‘Nog even de korte pijn’, horen we de minister op de radio zeggen. We kijken elkaar met holle ogen aan. Hoe lang duurt die ‘korte pijn’ nu al? En hoe lang zal hij nog duren? Er ligt een dikke, grijze deken over ons leven en niemand gelooft nog dat die snel weggehaald en opgeplooid zal worden. Keer op keer wordt onze voorzichtige hoop de kop ingedrukt.
De cijfers stijgen weer, de nieuwe varianten zijn nog besmettelijker, zelfs kinderen blijken minder onschuldig dan gedacht. De band met vaccins hapert herhaaldelijk en bovendien werken ze misschien ook minder goed dan was beloofd.
Niet voor het eerst vraag ik me af hoe mensen het volhielden tijdens die talloze langdurige en veel ingrijpendere tragedies in de geschiedenis. In het midden van een wereldoorlog bijvoorbeeld, lijdend onder de willekeur van bezetters en de toenemende voedselschaarste. Tijdens de grote pestepidemieën, als de mensen om je heen bij bosjes stierven. Of – nog langer geleden – tijdens de Babylonische ballingschap, die zomaar even 49 jaar duurde en waarvan je dus niet wist of er ooit nog een einde aan zou komen. Of – in je privéleven – tijdens de lange maanden van een kankerbehandeling, met wisselende resultaten en een onzeker eindpunt.
Hoe houden mensen de moed erin? Hoe blijven ze de hoop bewaren?
Misschien door even wat minder ver vooruit te kijken. Door de toestand van vandaag te beschouwen als het nieuwe normaal. Door van elke dag het beste te maken, voor jezelf en voor iedereen die je tegenkomt. Door ons verstand stelselmatig wat meer op nul te zetten en te doen wat we moeten en kunnen.
We mogen nooit neen zeggen tegen de geest van vuur, van bezieling, van hoop.
Wie niet meer kan geloven dat het ooit beter wordt met de wereld, dat alle beetjes helpen, die geeft zijn ziel prijs aan de duivel van de wanhoop. Daar moeten we onszelf en elkaar voor behoeden.
Diep vanbinnen blijft de geest in ons wonen. Met kracht en steun voor de korte en de lange pijn. Met troost voor de kleine wanhoop en het stille verdriet. De geest laat ons nooit los.
(Kolet Janssen, verschenen in de nieuwsbrief van Kerknet, 31 januari 2021)
