Schrittgen vor Schrittgen, moedigt de man aan die ons kruist op het bergpad dat wij zwoegend en zwetend opgaan. Stap voor stap, zo moet dat in de bergen. Soms zou je willen opgeven en omkeren, naar beneden, de weg terug, tot op de veilige grond. Tot, onverwacht, het doel in zicht is, de top met het kruis, de overwinning op jezelf.
Step by step, klinkt het in het Engels. Het is de wet van de geleidelijkheid, van krachten die gerespecteerd moeten worden. In de bergen is dat de wet van de zwaartekracht. Wie er roekeloos aan begint, is al vlug uitgeteld. We hebben al velen zien uithijgen na een stoere klauterpartij, terwijl de meer bedachtzamen, de ‘oudjes’, het op eigen tempo doen en er zacht maar zeker in slagen de eindbestemming te bereiken.
Au fur et à mesure, luidt het in het Frans. Er zijn dingen in het leven die je niet moet forceren. Alles met maat en zonder overhaasting. Het vecht met ons ongeduld, met de neiging om alles naar eigen hand te zetten en onder controle te hebben. Maar het leven laat zich niet commanderen.
De zaaier zaait, dan gaat hij slapen en kiemt het zaad uit eigen kracht, leert Jezus in een vergelijking. De zaaier kan het proces in gang zetten, maar dan zijn er andere krachten die hun werk doen. Het evangelie is wel revolutie - want het wil deze wereld omgekeerd -, maar volgt verder de weg van de evolutie, van de geleidelijkheid, van het geduldig luisteren en kansen geven.
We zijn een nieuw jaar gestart, in school, parochie- en verenigingsleven. Er is veel dat we anders zouden willen, efficiënter, rationeler. Maar ook hier speelt de wet van de geleidelijkheid, van het organische. Geef de dingen hun tijd. Overleg met anderen. Zet het allemaal niet naar eigen hand. In groep geraak je vlotter boven dan het alleen op eigen kracht en volgens eigen inzicht te willen doen. Mooie momenten zijn het als je samen de afgelegde weg mag bewonderen, het panorama dat zich voor je ogen ontplooit. De voldoening om zich met velen te herkennen in het bereikte resultaat, is groter dan wie het allemaal op z’n eentje wil uitproberen.
Niet slecht dat je daarvoor eerst eens een berg opgaat: je leert er je eigen krachten kennen en doseren. De raad van die oude bergrat was niet zo kwaad. Stap voor stap. Op het ritme van de adem. Wie vlugger wil dan dat, geraakt de tred kwijt. Het mag ons inspireren bij ons werken aan de opbouw van de gelovige gemeenschap dit jaar. (jh)
