De vreugde van het geloof - Julia Van Belleghem

's Zondags doe ik hier nieuwe krachten op

"Een warm onthaal", als er iemand is die dit begrip zo oprecht gestalte geeft, dan is het Julia wel. Met een brede glimlach en een ontwapenende blik verwelkomt zij 's zondags alle kerkgangers die de Sint-Pieterskerk binnenstappen. Blijmoedig overhandigt zij de blaadjes met liedjesteksten en voor iedereen heeft zij een gepaste en hartelijke welkomsgroet. Julia ten voeten uit: warm, openhartig, toegewijd, begaan met mensen, maar tegelijkertijd ook de bescheidenheid zelve. Daarom heeft het ook zo lang geduurd voor ik haar voor dit interview kon strikken.

- Julia, je hebt al een heel rijk en bewogen leven achter de rug en toch blijf je je op vele terreinen inzetten. Julia: "Ja, omdat ik graag bij de mensen ben. Mij inzetten voor anderen, dat houdt me jong. Ik heb inderdaad al een hele weg afgelegd. Oorspronkelijk van West-Vlaanderen afkomstig heb ik me na de oorlog met mijn man in Laken gevestigd. Samen hebben we er jaren een slagerij uitgebaat. Een eigen zaak brengt je sowieso in contact met heel veel mensen. Spijtig genoeg ben ik vroeg weduwe geworden. Ik bleef plotseling achter met vijf jonge kinderen. Bij de pakken blijven zitten was er dus niet bij en ik ben aan de slag gegaan in het bejaardentehuis Magnolia. Een werk dat ik heel graag en met veel overgave heb gedaan. Ik ben nu al geruime tijd met pensioen, maar ik kom er nog bijna wekelijks om er met de mensen een praatje te slaan. Het is onvoorstelbaar hoeveel kracht mensen kunnen halen uit een klein beetje aandacht voor hun wel en wee, een gezellige babbel, een bemoedigend woordje."

- Je was ook een actief lid van KAV (nu Femma) en van Okra waar je mee in het bestuur zit. Al die tomeloze inzet, wijst dat erop dat je tot op vandaag een echte 'kajotster' gebleven bent, dat de kajottersbeweging je is blijven inspireren? Julia: "Ongetwijfeld, kajotster dat ben je voor het leven en dat ben je vooral met hart en ziel. Zoals ik in het begin al zei: mijn geloof draait rond 'bij de mensen zijn'. Voor mij moet het geloof zich tonen in daden. Verder bewaar ik heel goede herinneringen aan mijn 'kajotsterstijd'. Als leidster leerde je er al vroeg verantwoordelijkheid op te nemen, je in te zetten voor anderen. Bij de kajotsters kregen we ook letterlijk "een vorming voor het leven". Kardinaal Jozef Cardijn inspireerde veel jonge mensen in die tijd. Hij was een echte leider die heel bevlogen toespraken kon houden. Ik herinner een toespraak van hem hier op de Heizel. Hij deed jonge mensen in zichzelf geloven."

- Wat betekent geloven voor jou? Julia: "Voor onze generatie was geloven lange tijd gewoon vanzelfsprekend. Je stond daar verder niet bij stil. Nu vraag ik me soms af of ik wel sterk genoeg geloofd heb. Maar eigenlijk heb ik geen enkele reden om daaraan te twijfelen. Ik kan in elk geval niet zonder zondagmis. Geloven doe je echter niet alleen door eucharistie te vieren. Het geloof moet je kunnen delen met je medemensen, dus moet je uit je kot durven komen en je over anderen ontfermen. Vooral andermans verdriet opvangen is belangrijk. Gewoon door te luisteren, door er te zijn. Hier in de parochie draag ik ook zorg voor het onthaal van nieuwe mensen. Dat doe ik met hart en ziel. Als nieuwkomers onmiddellijk aangesproken worden, voelen ze zich direct welkom en is de kans groter dat ze zullen blijven komen. Zo heb ik al veel nieuwe mensen mogen verwelkomen en binnenleiden in onze parochie. Dat geeft pas voldoening."

"Om bij de mensen te gaan, moet je zelf ook eerst sterk zijn," zo besluit Julia stilaan het gesprek, "maar zelf heb je natuurlijk ook wel eens een zwakker moment. Dan moet je even afstand kunnen nemen en elders wat bijtanken. Gelukkig doe ik hier elke zondag nieuwe krachten op!"

Interview: Piet Verstraete