bijlage 2: het basisartikel van prof. em. Roger Burggraeve voor Adem-tocht met als titel: Duurzame vriendschapsliefde. Stapstenen voor groei en onderscheiding in het licht van ‘De vreugde van de liefde’ (Franciscus I) - artikel op A-4 en artikel als katern.
bijlage 3: "Man en vrouw", een gebed van Huub Oosterhuis dat zijn diensten kan bewijzen in een afsluitend gebedsmoment.
De dubbele bisschoppensynode over het Huwelijk en het Gezin (in 2014 en 2015) leverde een lijvig document op van 208 blz. Paus Franciscus schreef nà deze bijeenkomsten een postsynodale apostolische exhortatie met de titel Amoris Laetitia, in het Nederlands vertaakd als De vreugde van de liefde.
De kerngedachten luiden:
Het document wil op een wervende en appellerende manier christenen de ‘vreugde van de liefde’ laten ontdekken. Het huwelijk is een intieme gemeenschap van leven en liefde, gesteund op de vrije instemming van man en vrouw. Ze is exclusief, wederkerig en duurzaam: ‘in goede en kwade dagen’. Katholieken beleven hun huwelijksrelatie als een teken van Gods eindeloze liefde voor de mens: het is een sacrament. Franciscus stelt de huwelijksliefde heel centraal. Zijn indringende commentaar op het Loflied van de liefde van Paulus liegt er niet om. Of bepaalde gedragingen toegelaten zijn of zondig, dient vanuit dit standpunt bekeken: bevorderen zij de vriendschapsrelatie en versterken ze die? Dit is al een heel bevrijdend perspectief.
Het document staat ook uitvoerig stil bij relatievormen als samenwonen, het louter burgerlijk huwelijk, het hertrouwen na echtscheiding, enz. M.a.w. alles wat (nog) niet aan het katholiek ideaal beantwoordt en wat heel vaak in de media oorzaak is van het afschrijven van de ‘achterhaalde visie’ van de kerk in de materie van relaties en seksualiteit. Het synodedocument laat een zeer genuanceerde houding zien. Liefde en onvolmaaktheid wonen samen. Als het sacramenteel huwelijk een tastbaar teken is van Gods liefde in deze wereld, toch blijft het een onvolkomen teken ervan. Er is dus altijd de mogelijkheid om te groeien in liefde. Ook al worden een aantal relatievormen die niet beantwoorden aan wat de kerk een huwelijk noemt, door Franciscus als irreguliere situaties genoemd, toch erkent het document dat er verzachtende omstandigheden kunnen zijn en uiteenlopende motieven waarom mensen andere keuzes maken. Er is uitdrukkelijk plaats voor een groeibenadering en voor het persoonlijk geweten. Niet het zogezegde geweten van “Ik vind dat…”, maar het gevormd geweten dat op de hoogte is van wat de kerk voorhoudt en waarom en dat een gesprek met een geestelijke begeleid(st)er niet uit de weg gaat. De katholieke kerk erkent in sommige gevallen de noodzaak tot scheiding, maar erkent geen echtscheiding en hertrouw. In de pastorale praktijk evenwel is er een hele openheid gegroeid die niet tot een tweede huwelijk kan leiden. Ook de kwestie van de communie voor christenen die burgerlijk hertrouwden, komt niet uitdrukkelijk ter sprake in dit slotdocument, al is er duidelijk gesteld dat deze christenen blijven deel uitmaken van de kerkgemeenschap. En gevolgtrekkingen daarvan zullen voor het persoonlijk geweten zijn en voor de pastoraal… Het hele document is trouwens doordrongen van pastorale barmhartigheid (ook merkbaar in de manier waarop de geboorteregeling ter sprake komt en enige ruimte voor holebirelaties) en vooral doordrongen van de vreugde van het evangelie.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.