De vreugde van het geloof - Jeanne Stevens

"Ik ben niet bang voor de dood... want ik geloof in wat hierna komt."

In mensen als Jeanne treft me telkens weer de standvastigheid waarmee sommige mensen op de woelige golven van voor- en tegenspoed, een heel leven lang trouw blijven varen op het kompas van hun geloof. Een standvastigheid waar haar generatie uitzonderlijk goed in was. Als er één grote vanzelfsprekendheid bestaat in hun leven, dan is het wel hun geloof en de vreugde die zij erdoor mogen ervaren.

               Uitgaande van de dynamiek die ze uitstraalt schat ik Jeanne vele jaren jonger dan haar werkelijke leeftijd. Hoewel ze het nu wat kalmer aan doet blijft ze  een trouwe gast in "De Pastorie" en zet ze zich nog steeds in voor de seniorenpastoraal.  Mede dankzij haar krijgen heel wat senioren die niet zo mobiel meer zijn, toch geregeld nog een bezoekje. Zo blijven zij ook in contact met wat er leeft in onze parochie. De inzet van de vele vrijwilligers in de seniorenpastoraal, getuigt van een grote liefde voor hun mede-senioren. Iedereen blijft meetellen, ook wie door ziekte of hoge leeftijd het huis niet meer uit kan.

               - Ook bij Jeanne steek ik van wal met de klassieke openingsvraag: "Hoe beleef jij vandaag de vreugde van het geloof?". 

               Jeanne: "De vreugde van het geloof vind ik in de innerlijke rust en kalmte die ik bij God en in de kerk steeds weer mag ervaren. Ik ben ook steeds gelovig geweest, wij zijn zo opgevoed en daar werden geen vragen bij gesteld. Tot op vandaag ben ik een overtuigde gelovige." 

               - Bid je dan soms ook? "Bidden? Ik spreek met God!", antwoordt Jeanne op besliste toon. "Ik praat dikwijls met Hem, voer hele gesprekken. Hij is er, dat voel ik, dat weet ik zeker. Die ervaring wens ik trouwens iedereen toe, ook zij die niet geloven. Zij missen echt iets waardevols. 

                Rust en kalmte vond ik ook dankzij deze gemeenschap. Na het overlijden van mijn man zat ik immers in de put. Ik was moedeloos. Pastoor Dirk voelde dat goed aan. Hij heeft me opgevangen en leidde men naar deze gemeenschap. Ik was hier onmiddel-lijk welkom, maakte vele vrienden en vond stilaan mijn levensvreugde terug. Pillen of andere medicijnen hadden me er nooit bovenop kunnen helpen. Wél de gewone, maar warme omgang met andere mensen, het vrijwilligerswerk, het ziekenbezoek, het portomadame zijn...

               Ik vond hier in zekere zin terug een "hobby", iets dat me oprechte voldoening geeft. Daarom wil ik hier nooit weg. Ik heb hier zoveel aan, dat ik het niet meer zou kunnen missen. Al moet ik het vandaag wat kalmer aan doen, gezien mijn leeftijd uiteraard."  

               - Een leeftijd die alvast veel respect verdient!  Jeanne (op geruststellende toon): "En toch ben ik niet bang voor de dood... Ik geloof gewoon in wat hierna komt. Ik zal elders zijn, dat staat vast. God is er en Hij verwacht me. Hij heeft al een plaats voor mij bereid. Wat kan een mens meer geruststellen dan deze zekerheid?" 

               - Een vraag die geen antwoord behoeft. Bedankt, voor je krachtige getuigenis, Jeanne!

Interview door: Piet Verstraete