ASWOENSDAG
Aswoensdag 2025. We zijn ons kruisje komen halen.
De ceremonie startte met de verbranding, op de stoep van de kerk, van de palmtakjes van vorig jaar. De parochianen stonden er rond. Een jaarlang hebben die palmtakjes in hun woonkamers achter het kruisbeeldstof vergaard, zoals padre Dirk het uitdrukte, maar zijn ze vooral getuigegeweest van lief en leed. Hun as zal dienst doen op Aswoensdagvolgend jaar. De cirkel is rond.
En dan de kleur paars. Aan het kruis vooraan in de kerk hing een paarsedoek en ook de priester ging in ‘t paars gekleed. Zo hoort dat in de vastentijd. Paars is de kleur van boete, inkeer en rouw. Want “Jezus gaatveertig dagen vol duisternis en pijn,” zoals we lazen aan het begin van de dienst. “Het wordt donker om ons heen”. Ja, in de vasten staan we stil bijJezus’ lijden en Zijn dood aan het kruis, dat vreselijkste foltertuig. “Hij wordt gehoond en wordt bespot”, “Zelfs zijn vrienden zijn er niet”.Vreselijk. Maar... het gebed vervolgt: “Maar zijn leven kon niet dood, want zijn leven is Gods leven en dat leven overwint de dood.” We hebben ondanks alles de ogen al op Pasen gericht.
Padre Dirk las de prachtige evangelietekst voor uit Matteüs waarin Jezus ons oproept om niet te doen zoals de schijnheiligen (Mt 6, 1-6, 16-18) die aalmoezen geven, bidden en vasten om gezien te worden. We moetenaalmoezen geven, bidden en vasten zonder ermee te koop te lopen. “Laat uw linkerhand niet weten, wat uw rechter doet”.
Na de preek was het tijd voor de oplegging van de as. Één voor ééntraden we naar voor om op ons voorhoofd het askruis te ontvangen. Voor sommigen een levenslange traditie, voor anderen de eerste keer. Sowieso een ontroerend moment.
Laat me nog een voorbede meegeven die we daarna samen baden: “Goede God, het kruis heeft een horizontale balk: leer ons tijd vrij temaken om anderen van dienst te zijn en ons van tijd tot tijd voor hen in tespannen. De verticale balk verwijst naar U. Help ons tijdens deze vastenmeer tijd te maken voor U.”
VERBINDING
VERBINDING is meer dan ooit hét woord bij uitstek, en daarin zijn we de voorbije jaren geslaagd.
VERBINDEN. Verbinding tussen mensen.
Maar ook een andere vorm van verbinding: de verbinding met God.
Veertig dagen nemen we de tijd om stilaan tot verstilling te komen.
Stilletjes zetten we een stap vooruit, in de richting van waar we ooit thuis zullen komen.
Aswoensdag—een traditie, ook in onze kerk met de kinderen.
Een dag die ons herinnert aan stof en as.
De palmtakken van vorig jaar hebben maandenlang stof verzameld in vele huiskamers.
Ze hebben meegeleefd met de mensen, alles in zich opgenomen—lief en leed, momenten van glorie en momenten van diepe emotie.
Al die ervaringen zitten vervat in dat ene stukje palm.
En dan zien we het kruis, een symbool van de kerk.
Geen moment van glorie, maar een Christus op een foltertuig.
De zwaarste straf, nauwelijks voor te stellen.
En toch wordt juist dát kruis tot een teken van glorie in ieder van ons.
Hij heeft zich opgeofferd.
God is zwijgend aanwezig, zoals ouders die ons heel ons leven bijstaan.
Hij is de drager, de hoeder, de behoeder—iemand die ons de weg wijst zonder dat we het altijd beseffen.
Hij vangt ons op, juist op die momenten waarop verkeerde keuzes een negatieve impact hebben op ons leven en op onze plaats in de samenleving.
Wanneer we zeggen: 'Oei, dit is toch niet zoals het zou moeten zijn',
dan hopen we dat we niet gestraft worden, dat we niet worden buitengesloten,
maar dat we juist de bescherming voelen die over ons komt.
Het wezen van ons mens-zijn ligt niet in wat we hebben gerealiseerd of gecreëerd.
God zal ons niet vragen wat we hebben opgebouwd,
maar waar we waren toen anderen ons nodig hadden.
Dat besef, lieve mensen, dragen we niet alleen vandaag, maar het hele jaar door, 365 dagen per jaar.
Toch is juist deze dag een moment om tot inkeer te komen,
om ons eigen ikke opzij te zetten,
en de ander—meer dan ooit— opeen piédestal te zetten.
