Getuigenis Tim Brys
Getuigenis, droom, hoopvolle woorden God redt, en als reactie daarop ontstaat een gemeenschap die feest viert.
Bevrijding en gemeenschap in de Schrift In de eerste lezing (Jozua 5,9a.10-12) bevrijdt God zijn volk uit de slavernij, en als gemeenschap vieren ze dit moment samen. In het evangelie over de verloren zoon (Lucas 15,1-3.11-32) zien we een gelijkaardig beeld: de vader vergeeft de zonden van zijn zoon en herstelt zijn status die hij eerder had verspild. De zoon wordt gered uit zijn situatie en als reactie daarop wordt er feest gevierd. Jezus vertelt dit verhaal om te laten zien hoe God is: als iemand tot God komt, dan is er feest.
In de tweede brief aan de Korintiërs (2 Korintiërs 5,17-21) is er geen direct feest, maar wel een diepere reden om feest te vieren. Als je je vertrouwen stelt in Jezus, als je Hem ontdekt hebt en Hem aanneemt als Redder, dan ben je een nieuwe schepping. Dan betreed je een nieuw leven, bevrijd uit de slavernij – niet letterlijk zoals de uittocht uit Egypte, maar uit de slavernij van de zonde en van het leven waarin je vastzat. Je bent verzoend met God, en de weg naar Hem is opnieuw geopend. Dat is reden tot vreugde en feest.
Daarom wil ik nog een tekst toevoegen uit Handelingen der Apostelen (Handelingen 2,40-47), om te laten zien wat er gebeurt wanneer dit goede nieuws wordt verkondigd. Op Pinksteren gaan de apostelen naar buiten en verkondigt Petrus in zijn preek hoe Jezus hen heeft bevrijd van de zonde en hen met God heeft verzoend. Drie duizend mensen reageren positief en laten zich dopen. Ze blijven volharden, vormen een gemeenschap, komen dagelijks samen, breken het brood...
Een droom van gemeenschap Dat is ook wat wij vandaag elke zondag doen. Wanneer we ons vertrouwen op Jezus stellen, bevrijdt Hij ons van onze slavernij en verzoent Hij ons met God. Daarom komen we samen om te vieren. Maar de gemeenschap die we in Handelingen lezen, is intenser dan wat we vandaag gewoon zijn. Momenteel werk ik aan een project om enkele stappen in die richting te zetten. Samen met vrienden wil ik een stadsklooster opstarten: eenvoudigweg samen leven, hopelijk dagelijks samen bidden en samen eten. Ik weet dat ik bevrijd ben door Jezus, en ik zie dat de natuurlijke reactie daarop gemeenschap en vieren is. Tegelijk merk ik dat een gebrek aan gemeenschap veel negatieve gevolgen heeft: eenzaamheid, angst, depressie, een tekort aan solidariteit.
Mensen zorgen niet meer voor elkaar, vaak omdat we zo individualistisch zijn en niet echt deel uitmaken van een gemeenschap. Misschien ook omdat we niet beseffen dat we bevrijd zijn van de zonde en Jezus nodig hebben. Maar als we Jezus kennen, dan is het de bedoeling dat we een diepere gemeenschap vormen. Niet per se zo intens als in Handelingen, maar het zou gezond zijn om enkele stappen in die richting te zetten. Dat is wat ik wil doen met mijn vrienden en mijn gezin. God redt, en als reactie daarop is er vreugde en vieren. Laten we elke zondag een feest zijn. Dat is de bedoeling. Laten we vieren dat we bevrijd en verzoend zijn met God.
naar Tim Brys
Tim Brys (1987) doctoreerde in artificiële intelligentie en werkte in Libanon met vluchtelingen en aan vredesprojecten.
Gedreven door gedeelde spirituele visie droomt hij, samen met gelijkgestemden, van de oprichting van een stadsklooster in Brussel.
In zijn boek over dit thema pleit hij voor meer 'geestelijke verdieping' als antwoord op de uitdaging van het stedelijk leven.
'Ik wil een stadsklooster oprichten, te midden van de Brusselse hectiek'
© BRUZZ
Samen met religieus gelijkgezinden richt Tim Brys momenteel een Brussels stadsklooster op. In een boek over het onderwerp, dat volgende week verschijnt, pleit hij voor meer “geestelijke verdieping, als antwoord op de uitdagingen van onze grootstad”.
