In de familie was een oom gestorven. Hij had geen kinderen, en rijk was hij ook niet. Toch waren de twintig neven en nichten erfgenamen erg benieuwd naar wat er in zijn testament zou staan. Toen dat bekend werd, stonden ze eerst erg verwonderd. Het meeste van wat hij naliet ging naar goede werken. Van wat overbleef kregen ze elk hun partje, net genoeg om er eens een avondje mee uit te gaan eten. Achteraf waren ze toch erg gelukkig met die wilsbeschikking; ze zegden: onze oom heeft allen bedacht, niet enkel zijn eigen familie, maar ook anderen die het meer nodig hebben.
In het evangelie van volgende zondag vertelt Johannes hoe Jezus voor het laatst met zijn leerlingen bijeen is. Vlak voor het Laatste Avondmaal opent hij voor hen zijn nalatenschap. Sommigen hadden aanvankelijk gedacht aan een voorname plaats aan zijn rechter- of linkerzijde. Maar die ambitie had hij vroeger al tegengesproken: wie de grootste wil zijn, moet de dienaar van allen zijn, had hij toen gezegd. In hun droefheid en verwarring om wat er komen zou, heeft hij voor hen een belangrijke boodschap, zijn testament a.h.w. In dat testament staan drie zaken die de volgelingen van Jezus toekomen. Laten we het met z'n allen goed beluisteren, want ook wij behoren tot die erfgenamen!
Het eerste wat ik jullie nalaat, klinkt het in Jezus' testament, is leven in mijn geest, in mijn mentaliteit. Jezus noemt dat leven in zijn woord. Als je mijn woorden onderhoudt zul je zeker gelukkig zijn. Want dan mag je rekenen op Gods liefde. Dat is het eerste punt van Jezus' testament: zijn woord dat hij ons nalaat om het te onderhouden.
Het tweede punt luidt: ik weet dat het niet altijd gemakkelijk zal zijn om dat waar te maken. Wij zijn allen mensen. Vrees ook dàn niet. Ik laat jullie een helper na, een voorspreker. Letterlijk staat er: een advocaat. Niet één die geld kost, maar die je toch zal bijstaan en bemoedigen als het moeilijk gaat. Een schouder om op te steunen, een toeverlaat, die je zal helpen om je mijn woorden eigen te maken zodat ze echt deel van je leven gaan worden. Een helper, dat is zijn tweede nalatenschap.
Het derde punt in Jezus' testament is dat hij ons zijn vrede geeft. Niet de vrede van de wereld, niet de vrede van de wereld of van de Verenigde Naties, hoe belangrijk die ook zijn. Maar de vrede van de mens die zich door God bemind en gekend weet. Als je weet dat iemand van je houdt, dan geeft je dat van binnenuit een diep en warm geluksgevoel. Het is de vrede van de mens die kan danken en bidden, die blij is om het leven zelf en om alles wat hij krijgt. De vrede van God zelf is Jezus' erfenis.
De leerlingen van Jezus waren na hun aanvankelijke verslagenheid blij om wat hij hen had nagelaten. Alles moest eerst nog wat doordringen, zoals dat altijd is na het heengaan van een geliefde. Maar gaandeweg begonnen ze zijn woorden beter te begrijpen en gingen ze meer leven vanuit zijn testament. Laten ook wij ons oprechte erfgenamen van Jezus weten, die zijn nalatenschap ter harte nemen. En moge ons dat sterk maken om steeds te werken aan wat mensen dichter bij elkaar en zo dichter bij God brengt.
(jh)
