"Die van de Donder.” Zo noemen ze mij en mijn broer Johannes. Zonen van de Donder. Maar eigenlijk heet onze vader Zebedeus. Hoe hij aan die naam ‘de donder’ gekomen is, weet ik niet. Wij zijn vissers, weet je, en vissers zijn geen doetjes. Vissen op het meer van Galilea is gevaarlijk werk, wind en water zijn onvoorspelbaar en het kan er plots gaan stormen. Donder en bliksem! Versta je dat er dan al eens gebruld en getierd wordt? Vandaar misschien die bijnaam.
Geroepen
Van stiel ben ik dus visser. Zijn we met onze schuit niet op het water, dan zitten we op het strand onze netten te herstellen. Het is zo dat hij ons aangetroffen heeft. Hij kwam zo maar langs gewandeld. In zijn gezelschap had hij twee collega’s van ons, Simon en diens broer Andreas, ook al vissers. Hij had ze aangesproken terwijl ze bezig waren het net uit te werpen. “Kom, volg mij,” had hij gezegd, “ik zal maken dat jullie vissers van mensen worden.” Ze waren hem terstond gevolgd. Zo kwam hij ook tot bij ons. Hij nodigde ons uit hem te volgen. En wij…, wij gingen er zonder verder nadenken op in. Je kunt je voorstellen dat onze vader Zebedeus daar niet gelukkig mee was. Het zal ’s avonds thuis gedonderd hebben.
Jezus volgen...
Wat ons zo dadelijk in hem aantrok, weet ik niet goed. Er ging van hem een gezag uit. Niet dat hij luid of streng sprak. Zijn stem was eerder zacht en klonk mild. Niet eentje van het schippersmilieu. Een schrijnwerkerszoon, vernam ik achteraf. Maar hij straalde oprechtheid uit. En die ogen, ingoed! We voelden ons meteen aanvaard door hem.
Een woonplaats had hij niet. Hij trok rond van hier naar daar. “Waar houd jij je op?” vroeg eens een van ons. “Kom en zie,” was zijn raadselachtig antwoord. Naderhand begrepen we het. Hij was daar waar mensen in nood waren, hem wilden spreken of aanraken. Een wonderbaar man. Hij deed lammen lopen, gaf blinden het gezicht en doven het gehoor terug. En altijd verwees hij daarbij naar zijn Vader. Niet zijn aardse vader, nee, de God van ons joodse geloof. Abba, noemde hij hem, papaatje. Zo intiem, zo innig. Het werd hem wel eens kwalijk genomen en dan ging het er soms om spannen. Niet dat hij de controverse uit de weg ging. Maar nooit zou hij geweld gebruikt hebben. Behalve die keer dat hij de sjacheraars uit de tempel ranselde.
ondanks alles ...
Een paar keer ben ik met hem in aanvaring gekomen - ik ben dan ook een schipper, haha! Eens werden we slecht onthaald in een Samaritaans dorp omdat we naar Jeruzalem gingen. Daar moeten de Samaritanen niet van weten. “Wil je dat wij vuur van de hemel afroepen om hen te verdelgen?” opperden we. Toen was hij echt boos en wees ons streng terecht. Een andere keer was onze moeder, Maria Salome, bij ons op bezoek. Ze had een speciaal verzoek voor hem. Ze vroeg: “Laat die twee jongens van mij in uw koninkrijk zitten, één aan uw rechterhand en één aan uw linkerhand.” Moeder had blijkbaar een grote carrière voor ons op het oog. Die vraag maakte onze tien metgezellen jaloers en we gingen aan het discussiëren. Maar hij riep ons bij zich en zei: “Als je groot wil worden, moet je dienaar van allen zijn.” Een les die ik nooit zou vergeten.
tot in de dood.
Drie jaar hebben we hem vergezeld op zijn tochten door Palestina. Ik hoorde bij de ‘kerngroep’ die hij al eens apart meenam. Samen met Petrus en Johannes mocht ik erbij zijn toen hij Jaïrus' dochtertje uit de dood deed opstaan; we waren bij zijn gedaanteverandering op de berg en op de vooravond van zijn lijden en dood in de tuin van Gethsemane, waar hij zich afzonderde om in doodsangst tot zijn Vader te bidden. Dat het zo met hem zou aflopen... Onze wereld stortte in. We zijn laffelijk op de vlucht geslagen, hebben hem in de steek gelaten. De vrouwen die met ons waren, bleken nog het dapperst. Zij hebben ons weer verzameld. Zo zijn we naderhand gegroeid in het geloof dat hij verrezen is. God heeft zijn geliefde Zoon niet losgelaten in de dood. Dat blije nieuws konden we niet voor ons alleen houden, en we zijn ervan gaan getuigen. Toen beseften we pas echt wat het betekende hem te volgen, je kruis op te nemen en je leven te verliezen om zijnentwil. (nvdr. Op last van koning Herodes zal de apostel Jacobus met het zwaard gedood worden, wat omstreeks het jaar 44 gebeurd zou zijn.)
zondag 1 oktober 15 uur
Maar wat zit ik jullie dat hier allemaal te vertellen? Volgende zondag 1 oktober word ik ten tonele gevoerd in een evocatie die plaatsgrijpt in de H. Genesiuskerk te Rode. Door ene Luc Devisscher; alleen die naam al doet vermoeden dat het een levensecht getuigenis over mij zal zijn. Kom en zie dus, om 15 uur. Ik zorg nadien voor een aangepast hapje en drankje.
Jacobus, apostel en Jezusvolgeling
-----------------------------
(Artikel verschenen in Kerk&leven , editie Alsemberg (4004), nr 39 , 27 sept 2017)
