In het donker
Licht en duisternis wisselen elkaar af in het evangelie van de vierde vastenzondag (Johannes 3,14-21). Centraal staat de figuur van Nicodemus. Hij is de man die in het donker van de nacht Jezus komt opzoeken. Waarom in het donker? Misschien omdat hij niet wil dat anderen dit zouden zien. Nicodemus is lid van de Hoge Raad, een vrome farizeeër. De farizeeën wantrouwen Jezus. Maar Nicodemus niet, hij is nieuwsgierig naar Jezus, maar durft dat niet openlijk te tonen. Dus gaat hij met al zijn vragen liever in het donker naar Jezus. Een houding waarin we onszelf misschien herkennen. Aan de buitenkant zijn we stoer, hebben we onze mening. Maar in het donker van ons hart woelen de twijfels. En ook wij verlangen naar licht over wat ons bekommert en bezighoudt. Mag Jezus ons dan hierbij helpen, zoals hij Nicodemus met liefde en geduld beluistert?
Gods licht
Jezus voelt heel fijn de zielennood van Nicodemus aan. Voor mijn licht hoef je niet te vrezen, zegt hij hem. Het licht waarover ik spreek komt van God. En Gods licht is vriendelijk en veilig. Het wil de redding van de mensen, niet hun veroordeling. Naar dat licht mag je gerust opkijken. En dan gebruikt Jezus een beeld uit de geschiedenis van het Joodse volk. Toen het in de woestijn ronddoolde, werd het geplaagd door giftige slangen. Mozes liet het toen opkijken naar een bronzen slang om genezen te worden. Dat opkijken was het teken dat ze zich weer naar God wilden keren, op Hem hun vertrouwen stellen. “Zo mag je nu je vertrouwen stellen op mij,” zegt Jezus tot Nicodemus.
Licht scheppen in het duister
Op het kruis zal Jezus omhoog geheven worden, veroordeeld tot een schandelijke dood, omdat hij een mens van waarheid, licht en leven was. Omdat hij het beste van zichzelf wilde geven tot redding van de mensen. Echte liefde wil heel zijn leven schenken. Dat is niet zo vreemd, dat doen ouders ook, die geven al hun krachten en zorgen aan hun kinderen. Zoals ook elders mensen voortdurend bezig zijn licht te scheppen in het duister waarin anderen verkeren. Het verhaal van de mensen in Congo dat ons in deze veertigdagentijd wordt voorgehouden, is een verhaal van hoop en kracht. Tragischer zijn de verhalen van mensen in Gaza, Palestina, Oekraïne en andere plaatsen in de wereld waar geweld woedt en waar de bombardementen het licht in de ogen van zovele kinderen ontroven. Licht en duister vechten daar nog voortdurend met elkaar. Niet altijd zijn de tekenen van hoop direct zichtbaar, soms is het nog diep nacht. Bidden wij dat er ook voor al deze mensen hoe dan ook licht mag opgaan. Dat we blijven geloven in de droom van Jezus die mensen het licht wil geven. Dat we zelf alles doen wat we kunnen om die droom waar te maken, want Jezus heeft geen andere handen dan de onze.
(jh)
