Het geloof zonder een gemeenschap is dood

"Het geloof zonder de werken is dood..." zo staat het in de Bijbel (Jakobus 2:14). En dat weten we maar al te goed: geloven zonder naar uw geloof te handelen heeft geen enkele zin. Geloven in de liefde van God, bijvoorbeeld, maar zelf geen liefde aan andere mensen kunnen geven, is echt wel een absurde bezigheid. Maar onlangs mocht ik ervaren dat geloven zonder deel uit te maken van een gemeenschap ook niet veel zou voorstellen.

            Ik heb dit aan den lijve mogen ervaren in mijn eigen parochiegemeenschap Sint-Pieter in Jette. Na het overlijden van de persoon die me in mijn leven het meest dierbaar was geweest, voelde ik immers dat mijn medeparochianen oprecht bekommerd waren om mij. Het bleef echt niet bij een zuinige en afstandelijke "innige deelneming".

            Nee, iemand kwam in de kerk, net voor de mis begon, eventjes naast me zitten, legde zijn hand op mijn schouder en hoorde of ik mijn verdriet wel alleen kon verwerken. Iemand anders stuurde me spontaan een mailtje met oprechte woorden van onder-steuning. Ik zou begod niet weten hoe die aan mij e-mailadres gekomen was? Via pastoor Dirk misschien? In elk geval deden die woorden me veel deugd en de zondag erna had ik ook geen schroom meer om die persoon aan te spreken en te bedanken. Nog iemand anders woonde de uitvaart bij, hoewel die plaatsvond in een landelijke parochie buiten Brussel. "Je hoefde dat echt niet te doen...", zei ik, want zij had de overledene zelfs nooit gekend. "Ik doe dit van harte, uit medeleven en uit oprechte bekommernis voor jou", was het laconieke antwoord.

            De zondag na de uitvaart fluisterde iemand die ik enkel "van zien" kende, me tijdens de vredeswens na het Onze Vader nog gauw in het oor: "Ik vernam dat X die je zo dierbaar was, overleden is. Ik wil je veel sterkte wensen!" En dan ook nog in diezelfde mis een gebedsintentie voor de overledene, ... hoor ik daar onverwachts de naam van mijn dierbare twee keer vallen... Daarna in de Pastorie, bij een kopje troost, nog een schouderklopje hier, een welgemeende handdruk daar en een ontfermende blik van nog ergens anders...

            Ik overdrijf echt niet en ik wil ook niet melig doen, maar dat alles doet wat met een mens! Vooral als die mens ook nog niet zo heel lang deel uitmaakt van deze gemeenschap. Waar heb ik dit aan verdiend? Maar in deze parochie moet men blijkbaar niet eerst iets verdiend hebben, men krijgt het zonder voorwaarden, zonder enige tegenprestatie of wederdienst, zomaar, gewoon omdat je er nu eenmaal bij hoort, "omdat je één van ons bent", "omdat we met jou in zitten, wie je ook bent en vanwaar je ook komt".

            Als ik dat allemaal overdenk dan voel ik me oprecht gelukkig dat ik mijn geloof kan delen met en in een gemeenschap die echt met me begaan is. Dan zeg ik bij mezelf: die gemeenschap van Sint-Pieter die belijdt haar geloof niet alleen in woorden, maar ook in daden; niet alleen in het zeggen van individuele gebeden, maar ook in het delen van grote smart zodat die voor de betrokkene halve smart kan worden. Die gemeen-schap belijdt haar geloof niet alleen met de lippen, maar ook in het delen van vreugde, zodat die dubbele vreugde kan worden. En het delen van het geloof zelf in een gemeen-schap als deze... tja dat kan toch niet anders dan gewoonweg "honderdvoudig leven" worden.

            Het kunnen allemaal banale dingen lijken, maar dat zijn ze zeker niet. Al die kleine, eenvoudige attenties waren zo belangrijk voor me om deze moeilijke periode door te komen. Na afloop vond ik het "formidabel" dat ik niet alleen kon terugvallen op mijn geloof zelf, maar ook op een warme gemeenschap. Het geeft me bovendien veel vreugde dat ik niet één keer, maar elke zondag weer die christelijke gemeenschap en dat "geloof-van-daden" mag ervaren en vieren! Dankzij deze gemeenschap kan ik immers mijn geloof zoveel rijker en dieper beleven!

Met een knipoog (en deze keer ook een traantje) van (Sint:-)Pieter.