Op 11 februari 2021 is te Sint-Pauwels, zorgcampus Sint-Jozef, eerwaarde heer Michel Meersschaert overleden. Hij werd geboren te Sint-Gillis-Waas op 10 juni 1938 in een groot gezin en priester gewijd te Gent op 12 juni 1965.
Hij was coadjutor te Waterland-Oudeman (30 september 1965), onderpastoor te Sleidinge (21 maart 1966), onderpastoor te Sint-Niklaas, Don Bosco (16 november 1970), onderpastoor te Aalst- O.-L.-Vrouw Mijlbeek (3 juni 1984), pastoor te Aalst, Sint-Paulus, O.-L.-Vrouw ter Rozen en bouwheer van de nieuwe kerk (24 juni 1986) en tevens pastoor te Aalst, Heilig Hart (3 juni 1996) en ook aalmoezenier van het Algemeen Ziekenhuis Onze-Lieve-Vrouw te Aalst (8 november 1995). Hij bekwam eervol ontslag en ging op pensioen op 31 augustus 2009.
Michel mocht opgroeien in een groot gezin op het platteland als zoon van een fruitkweker. Hij hield van de wijde natuur en stond steeds in bewondering voor het groeien van de vele fruitbomen rond zijn geboortehuis. Hij was reuze fier over de sappige appelen en nog meer over de heerlijk smakende peren die ze elk jaar mochten plukken. Die echte familieverbondenheid heeft hij gans zijn leven bewaard. Het gezin leefde heel sterk verbonden met de parochie.
Als parochiepriester bloeide hij open in de Sint-Niklaasparochie te Sint-Niklaas. Heel actief werkte hij tussen de jongeren en kinderen in de jeugdbewegingen en vooral in de vakantiewerking, de volksjeugd, bleef hij samen met vele anderen echt actief. De parochiekerk vormde dan de echte bron waar vele gelovigen elke zondag zich kwamen laven. Maar er gebeurde daar heel wat meer: doopsels, eerste communie, vormsel en huwelijken. De meeste parochianen werden kerkelijk begraven. Er waren ook vele jubilea en talloze schoolvieringen. Michel bloeide er open als priester, in een loyale samenwerking met de andere priesters van het dekenaat.
Van het hoge noorden verhuisde hij in 1986 naar het zuiden van ons bisdom als onderpastoor in Mijlbeek, met de bijna onmogelijke opdracht om een nieuwe parochie uit te bouwen. Hij ontpopte zich als een vaardige architect, die een kerk maar ook een parochiaal centrum wilde bouwen. Talloze keren is hij op rondreis geweest met een groep medewerkers om te kijken hoe ze het op vele andere plaatsen hadden gedaan. De religieuze verbondenheid tussen mensen bleef heel belangrijk. De nieuwe parochie zou immers gedragen worden door bewegingen en werkgroepen. In het mogen samen bidden met mensen groeide zijn geborgenheid bij God.
De bouw van de nieuwe kerk volgde hij nauwlettend op. Elke dag bezorgde hij aan elke bouwvakker een drankje, een kans om even met hen te babbelen over de vele werken die zouden volgen. Sint-Paulus verrees als een gezellige en open kerk, met een ruime weekkapel en heel veel lokalen voor jong en oud. Hij bleef die man met een grenzeloze werkkracht en hij bracht steeds de moed op om te herbeginnen.
Michel bleef de eenvoudige maar vastberaden priester die kon luisteren naar de mensen, vooral naar de zieken en de zwaksten, zowel thuis in zijn beide parochies als in de klinieken. Hij maakte steeds tijd vrij als hij op bezoek kwam. De mensen in de miserie bleef hij nabij.
Zijn aandacht ging ook uit naar de vele vluchtelingen in Aalst. Ze waren steeds bij hem welgekomen en sommigen bleven bij hem een tijd wonen.
Die grenzeloze inzet ging tevens uit naar de armsten uit de ontwikkelingslanden. Hij was steeds actief in de dekenale werking van Broederlijk Delen.
De jaarlijkse Sint-Paulusfeesten, een begrip in en rond Aalst, groeiden uit tot een vriendelijke samenwerking van de vele werkgroepen van de parochie, aangevuld met vele vrijwilligers. Gedurende 3 à 4 dagen kwamen er telkens meer dan duizend mensen gezellig eten in de verschillende ruime zalen. Het werd telkens een tof weerzien van vele vrienden.
De bouw van de lokalen voor de gehandicapte scouts werd het hoogtepunt van zijn actieve loopbaan als parochieherder. Bij het bouwen hielpen vooral de DAC-ers van het dekenaat. Dat deden ze ook overvloedig bij de bouw van de kerk. Het vroeg hem veel inspanningen op het moment dat zijn gezondheid verminderde. Maar het is gelukt en de scouts met een beperking zullen hem eeuwig dankbaar blijven.
Michel werd als priester een begrip voor Aalst. Hij blijft dankbaar voortleven in het hart van vele eenvoudige mensen. Hij laat een hedendaagse gebedsruimte achter waar velen overvloedig gebruik van maken. Na zijn actieve periode als pastoor in Aalst, keerde hij terug naar zijn geboortedorp. Zijn gezondheid ging steeds meer achteruit. Zijn geheugen werd mistig. Rustig en zacht, in deze moeilijke coronatijd, is hij stilletjes in zijn geliefde omgeving overleden.
In ons gebed blijven we hem graag en dankbaar gedenken!
