Interview met mevrouw Martine Desmet
Martine is 57 jaar, woont in Lichtervelde bij Brugge en draagt onze parochie een warm hart toe.
Wat wil je ons vertellen over je familiale achtergrond?
Mijn mama was naaister en mijn papa was meubelmaker timmerman. Ik ben dus opgegroeid tussen twee creatieve mensen. Op het VTI behaalde ik mijn diploma A2 industriële informatica. Mijn papa vond dat ik geen echt meisjesberoep moest leren. Een leerkracht vroeg wat ik nu wilde doen met dit diploma en ik antwoordde ‘postbode worden’. Na enkele jaren is die droom ook uitgekomen. Ik heb er dertig jaar met volle ‘goeste’ gewerkt maar nu heb ik het wel gehad, de huidige mentaliteit ligt mij niet zo goed.
Ik ben getrouwd met Johan en heb twee kinderen, zoon Vincent en dochter Inèz.
Welke rol speelde het geloof in je opvoeding?
Mijn ouders heb ik misschien vijfmaal naar de mis zien gaan maar wanneer ik mijn eerste communie had gedaan (ik was toen zes jaar) zette mijn papa mij de week daarop af aan de kerk. Hij zei: ‘Je weet wat het inhoud als je je eerste communie doet…dat is dat je wekelijks naar de mis gaat.’ Gelukkig werd ik in de kerk goed opgevangen door zuster Maria, zij wenkte mij en ik mocht voor haar zitten op de eerste rij. Mijn papa was heel gelovig en ik kon heel goed over vele dingen van de bijbel filosoferen met hem, maar naar de mis gaan deed hij niet meer. Nu en dan gaf hij me wel bloemen mee die ik aan de zuster moest geven om ze in de kerk te zetten. Jarenlang begreep ik niets van wat er in de mis gebeurde, maar ik wist wel dat na de preek de mis bijna ten einde was. Het is pas toen ik in het middelbaar zat dat ik de verhalen in de bijbel beter begon te begrijpen. Ik voelde mij in mijn tienerjaren ook heel gelukkig met mijn geloof, ik kon mij daar erg aan optrekken. Als ik een vak goed gestudeerd had, wist ik zeker dat de Heilige Geest mij zou helpen en dat gebeurde ook. Ook nu nog voel ik mij gedragen.
Met lichtmis ving ik in onze kerk de kinderen op en toen vroeg onze priester of ik het zag zitten om doopbezoeken te doen. Dit doe ik nu samen met een andere dame. Een goed gesprek met de ouders geeft mij heel veel voldoening.
Je woont in Lichtervelde. Hoe verklaar je je betrokkenheid bij onze Jetse parochiegemeenschap?
De kennismaking met jullie gemeenschap is per toeval gebeurd. Er was corona, mijn mama was net gestorven in erbarmelijke omstandigheden en ik had een creatieve uitlaatklep nodig. Ik maakte vroeger al wenskaartjes maar ik wilde er nu maken met een dieperliggende boodschap. Iedereen die een kaartje van mij ontvangt, moest een bemoedigende boodschap kunnen lezen. Terwijl ik bezig was, ben ik beginnen luisteren naar eucharistievieringen en ik probeerde de boodschap die in het evangelie zit te begrijpen. Blijkbaar lukte dit beter wanneer ik creatief bezig ben. Zodoende ben ik per toeval op YouTube terechtgekomen bij jullie misviering. Ik hoorde van een inzameling van hygiënische producten en dacht… Misschien kan ik die mooi inpakken en er een boodschap op vermelden voor de ontvanger. Mijn kinderen zeiden dat ik gek was dit te doen en dan nog voor onbekenden! Mijn bedoeling was dat jullie niet zouden weten van wie het kwam, maar mijn dochter had mijn e-mail vermeld op het pakje. Ik had geen adres en stuurde het dan maar naar de pastorie. Het werd bijna niet opgehaald door jullie priester….
