Mensen zijn als egels op een koude winterdag, stelde de filosoof Arthur Schopenhauer. Ze zoeken warmte bij elkaar, maar van zodra ze te dicht komen, doen ze elkaar pijn met hun stekels.
Veel mensen die proberen samen te leven in een gezin of een liefdesrelatie herkennen dit beeld. Met de allerbeste bedoelingen wil men dicht bij elkaar zijn – en toch doet men elkaar pijn.
Soms gaat het over ernstige verwondingen: er wordt geweld of verraad gepleegd. Soms gaat het over kleine dingen, die toch behoorlijk kunnen gaan prikken wanneer ze telkens opnieuw herhaald worden.
Soms is een breuk onafwendbaar. Soms blijft de relatie bestaan, maar nestelt er zich een gevoel van ergernis, bitterheid, cynisme. Het lijkt wel alsof pijn altijd nieuwe pijn oproept.
Helemaal anders is de dynamiek van vergeving.
Vergeving heelt pijn. Vergeving maakt samen leven mogelijk, zelfs wanneer ‘samenleven’ niet mogelijk blijkt.
‘Vergeving’ is een sleutelwoord in het Nieuwe Testament. In het evangelie staan woorden als ‘tot vergeving van zonden’, ‘bevrijden van hun zonden’ centraal. ‘Vergeving’ zit in het DNA van christelijk denken en leven.
Waar er geen vergeving en verzoening is, rest enkel het oordeel. Partners vellen een oordeel over elkaar. Ouders beoordelen hun kinderen en kinderen hun ouders. Broers en zussen beoordelen elkaar. Niemand blijft gespaard van dit oordelen en beoordeeld worden. Het maakt mensen onrustig en angstig. Een veroordeling door de naasten, door degenen die het dichtst bij iemand staan, doet mensen twijfelen aan hun eigenwaarde. Het is verleidelijk om te reageren met een tegenaanval die allerlei vormen kan aannemen: wraak, een verkrampt perfectionisme, zelfverwijt en zelfbeklag, … Naarmate de jaren verstrijken, nestelt er zich een diepgeworteld cynisme: ‘Het is toch nooit goed genoeg.’ Ik ben toch nooit goed genoeg.
De twaalf stappen in vergeving van Jean Monbourquette
|
Vergeving is genezend, maar niet gemakkelijk, soms bijna onmogelijk. De Canadese priester-psycholoog Jean Monbourquette was zich hiervan bewust. Hij zag ‘vergeving’ eerder als een heilzame weg die mensen kunnen kiezen, dan als een einddoel dat bereikt moet worden.
Als priester verkondigde hij dat mensen genezen door te vergeven en vergeven te worden, als psycholoog besefte hij dat mensen ook moeten genezen alvorens ze kunnen vergeven.
Hij onderscheidde twaalf bewegingen op de weg in vergeving, twaalf ‘stappen’. Toch is dit ‘groeien in vergeving’ eerder een reis of pelgrimstocht, dan een stappenplan. De weg vormt geen rechte lijn, maar lijkt eerder op een labyrint, zoals in de kathedraal van Chartres. Het op weg zijn is het belangrijkst.
In de veertigdagentijd reikt de Interdiocesane Dienst voor Gezinspastoraal (IDGP) in twaalf impulsen Monbourquettes weg in vergeving aan gezinnen en families aan.
|
KERKNET neemt deze twaalf stappen van de weg in vergeving in zijn nieuwsbrief op, telkens op dinsdag en vrijdag: de eerste stap op vrijdag 16 februari, de twaalfde en laatste stap op dinsdag 26 maart 2024.
|
|
Met een paar krachtlijnen, levensechte voorbeelden en praktische tips bieden deze twaalf impulsen een houvast om zelf op weg te gaan in de vernieuwende en helende dynamiek van vergeving.
(Alle namen in de getuigenissen zijn fictief, de verhalen niet.)
|
|
Katie Velghe, tot medio 2021 educatieve medewerker van de Interdiocesane Dienst voor Gezinspastoraal (IDGP) en jarenlang begeleider van de groeigroepen in vergeving in het bisdom Gent, werkte 'Samen groeien naar een nieuw begin' uit.
We mochten gebruik maken van het werk van kunstenares Elsker om de twaalf stappen van Monbourquette met een krachtig en kleurrijk beeld te ondersteunen. We zijn haar hiervoor heel dankbaar.
|
|
Goed om te weten
Het model van Monbourquette is slechts een van de vele waardevolle benaderingen van vergeving. Er bestaat heel wat andere interessante literatuur over dit onderwerp.
Soms is de weg in vergeving te zwaar om alleen te gaan. De trauma’s zijn te diep of het geleden verdriet te jong. Aarzel dan niet om op zoek te gaan naar een ervaren therapeut die je op deze weg kan begeleiden.