“In Stadsklooster Brussel zullen we met enkele huishoudens samen leven, samen bidden, en samen de buurt dienen” In Libanon woonde ik met mijn gezin tussen Syrische vluchtelingen. Zij waren hun hechte dorpsgemeenschappen ontvlucht vanwege dictator Bashar al-Assad en jihadisten van IS. Ondanks hun armoede bedreven ze, net als veel Libanezen, nog steeds de legendarische Arabische gastvrijheid en mochten we hun gemeenschapsleven delen. Meermaals per week dronken we thee of aten we bij buren. Bij de kruidenier om de hoek bleven we vaak plakken voor een babbel. En een oude weduwe kwam te pas en te onpas langs voor koffie (hoewel we, toegegeven, soms schuilden op ons balkon wanneer ze alweer op de voordeur hamerde – “Shhhht, kindjes.”).
Ons leven speelde zich af op een vierkante kilometer en, ja, er was sociale controle en minder privacy en niet alle buren waren even tof. Die hechte gemeenschap leek soms echter zoveel betekenisvoller dan het individualistische leven dat we voordien als Vlamingen in Brussel leidden, waar we onze buren niet kenden en vrijblijvende vriendschappen onderhielden met gelijkgezinden ver weg. Als je jong, gezond en niet arm bent, dan werkt dat misschien, maar de epidemie van eenzaamheid, angsten en depressies in België doet vragen of iedereen even wel vaart bij dat individualisme.
In het Stadsklooster zullen we met enkele huishoudens samen leven, samen bidden en samen de buurt dienen
Wanneer vrienden berichtten dat ze in Brussel een 'stadsklooster' wilden opstarten, om samen te leven, sprak dat ons dus aan. Net zoals cohousing bij vele Brusselaars aanslaat. Stadsklooster Brussel werd een van onze redenen om terug naar België te verhuizen. Niet alleen het idee van gemeenschap was daarin een drijvende factor, net zoals individualisme niet de enige oorzaak is van de huidige psychologische crisis. Zingeving speelt in beide ook een grote rol.
Betekenisvol verhaal
Tien jaar geleden, tijdens mijn doctoraat in AI aan de VUB, is mijn leven overhoopgehaald door het lezen van de Bijbel. Enkele geestelijke ervaringen maakten Gods aanwezigheid uitermate reëel en Jezus' radicale onderwijs leidde mij ertoe om daklozen en vluchtelingen te ontmoeten, wat ons uiteindelijk naar Libanon bracht. Mijn leven was plots niet meer een aaneenschakeling van egocentrische pleziertjes, maar deel van een groot, betekenisvol verhaal, met onbaatzuchtige liefde voor anderen en God centraal.
Stadsklooster zal, zoals de naam verraadt, dus niet gewoon een cohousing zijn, maar ten gronde een spirituele gemeenschap. Het brengt voor mij meerdere levensstromen samen die een gepast antwoord lijken te vormen op enkele uitdagingen van onze grootstad: gemeenschapsleven te midden van eenzaamheid en mentale problemen, geestelijke verdieping voor gejaagde stedelingen op zoek naar zingeving , gastvrijheid voor kwetsbare in een verpauperde stad.
In Stadsklooster Brussel zullen we met enkele huishoudens samen leven, samen bidden, en samen de buurt dienen. 'Zullen,' want het is er nog niet, twee jaar na onze 'remigratie'. Een van de obstakels is de enorm dure vastgoedmarkt in Brussel, wat zorgt dat we uitkijken naar alternatieve formules, zoals erfpacht. Momenteel zijn we in gesprek met paters die hun gebouw in Koekelberg verlaten, maar het is te vroeg om al te zeggen of dat een reële optie wordt. Op het platteland zouden we vermoedelijk sneller en goedkoper aan een 'klooster' raken, maar we voelen ons geroepen tot Brussel, met zijn hectiek, rijke diversiteit en zware problematieken. Als we ergens een verschil willen maken, dan is er geen betere plaats dan Brussel, lijkt mij.
