Angst en vertrouwen
Een onweer, daar kun je bang van zijn. Een levensbedreigende ziekte is nog meer reden om bang te zijn. Mensen op de vlucht voor oorlog en gruwelijke praktijken, is eveneens reden om echt bang van te zijn. Ik kan me voorstellen dat sommige ouders met een bang hart de schooluitslag van hun zoon of dochter afwachten … Er is dus genoeg dat ons bezig en wakker houdt.
Ook Jezus heeft angst gekend, terechte angst voor lijden en dood. “Heer, laat deze beker aan mij voorbijgaan,” zo bad hij in de Hof van Olijven. In die angst heeft hij ons menselijk lot ten diepste toe meebeleefd. Maar die angst heeft hem niet belet trouw te blijven aan zijn opdracht. Ze had bij hem niet het laatste woord. Hij leefde vanuit het vertrouwen dat het goed toeven is in Gods liefde. Dat God als een Vader is, wiens naam we mogen uitspreken, van wiens woord we vreugdevol mogen leven en het doorgeven aan anderen.
Godsbeeld
Er zijn tijden geweest, ook in de Kerk, dat mensen angst werd aangepraat voor God. Dat Hij voorgesteld werd als het alziende oog, waarvoor we ons moesten wegsteken. Er is geen grotere vertekening van het Bijbelse godsbeeld dan zulk een voorstelling. De Bijbelse God, de God van Jezus, wil ons juist vrijmaken voor Hem en voor elkaar. Hij geeft ons ruimte en pint ons niet vast op onze fouten. Bij Hem mogen we altijd terecht, wat er ook gebeurt. Hij is bron van kracht en moed om vol te houden, ook als alles tegengaat.
Jeremia en Jezus
Dat mogen we leren van de profeet Jeremia over wie het in de eerste lezing van zondag gaat (Jeremia 20,10-13). Hij spreekt Gods woord en wordt er om bespot en vernederd. Hij lijdt onder dat lot. Maar hij zwijgt niet. Want hij vertrouwt op God.
“Wees niet bang voor hen die het lichaam kunnen doden, maar niet de ziel,” zegt Jezus in het evangelie van zondag (Matteüs 10,26-33). Voor die angst wil Jezus ons ten diepste behoeden: dat we onze overtuiging zouden verliezen, onze ziel. De ziel is onze gerichtheid op God. Het is de antenne die ons verbindt met God, die ons doet beseffen dat we kinderen van God zijn en dat ons doen en laten vanuit Hem mag gebeuren. Want Hij blijft ons trouw, Hij die zelfs ieder haar van ons hoofd heeft geteld. In dat vertrouwen mogen we groeien, er kracht in vinden. Daarom is het goed dat we blijven samenkomen in de naam van de Heer, om elkaar te bemoedigen, om hèm te gedenken die ons is voorgegaan op de weg van de trouw, die tot in het moeilijkste moment van zijn leven kon bidden: “Vader, niet mijn wil geschiede, maar de uwe.” In de kracht van die vrijheid wil Jezus ook ons laten delen.
