Pinksteren, feest van de Geest. Wat moeten we met die Geest? Wat stellen we ons daarbij voor? Spontaan rijst bij velen het beeld van de witte, smetteloze duif zoals ook kunstenaars het de eeuwen door op die manier hebben afgebeeld. De duif als brenger van vrede, influisteraar, bemiddelaar, pendel-wiekend als het ware tussen Vader en Zoon - en vandaar naar de mensen, om hen in te geven wat goed is, waar en schoon. Een beeld van harmonie uit onze kinderlijke verbeelding dat we vandaag beter vervangen door het vuur, de spraakverwarring en onzekerheid die de Geest ook met zich brengt.
De onzekerheid doorbreken...
Het geboortefeest van de eerste kerk zoals Lucas ons dat vertelt in zijn Handelingen van de Apostelen (Hand. 2,1-11) is een verhaal van chaos en verwarring. Een enorme angst en ontgoocheling heeft de vrienden van Jezus aangegrepen na de smadelijke kruisdood van hun leermeester. Het heeft hen gedwongen zich te isoleren, in quarantaine te gaan. Uit lijfsbehoud. Jezus is in zijn menselijke gestalte niet meer bij hen. Ze staan voor de keuze om op te geven of zelf verder te gaan. Een groei- en leerproces dat hoogstwaarschijnlijk langer geduurd heeft dan de Jeroen Bosch-achtige weergave ervan door Lucas: vuur dat uit de hemel neerdaalt en zich in vurige tongen verspreidt over de leerlingen die naar buiten uitbreken en in allerlei talen beginnen te spreken. Is er soms (een teveel aan) zoete wijn in het spel? Of een taalwonder? Veeleer is het een wonder van verstaan en herkenning: mensen voelen zich door de woorden van de leerlingen in hun eigenheid aangesproken, ze herkennen in de Blijde Boodschap over Jezus een weg om anders te gaan leven.
... naar buiten treden ...
Vooral is het verhaal van Pinksteren een oproep om uit het isolement te breken, zich te laten aanvuren en radicaal opnieuw te beginnen. Dit isolement kan vele namen en gezichten hebben. Rijk-armtegenstellingen, raciale haat, discriminatie vanwege vrouw of man zijn, muren van wapens en apartheid drijven mensen in vakken en hokken waar de een zich verheven waant boven de ander. Uit die onverschilligheid voor elkaar wil Pinksteren ons bevrijden tot ‘verschilligheid’, elkeen verschillend van elkaar en toch delend in dezelfde grondintuïtie dat we als kinderen van God gelijken van elkaar zijn en aan elkaar gegeven.
Wat meer in gewone-mensentaal omgezet, luidt de opdracht van Pinksteren: breek uit je schelp (kot zo u wilt …). Blijf niet op afstand van de ander, verlies je niet in vooroordelen, durf je over te geven aan die vreemde ander die in wezen toch is zoals jij: “Dit ben ik, wie ben jij, ik wil je leren kennen, waar leef je van, waar leef je voor?” Mensen zoeken verbinding, kinderen en jongeren willen voorbeelden zien waaraan ze zich kunnen spiegelen, gemeenschappen willen groeien tot leefbare plaatsen waar het goed is om te zijn.
... het pinksterwonder laten gebeuren.
Gods Geest op je laten inwerken, drager van zijn vuur worden, betekent je riskeren aan het verhaal van de ander en weten dat je in dat risico zelf een nieuw mens kan worden. Dat het mag gebeuren, dat pinksterwonder. In het Jeruzalem van toen, in de grote wereldsmeltkroes die het Jeruzalem van vandaag is, in het kleine Jeruzalem van je gezin, bubbel, buurt, gemeenschap …
(jh)
