In zijn dagboek schrijft Dag Hammarskjöld, de gewezen secretaris-generaal van de Verenigde Naties: “Niet jij kiest de weg, maar de weg kiest jou.” Die woorden schoten mij te binnen toen ik een fietstocht maakte op een van die zondagnamiddagen vol lentezon zoals april er dit jaar wel meer had. Aanvankelijk volgde ik een route die ik in het hoofd had uitgestippeld. Maar onderweg liet ik dat plan al vlug varen. Ik vond dat het veel aangenamer was mij te laten drijven op een soort innerlijk kompas dat mij attent maakte voor wat de omgeving mij bood: een onverwachte afslag, een rustiger stuk weg, een beekvalleitje badend in het jonge groen, een weids panorama over kouters en beboste hellingen. De kaart die in de fietstas stak, liet ik voor wat ze was. Kerktorens en andere ijkpunten waren in het golvende landschap vriendelijke wegwijzers die mij uitnodigden mij op hen te verlaten. Ik ontdekte op een nieuwe manier een gebied dat mij toch niet helemaal onbekend was. Had de weg mij gekozen? Of had ik zelf de ruimte geschapen waarin de weg mij op een andere manier zijn geheimen en schoonheid prijsgaf?
Ruimte voor velen
In het evangelie van de vijfde paaszondag zegt Jezus van zichzelf dat hij de weg is die ons tot de Vader voert. Hoe kunnen wij die weg – die Jezus is – vinden, als wij hem al op voorhand zelf te veel invullen? Blijft het dan toch niet eerder ‘onze weg’ in plaats van de weg die Jezus voor ons wil? Zoals dat fietstraject dat ik in het hoofd had? Laat ik mij dus maar meenemen door de weg die Jezus is, los van al te fel voorgegeven richtingen en aanduidingen. Laat hij mij binnenvoeren in een ruimte waarvan Jezus zegt dat ze zo onbegrensd groot is, dat velen er een plaats vinden. Die ruimte waarvan Jezus spreekt, is het huis van zijn Vader. Gods liefde is zo onvoorstelbaar groot, dat velen zich daar geborgen mogen weten. Sterk dat we dit mogen horen in een tijd dat we bijna niet genoeg plaats voor elkaar kunnen maken uit angst voor besmetting. In het huis van de Vader heerst alleen ruimte die bevrijdt en genezing biedt.
De kracht van de gemeenschap
Toch hebben wij, mensen, nood aan anderen die ons helpen de weg te vinden. Als deze tijd mij iets duidelijk maakt, dan is het dat de gemeenschap wezenlijk is om de weg van het geloof te gaan. Gelukkig kunnen mensen via het internet en de sociale media in deze dagen proeven van liturgische schoonheid. Het helpt hen de band met de grotere kerkgemeenschap enigszins te behouden. En ook andere vormen van solidariteit via handgeklap en klokgelui zijn hartversterkend. Maar het blijft stuk- en plakwerk. De levende aanwezigheid van mensen om je heen, het vuur van het meebidden en samen zingen – hoe onvolmaakt vaak ook – is onvervangbaar. Enkel op onszelf aangewezen dreigt de weg vaag te worden en zijn wervende kracht te verliezen.
Maar de weg kiest jou
We kunnen nu nog maar dromen hoe we de draad weer zullen oppakken. We zullen opnieuw wegen moeten vinden die ons zonder angst weer dichter bij elkaar kunnen brengen. De weg is minder uitgetekend dan we soms zouden willen. We stoten af en toe op obstakels en ontgoochelingen die maken dat we de weg niet meer zien. In plaats van ons door de weg te laten meevoeren, kruipen we dan eerder in onze schulp (‘ons kot’). Ook te midden van de beperkingen die de huidige tijd ons oplegt (voor hoe lang nog?), kijken we beter voor en naast ons uit. Naar wie niet kan volgen. Naar wie de moed verliest of geen adem meer heeft om te volgen. Hen de hand reiken, nu even nog niet te fysiek maar wel creatief, maakt deel uit van de weg waarop Jezus met ons gaat. Die voert naar de ruimte van liefde die de Vader is. Hij roept en wenkt ons, niet vanuit een verre toekomst, maar hier en vlakbij waar we onderweg zijn. En dan is het juist wat die grote christen en mysticus Dag Hammarskjöld zei: “Niet jij kiest de weg, maar de weg kiest jou.” Ik wens ons allen toe dat we blijven durven geloven in die weg en er ons laten op meenemen.
(jh)
