Wat al zolang gepland was, kon nu eindelijk plaatsvinden: de Europese Godly Play-conferentie in Mechelen! Een ideale kans om kinderspiritualiteit in de kijker te zetten, bij te leren van andere vertellers en je talenkennis aan te vullen.
De conferentie vond plaats in het Diocesaan Pastoraal Centrum in Mechelen, de kinderstad bij uitstek. Van vrijdag 16 september tot en met maandag 19 september kwamen vertellers van over de hele wereld samen rond het verhaal van de zaaier en het mosterdzaadje. Tussendoor waren er verschillende excursies en kreeg iedereen uitgebreid de kans om nieuw materiaal te kopen bij de officiële Godly Play-verkopers uit België (Big Baobab), Duitsland, Frankrijk, Finland.
Ik vraag me af… hoe verschillende vertellers hetzelfde verhaal vertellen?
Een grote meerwaarde van zo’n internationale conferentie is natuurlijk zien hoe vertellers van over de hele wereld aan de slag gaan met Godly Play. Welke klemtonen leggen zij in het verhaal? Hoe betrekken zij de luisteraar tijdens de verwonderen? Wat voor materiaal bieden ze aan tijdens de creatieve verwerking? Hoe sluiten ze het verhaal af? Ik leerde dat er vaak gezongen werd tijdens Godly Play bij de protestantse vertellers. Dat de kinderen werden betrokken bij de verwondering door hun reacties serieus op te vatten in de VS. Dat er natuurlijk verwerkingsmateriaal werd gebruikt in Zweden. Dat er in Zwitserland wordt afgesloten door bij iedereen de hand op de rechterschouder te leggen, de linkerarm uit te steken en zo met de linkerhanden in het midden een zonvormige kring te vormen, waarbinnen gebeden kan worden.
Hoewel Godly Play een vaste methodiek is, met een vastgelegde woordenschat en beeldtaal, blijkt dat er daarbinnen, zoals bij elke taal, heel wat lokale variatie is.
Zo is er in de Verenigde Staten, na de dood van George Floyd, een proces gestart met zwarte vertellers en trainers (zij die opleidingen voor vertellers organiseren). Elk verhaal van het spiraalcurriculum werd bekeken: wat voor impliciete vooringenomenheid is aanwezig in de woorden, in de kleuren, in de figuren? Het verhaal van de Gezichten van Pasen werd opnieuw geschilderd, met een Jezus die niet meer blank met lichtbruin haar is, maar met een zwarte Jezus, die herkenbaar is voor zwarte kinderen. Een zeer boeiende bril waarmee wij in Vlaanderen nog moeten leren kijken.
Ik vraag me af… of wij kinderen als zinzoekers zien in de Vlaamse kerk?
Tijdens de hele conferentie werd duidelijk dat het kind centraal staat, en niet de verteller. De verteller is de gids die het kind begeleidt tijdens haar zoektocht naar geloof en geloofstaal. In Godly Play is het kind een gelijkwaardige deelnemer die net als de verteller God kan binnenbrengen in de cirkel. De antwoorden van de kinderen tijdens de verwondering, hun creatieve verwerking van het verhaal is even veel waard als de theologie van een volwassene. Hun gebeden op het einde van het verhaal zijn voor God net zoveel waard als de gebeden van een priester, zuster of leek.
Dat stelt me voor de vraag: durven wij in de Vlaamse kerk de zinvraag van kinderen serieus te nemen? Is ons aanbod voor (jonge) kinderen voldoende om hen hierin te ondersteunen, zonder hen te betuttelen? Zit er een vak kinderspiritualiteit in onze theologische opleidingen, voor vrijgestelden en leerkrachten? Als we kinderen en jongeren serieus nemen als toekomst van de kerk, moeten we daar nu mee beginnen. De conferentie was hierin een echte aanzet om verder te zoeken hoe we dit op verschillende niveaus kunnen realiseren: het werd duidelijk dat we veel kunnen bijleren van de andere christelijke kerken. Ik ga alvast in mijn eigen parochie aan de slag en samen met mij, vele andere Vlaamse vertellers.
Charlotte Braeckeveldt
Meer informatie over Godly Play in Vlaanderen vind je hier.
