“Gedraag u als mensen die wachten op de thuiskomst van hun heer die naar de bruiloft is. Zij staan op de uitkijk om op het eerste teken de deur voor hun heer open te doen.” (Lucas 12,35-36)
Wanneer iemand overleden is, hoor je soms: hij of zij was in zijn stervensuur niet alleen. We waren erbij, we hebben samen bij de stervende gewaakt en gewacht. In zijn laatste uren willen we de stervende niet alleen laten, we weten hoe onbekend de dood voor ons allen is, hoeveel angst er kan bij komen kijken. Zulk een waken en wachten is heel kostbaar.
Waken en wachten doen we ons leven lang. Wachten in de zin van uitkijken naar een volgend hoofdstuk, een volgende passage in ons leven. Als we jong zijn, willen we snel al wat ouder zijn. Als we ouder zijn, tellen we nog de jaren af die ons normalerwijze resten.
Het waken waarover Jezus het in het evangelie van zondag heeft, reikt nog verder. Het is leven van de belofte dat God zich met ons heeft verbonden. Die belofte hebben gelovige mensen steeds weer aan elkaar doorgegeven. Geloven is in die zin een levend gebeuren, het is je inschakelen in een verhaal dat altijd weer wordt verdergezet.
Dat verhaal is ooit begonnen bij Abraham, de stamvader van het geloof in God. In de lezing uit de brief aan de Hebreeën (Hebreeën 11,1-2.8-19) klinkt het dat Abraham zich aan de belofte van God heeft toevertrouwd. Die belofte deed hem op weg gaan naar een ver en onbekend land. Dat was geen gemakkelijke opgave. Lang heeft hij er geleefd als vreemdeling, in tenten. Een vaste woning was niet zijn deel. Een pijnlijke parallel met wat het Palestijnse volk nu meemaakt in de hel van Gaza? Zij moeten, erger nog, dekking zoeken onder de brokstukken van hun kapot gebombardeerde woningen.
Zelfs het geloof biedt niet altijd het onderdak, de zekerheid die wij verlangen. Als gelovige mens blijf je altijd een beetje pelgrim onderweg, als het ware wonend in een tent. Ook wij ervaren dat het niet eenvoudig is te geloven, en vaak zouden we willen afhaken. Maar dankzij mensen die mee met ons op weg gaan – die bij ons waken! - mogen wij vertrouwen in de belofte van een God die het goed met ons voorheeft.
Ook Jezus leefde van het vertrouwen in die belofte. Dat vertrouwen wil hij in ons wakker houden. Leef waakzaam, omgord je, houd de lampen brandend, wees gericht op God die elk moment in je leven aanwezig kan komen, misschien wel op een wijze zoals je het niet verwacht. We kunnen er elkaar bij helpen, door samen de hoop en het geloof dat wij koesteren levend te houden. Het is ons waken bij elkaar. Zoals mensen waken in het laatste levensuur van hem of haar van wie ze houden.
Jos Houthuys
