Toen er in de familie weer eens een kleintje geboren werd, was er veel geluk en trots bij de ouders, dank ook voor dit geschenk van het leven. Maar het meest trof mij de reactie van het jongste zusje toen ze de nieuwe gezinsaanwinst in haar armen mocht houden. Ze zei niets, geen woord, maar haar ogen spraken boekdelen. Daarin stond verwondering te lezen, een niet te bevatten verwondering om iets dat haar te boven ging. Het is de verwondering die wij, grote mensen, soms wat verleerd zijn. Niet dat de geboorte van een kind ons onberoerd laat. Maar het onuitsprekelijke van het geheim dat leven is, daar gaan we soms al te vlug aan voorbij.
Gevoelig voor het wonder
Zo is er bij de dorpsgenoten van Jezus wel verbazing om al wat ze hem zien doen als hij in de stad van zijn jeugd komt (Marcus 6,1-6). Oh, wat geweldig, zeggen ze. Maar verder dan verbazing gaat het niet. De verbazing leidt niet tot verwondering, laat staan tot geloof. Ze blijven gewoon verder hun gang gaan, er verandert niets. Die reactie van zijn dorpsgenoten verlamt Jezus zelfs. Hij kon er geen wonderen doen, zegt Marcus. Want voor wat hem beweegt, van waaruit hij dat alles doet en zegt, nee, daar staan ze niet voor open. Verbazing wel, maar geen verwondering. Maar verbazing is nog geen verwondering. Verwondering kan ons gevoelig maken voor het wonder en voor de diepte van de dingen, voorwaarde om te geloven.
Ons laten verwonderen
Door wat laten wij ons nog verwonderen? Door het spektakel van een wereld die veel lawaai en drukte produceert en alleen onder de indruk is van glitter en glans? Of mag het toch iets anders zijn? Misschien is de periode die nu aanbreekt, de vakantie, daar een geschikte tijd voor. Kunnen we ons laten verwonderen door wat zich niet luidruchtig opdringt, maar er in stilte gewoon is voor ons, dat ons bevraagt, oproept, op weg zet naar elkaar? Dat kan de schoonheid van de natuur zijn. Of is het een stukje muziek dat ons raakt en stil doet worden? Of, in deze post-coronatijd, de blijheid van het weer samenzijn met familie en vrienden? De geboorte van een kind? De hulpkreet van een mens die om aandacht vraagt? Maakt het me klein en helpt het me mijn bestaan toe te vertrouwen aan een God die groter is dan ik ben?
Laten we daarom opnieuw kijken naar Jezus van Nazareth en naar zijn God. Onbevangen, geraakt door de kracht van goedheid die er van hem uitgaat. Met de vraag: “Wie is Hij toch?” Stel je voor dat we opnieuw verwonderd zouden worden: welk wonder zou er dan niet gebeuren?
(jh)
