die vrede is en liefde, dezelfde kracht die Jezus bezielde om er eindeloos te zijn voor anderen. Deze kracht verbindt mensen en doorbreekt alle grenzen van angst en eenzaamheid, van misverstand en onbegrip. Het is de kracht van de Geest van God. Zij doet de leerlingen alle talen spreken. Of misschien spraken zij slechts één taal, maar dan een taal die voor iedereen te verstaan is: de taal van God? In die taal mogen we elkaar herkennen als mensen van God. Die taal schept een band die ons broers en zusters van elkaar doet zijn en die ons doet werken aan een nieuwe aarde. In die taal woont de Geest en maakt Hij zich op vele wijzen verstaanbaar aan ons.
Kracht die vrede is
Het evangelie (Johannes 20,19-23) vertelt hoe Jezus zich aan zijn leerlingen te kennen geeft als 'vrede'. Hijzelf is die vrede. Hij schenkt ze op pinksterdag ook aan ons. In die vrede mogen wij ons opgenomen en gezonden weten. We mogen er elkaar in terugvinden en ook onszelf. Het is taal die we allen verstaan. Ze verbindt ons tot één volk, tot het volk van God, samen onderweg naar Hem en naar elkaar.
Zalig Pinksteren!
(jh)
