Zomaar een dag
“Dat wéét ik wel”, rolt ze met haar ogen.
“Ja, maar ga je het ook doen?” dring ik aan.
Ze plooit haar lippen in een scheef lachje, zoals alleen zestienjarigen dat kunnen.
Een mengeling van jeugdige branie, ergernis en ook wel een beetje meewarigheid met die moeder die nog zanikt over het opstapje terwijl zij allang naar haar volgende bestemming raast.
“Dat weet ik nog niet”, grijnst ze.
Ik zwijg. Ik zwijg steeds vaker.
Goede raad zonder ontvanger is als een moeder zonder kind. Helemaal verloren. En die raad blijft maar klaaglijk en verongelijkt rond hobbelen tot iemand hem grondig beu is en de deur wijst.
Is er dan helemaal niets meer wat ik kan doen? Van sprankelende spil van het gezin naar zielige zaag, is dat het scenario?
De stukken van het Godly Play verhaal over epifanie liggen voor me op tafel. Morgen zal ik het aan de kinderen in de kinderwoorddienst vertellen. Ik laat de kleine doosjes vol mirre, ‘goud’, wierook door mijn vingers glijden. Wat moeten de koningen verwonderd geweest zijn om God dáár te vinden: in een baby van arme mensen, in een kind zonder woorden. Ik verwonder me erover hoeveel stilte er geweest is in het leven van Jezus – het grootste deel van zijn leven was Hij in stilte aanwezig, schijnbaar zonder een rol van betekenis te spelen. Geen getuigen, geen openbaringen – toch niet voor zover wij weten.
Stil … en aanwezig. Wat een wonderlijk duo.
Ik kan stil zijn door mijn gouden raad in te slikken. Ik kan stil zijn door te stoppen met draaischijf te zijn, en een oogje dicht te knijpen wanneer de dingen – natuurlijk - in het honderd lopen. Ik kan stil zijn door mijn eigen leven te gaan leiden en eindelijk de dingen te doen die zoveel jaren niet konden. Ja, ik kan best stil zijn.
Maar tegelijk aanwezig zijn, dat vergt meer.
Kan ik een stille, aanwezige moeder worden?
Een moeder die oprecht tevreden is met de nieuwe plaats die ze krijgt in het drukke leven van haar kinderen?
Een moeder die in haar stilte ruimte maakt voor de wegen die haar kinderen kiezen, voor hun unieke dromen en inzichten?
Een moeder die heel dun wordt in een liefdevolle stretch en onzichtbaar ondersteunt?
Een moeder die er helemaal is wanneer haar kinderen haar nog eens opzoeken en zich verheugt in die momenten?
Het houten Christuskind ligt in de palm van mijn hand, stil en aanwezig. Ik glimlach, ik ben in goed gezelschap.
Katie