Begin december trek ik de deur van het huis op het Hoogveld achter mij dicht. Dan heb ik daar zes jaar en drie maanden graag gewoond. Zoals jullie wel weten, heeft de benoemingsronde van dit jaar er voor gezorgd dat niet alleen ik pastoor-moderator van heel Peer wordt, maar ook dat ik moet verhuizen naar Peer-centrum. Mijn nieuw adres wordt Zuidervest 2b. Steeds welkom!
Dit roept toch wel dubbele gevoelens op. Enerzijds komt er een hele uitdaging op mij af. Die wil ik met beide handen vastgrijpen. We zijn met onze kerk in een fase gekomen dat we ze moeten klaarmaken voor de toekomst. En deze zal anders zijn. De min of meer homogene christelijke cultuur bestaat niet meer.
Nu moeten we bouwen aan de kerk van morgen.
Hieraan werken is niet gemakkelijk maar wel mooi. Gelukkig sta ik er niet alleen voor. Maar veel van onze slagkracht zal afhangen van het feit of we voldoende mensen vinden die er mee hun schouders onder willen zetten.
Anderzijds vind ik het ook jammer dat ik vertrek. Waar ik woon, woon ik goed. Bepaalde plekken in huis zal ik ook echt missen. Zo denk ik aan mijn stoel in de veranda. Dat is een zalige plek, zeker in de tussenseizoenen. Maar meer nog zal ik de omgeving missen. De wijk van het Hoogveld, en bij uitbreiding toch wel heel Wijchmaal, is een warme plek. De (informele) contacten met mensen uit de buurt ga ik missen. Ook de hond zal de buurt missen. Als we vertrekken voor een wandeling is het eerste wat zij doet rondkijken of er geen mensen zijn die snoepjes voor haar hebben of haar willen aaien. Zo verwend wordt zij door de buurt.
Na mijn verhuis zal de grootste zorg het bewaren van de onderlinge contacten zijn. Als ik niet oplet, word ik zonder problemen een manager in een ivoren toren die veel dirigeert en organiseert maar weinig bij mensen is. En dat mag niet. Ik wil dat trouwens niet. Veel vreugde van mijn werk haal ik net uit die contacten. De verenigingen spelen er een grote rol in. Naar hun activiteiten of vergaderingen gaan doet vaak deugd, ook wel om wat er nadien komt.
Maar ook naar de parochie toe heb ik wel wat aandachtspunten. Voor de eerste maal zal Wijchmaal geen residerend pastoor meer hebben. Hoe zal de lokale geloofsgemeenschap daar mee omgaan? Gaan er voldoende mensen opstaan die de boel willen overnemen en draaiend houden zodat ook in de toekomst er een bloeiend parochieleven blijft bestaan? En ook hier zal het anders zijn dan vroeger. Op dit moment beschikken we over een groep mensen waar ik veel vertrouwen in heb, ook al is zeker niet alles perfect. Maar waar is dat wel. Wel hoop ik dat er wat versterking komt. Dat parochies zonder pastoor goed leefbaar kunnen zijn, hoorde ik van missionarissen in Afrika. Soms kwam de lokale pastoor daar maar één tot twee keer per jaar langs. En dat ben ik toch niet van zin. Ik hoop jullie nog regelmatig te ontmoeten.
En zo loop ik als inwoner van Wijchmaal op mijn laatste benen. Op de voorbije zes jaar kan ik alleen maar met dankbaarheid terugblikken. Niet omdat alles zo perfect liep want dat was, zoals nergens, niet het geval. Maar wel een dankbaarheid om de vele lieve en fijne mensen die ik mocht ontmoeten en de deugddoende contacten opleverden.
Nog vele groeten en een dikke dankjewel.
Uw pastoor Kris Van Strydonck
