2020 was een ‘speciaal’ jaar. ‘Corona’ en ‘covid-19’ waren de meest gehoorde woorden dit jaar. Mondmaskers, handgel en anderhalve meter afstand behoren intussen tot het dagelijks leven. Maar we ervaren ze nog steeds als ongewenste indringers in ons bestaan waar we zo snel mogelijk van af willen. Evenementen werden geschrapt, geen eindejaarsfeesten met de familie. Kerstmarkten gingen niet door, geen gezellige drukte rond de kraampjes, geen optredens.
Ook de eucharistievieringen zijn nog steeds moeilijk te organiseren en worden tot nader order helemaal geannuleerd. Geen paas- en kerstviering in 2020. Veel wordt nu online georganiseerd, ons leven speelt zich meer dan anders digitaal af, achter het blauwe scherm. Dit is beperkend, maar het schept mogelijkheden: schoollessen, vergaderingen, telewerk, museumbezoek.. Zelfs kerkdiensten worden digitaal uitgezonden, wat een kans biedt voor zieken en thuisblijvenden om ze bij te wonen. Het neemt niet het gemis van de levende gemeenschap weg.
Iedereen verlangt naar het einde van de coronacrisis. Veel mensen snakken naar fysiek contact, digitaal contact vervangt zeker niet alles. De isolatie creëert ook eenzaamheid, zeker in de donkere dagen rond de jaarwisseling. Met nieuwjaar wensen we elkaar veel geluk en een goede gezondheid, een wens die nu een grotere en meer oprechte betekenis heeft.
Is 2020 is een jaar om vlug te vergeten, 2021 kan alleen maar beter zijn. Dat is onze hoop en onze wens. Gedaan met die beperkingen, elkaar zien zonder mondmasker en die verdomde afstand, een handdruk of een zoen kunnen geven, onze kinderen en kleinkinderen stevig kunnen knuffelen, vrij op bezoek gaan bij onze geliefden in rust- en woonzorgcentra, geen contacten achter glas of wuivend vanop een kille parking; geen berispende woorden van virologen en politici die ons toespreken als stoute kinderen. Wat we ook achter ons willen laten in het oude jaar zijn woorden of zaken die ons diep gekwetst hebben. En de tegenslagen, ziektes en sterfgevallen.
Geduld en humor
Twee wapens in de strijd om te overleven zijn naar mijn aanvoelen geduld en humor. Humor en geduld zijn de kamelen om door de (corona)woestijn te trekken. Geduld is daarbij een belangrijke stut, ik wou bijna zeggen bult. Geduld maakt dat we de nodige positiviteit opbrengen om een situatie draaglijker te maken. Maar ook humor, de kunst om een en ander te relativeren. Niet om het leed dat corona rechtstreeks en zijdelings aanricht te minimaliseren, wel omdat het helpt op een andere manier greep te krijgen op een situatie die ons onderuit kan halen. Samen ergens om lachen maakt het geheel iets minder serieus en daardoor meer beheersbaar. En we delen het. Dat is het fijne aan humor: je doet het niet in je eentje. De spanning verdwijnt ook even. Dat verlangen naar gemeenschappelijkheid is in het geval van de coronacrisis haast mondiaal. Via internet en andere kanalen maakt de hele wereld grappen met elkaar die overal verstaan worden en hetzelfde verlangen uitdrukken: we willen ervan af. Het is daardoor zelfs een hulp om ons te houden aan die strenge maar noodzakelijke regels die families en vrienden nu van elkaar scheiden.
Een bijzonder trio
Wat we vooral willen koesteren en doorgeven aan elkaar is de hoop, dat ‘kleine meisje de hoop’ waarvan Antoine de Saint-Exupéry zei dat ze hem het meest verbaasde, maar die hij ook het meest koesterde. De hoop versterkt het geloof en de liefde, zonder welke we ook niet kunnen. Samen vormen ze een trio dat ons met kracht in het leven wil doen staan. Laat dat meteen onze oprechte wens zijn voor u, beste lezer, in het jaar dat komt: dat je geloof en liefde, versterkt door hoop, in je mag meedragen. En dat we er alles aan doen om ze ook bij elkaar aan te wakkeren. Zo mogen we verlangen en verwachten dat het morgen beter zal zijn. Wij zeggen zo vaak: de tijden zijn slecht, we leven in een moeilijke tijd. Sint-Augustinus zei: “Leef goed, dan zijn de tijden ook goed.” De tijden zijn wat wij ervan maken. Niet alle geluk ligt in onze handen, maar voor een deel kunnen we er wel iets aan doen. Als we al doen wat in onze mogelijkheden ligt, is dat een hele stap vooruit.
Het wordt je hoopvol toegewenst op de drempel van het nieuwe jaar door de plaatselijke medewerkers van het parochieblad en de website van pastorale zone Alsemberg.
Laten we voor mekaar een herberg zijn zoals omschreven in volgend gedicht.
Herberg
De kaarsrechte weg achterlaten
paden gezocht door velden van hoop
verdoold in moerassen van twijfel
verstrikt in een oerwoud van vragen
dan, om de bocht, valt er licht
is een herberg in zicht.
Welkom in de herberg van vrede
rust in vertrouwen, zegt de waard,
verfris je aan de bronnen van het inzicht
verwarm je aan de lichtgloed van de haard
en voed je met het brood van de ontmoetingen
en groet de pelgrims die hier zijn vergaard.
In de morgen een bries die je wekt
opstaan en verder gaan naar de einder
je hart openen, bedroefden troosten
je brood delen, vrede verspreiden
dan komt de herberg in zicht
van de Heilige van het Licht
die je bij het vuur begroet
en je opneemt in zijn gloed.
Catharina Visser