Je bent supercreatief. Je kreeg het deels mee van je ouders zoals je reeds vertelde. Maar waar komt je inspiratie vandaan? Je bezorgt ons ook materiaal voor onze catechesewerking. Hoe kom je daaraan?
Alle kaartjes die ik maak bevatten een boodschap, meestal ga ik af op mijn intuïtie... Wat zou die persoon kunnen oppeppen?
Er kan ook een vraag op staan die de ontvanger aanzet tot nadenken.
Ik word gelukkig van kaartjes maken, vooral wanneer de mensen niet weten van wie ze komen.
Het catechesemateriaal wordt gemaakt door Lionel. Hij is de zoon van onze buren waar we vroeger woonden. Hij is creatief bezig en weet dat ik zijn werk apprecieer. Hij is ook steeds trots om mij zijn nieuwe werken te tonen. In zijn atelier ruik ik opnieuw de geur van hout die mij herinnert aan mijn jeugd bij papa. Hij helpt mij graag bij het uitwerken van mijn creatieve gedachten. Bij een bezoekje maak ik dan ook steeds tijd om te luisteren naar hem.
De katholieke Kerk kwam de voorbije maanden in het oog van een storm te staan…
Hoe ga jij om met deze problemen en hoe zijn de reacties in jouw kerkgemeenschap?
Meestal ben ik positief ingesteld ook al merk ik dat de maatschappij steeds individualistischer wordt. Kerk en geloof hebben hun plaats in de maatschappij verloren en elkeen denkt dat hij heel zijn leven in handen heeft. Als ik tijdens een eucharistieviering één jongere zie, geeft mij dit al hoop.
Ook bij de getuigenis van mijn zoon over de wereldjongerendagen in Portugal, kreeg ik moed. Er zijn nog jongeren die zoekende zijn, misschien meer dan we denken. Je moet het in deze tijd maar doen, als jongere uitkomen voor je geloof, het zal niet altijd cool overkomen. Ik denk dat er in de toekomst een verschil zal gemaakt worden tussen het instituut kerk en geloven.
(We richten ons nu even tot zoon Vincent)
Vincent, wat zijn jouw dromen en plannen voor de toekomst?
Mijn plan voor de heel nabije toekomst is om dit academiejaar tot een goed einde te brengen. Dit academiejaar is namelijk het laatste jaar waarin ik voltijds student ben. Binnen enkele maanden moet ik dus ook beginnen met een job en woonplaats te zoeken. Terwijl ik werk (deeltijds of voltijds) moet ik wel nog een stage afronden om godsdienstleerkracht te worden en een thesis schrijven om de canonieke graad van iuris canonici licentiatus (master in het kerkelijk recht) te krijgen. Wanneer dit mij allemaal lukt hoop ik mij -met de kennis en vaardigheden die ik de afgelopen jaren heb mogen opdoen- verder in te zetten voor de Kerk in Vlaanderen. Onder welke hoedanigheid en waar weet ik nog niet zeker. Vroeger was ik ervan overtuigd om godsdienstleerkracht te worden, nu twijfel ik hierover omdat er ook binnen de bisdommen vele mooie projecten bestaan. Hieraan bijdragen kan ook veel voldoening geven.
Martine, wat is jouw droom voor de toekomst?
Mijn droom is dat ik nog heel veel zou mogen betekenen voor de zwakkeren in de maatschappij. Dat ik een luisterend oor mag zijn voor de mensen om me heen en dat ik nooit zou snoeien in het geven van mijn vrije tijd om dit te doen.
Wat kunnen onze parochies van elkaar leren?
Ik denk dat jullie parochie al ver vooruit is als ik de toestand hier bekijk in Vlaanderen. Het na de mis samenkomen in verbondenheid met elkaar vind ik een heel mooi initiatief. Dat dit nu juist het jaarthema is. Ik denk dat we hier nog iets kunnen leren van jullie.
Hartelijk dank Martine voor dit openhartig gesprek! Lut en Rita
