Ja, Jezus had succes. Talloze mensen trokken met Jezus mee. Jezus trekt mensen aan, tot op vandaag.
We moeten wel toegeven dat de menigte die Jezus volgt, vandaag sterk geslonken is. We leven in een totaal andere wereld dan 2000 jaar geleden. Geloofsvragen vormen niet langer de eerste bekommernis van onze samenleving. Een christelijke manier van denken en leven behoort niet langer tot de ambities van onze tijd.
Bij de tijd brengen van de structuur
De kerkelijk realiteit in Vlaanderen is gekrompen. Ook in het bisdom Gent. Daarom ook de nood aan herstructurering. De 34 dekenaten zijn herleid tot 10 dekenaten en de 427 parochies bundelen hun krachten tot nieuwe parochies. Het oude kerklandschap paste immers niet meer bij de feitelijke situatie. Vroeger was heel Vlaanderen katholiek. Vandaag kunnen we dat niet meer beweren. De kerk van Aalst valt bijvoorbeeld niet samen met de stad Aalst.
Gelovig zijn binnen onze kerkgemeenschap is veel meer een bewuste keuze van mensen om zich te verzamelen rond de figuur van Jezus Christus. Dit is en blijft de kern. Geloofsverkondiging, gebed, liturgie en de zorg voor mensen: dat zijn en blijven de pijlers van ons pastoraal werk.
Daarvoor is het nodig dat we de krachten bundelen en durven samenwerken over oude grenzen heen. En daarom willen we ook de structuren aanpassen aan de veranderende situatie. Onze jas is te groot geworden. We groeien van large naar small. Maar small kan ook beautiful zijn.
Een krimp die geen kramp mag worden
We willen niet euforisch zijn met deze herstructurering. De schaalvergroting is absoluut geen verhaal van een mislukt verleden of een utopische toekomst. We moeten erkennen dat deze situatie ons eigenlijk pijn doet. De inkrimping waarvoor we staan brengt risico’s met zich mee. Alles wordt ‘minder’: minder kerkgangers, minder priesters, minder kerken, minder geloofwaardigheid…
Een situatie van krimp bevat altijd ook een valkuil. De krimp kan omslaan in een kramp. Uit schrik om het weinige dat we nog hebben te verliezen, klampen we ons vast aan wat we nog hebben, vitaliseren we wat er nog is, beschouwen we ons als zelfstandig eigenaar: onze kerk, onze parochie, onze liturgie…
De krimp mag ons niet verkrampen. Ik hoop dat het ons uitdaagt! We hervormen niet om het nog even langer vol te houden. We hervormen vanuit de wezenlijk vraag: welke kerk willen we zijn? Dromen we niet van een gastvrije kerk, een kerk die het geloof durft aan te bieden, een kerkstructuur die onszelf vernieuwt en geloviger maakt?
Een belangrijke uitdaging voor ons allen is om te midden van de weerstand het visioen niet te vergeten. De Kerk, het dekenaat, de parochie zijn geen doel op zich. De Bijbel begint en eindigt niet met de Kerk, maar wel met de wereld. De Kerk is een groep van gelovige mensen die in de wereld een teken willen zijn van Gods liefde.
Een nieuw dekenaat en nieuwe parochies
Binnen het nieuwe dekenaat werkt een nieuwe dekenale ploeg aan de coördinatie en de begeleiding van het pastoraal beleid. We zullen ook nieuwe parochies uitbouwen. Die nieuwe parochies zullen de plaats zijn waar het eigenlijke pastorale leven wordt geleefd. Het zal in die nieuwe parochies zijn dat het uiteindelijke werk gebeurt. In ons nieuwe dekenaat Aalst zullen we zes parochies vormen: de geografische parochies Ninove, Erpe-Mere, Haaltert-Denderleeuw, en de drie bestaande zones van Aalst (Linkeroever, Rechteroever, Hopparochies). Dit zal een groeiproces vragen. Binnen sommige nieuwe parochies zullen wellicht tijdelijke pastorale eenheden bestaan, die een weg zullen zoeken van samenwerkingsverbanden. Elke nieuwe parochie zal een naam van een heilige dragen met een parochiekerk. Daarnaast behouden we een netwerk van kerken in elke nieuwe parochie, waar we pastorale vieringen blijven aanbieden. Hoe dit in elke nieuwe parochie concreet wordt ingevuld zal ter plaatse worden bekeken. Dit alles zal tijd vergen. De komende twee jaar zullen we hieraan samen werken.
Jezus Christus is de hoeksteen
Bij sommige nieuwere kerken vind je aan de ingang van de kerk een gedenksteen. En op die steen staat vaak de volgende tekst: Jezus Christus is de hoeksteen. De hoeksteen geeft de richting van onze visie aan, de juiste richting. Als we Jezus Christus als onze hoeksteen noemen, dan mag die figuur ook de kern uitmaken van onze visie, van ons werk in het dekenaat, in onze parochies. Het is rond Hem, de hoeksteen, dat we samenkomen. Dat mogen we nooit uit het oog verliezen. De werking van het dekenaat en zijn parochies is juist bedoeld om die hoeksteen voelbaar te maken.
Riskeer je aan de ontmoeting met Christus én de mensen, zo zegt ook paus Franciscus. Riskeer je, beste geloofsvrienden, om te bouwen aan een gastvrije kerk. Riskeer je om in die gastvrije ontmoeting met mensen het geloof vrijmoedig aan te bieden. Riskeer je om onze liturgie, catechese en diaconie sterker en stralender te maken.
Beste geloofsvrienden, wat ons echt bindt is niet zozeer een structuur, die is nodig en zinvol. Maar wat ons echt bindt is een verhaal dat we delen, een figuur waarrond we samenkomen. Christus als de hoeksteen van ons samenleven. Ik wil u heel graag danken om mee tochtgenoot te willen zijn, om te bouwen aan een gastvrije kerk die zich riskeert aan die ontmoeting met Christus en de mensen.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.