EEN WOORDJE BIJ PASEN.....
ALLES OP EEN RIJTJE
PAASWAKE, 3 april 20.19 uur live te volgen op: https://youtu.be/g7en2UItzwg
PAASZONDAG, 4 april 10 uur live te volgen op: https://youtu.be/u-rhGGP5cY8
Op Stille-Zaterdag om 20:19 uur, bij zonsondergang komen we waken in de Sint Pieterskerk van Jette. 't is te zeggen, thuis, online via KerkJette op You-Tube.
Dan mogen we er getuige van zijn dat er barsten in de duisternis komen en dat “Lumen Christi”, het Licht van Jezus Christus, door de barsten in het duister heen begint te branden. Tot drie maal toe steekt de priester de Paaskaars in de lucht. Heb je het nu nog ni door manneke? lijkt hij ons daarmee te willen zeggen. Ja, er is Leven na de dood. Ja God brengt Leven waar duisternis is. Ja, er is hoop, ook voor mij!
Wij krijgen nieuwe kracht. We worden besprenkeld met doopwater en hernieuwen onze doopbelofte. Jammer genoeg zullen we het verfrissende water, door deze coronatijden, deze keer niet op ons gezicht voelen maar ik ben er zeker van dat ons hart nen frissen douche krijgt.
Laat de trompetten schallen, smeer je stembanden opdat we allen vanuit onze zetel zouden mogen meezingen, Allelujah Jezus is verrezen!
Zondag op Pasen zijn we terug van de partij om 10:00 uur via het al zo gekende kanaal.
Vrolijk Pasen allemaal!
Albert De Crée
_______
Wat vooraf ging....
De veertigdagentijd loopt op zijn einde. Veertig wadde?
De vasten!
Bij Moslims is ramadan, de vastenmaand, heel populair. Het dagelijks leven wordt vooral in moslimlanden op het vasten afgestemd. Ook hier bij ons wordt er jaarlijks veel aandacht in de media aan besteed en Moslims zijn trots dat ze kunnen en mogen vasten. Kleine kinderen die jonger zijn dan twaalf willen zelfs al meedoen. Politici komen op tv wanneer ze na zonsondergang deelnemen aan de iftar.
Bij Christenen ligt dat naar mijn aanvoelen anders. Vasten is niet populair, niet hot.
Hoe komt dat toch? Het is nochtans een ideale kans om dichter bij jezelf, je naaste en God te komen.
Kan het zijn dat we vandaag de dag zoveel gewoon zijn en zoveel vanzelfsprekend vinden dat we er niet meer bij stil staan. Verwachten we misschien teveel van anderen en zien we niet meer in waar we zelf initiatieven kunnen nemen of een bijdrage kunnen leveren?
Deze vasten heb ik geprobeerd om mij dagelijks bewuster te gedragen in denken en doen en ik voel mij toch wel dankbaar dat ik deze kans weer maar eens gekregen heb. Ik voel dat ik op sommige vlakken wat gedisciplineerder geworden ben, op andere vlakken is er nog veel werk.
Dit volhouden is echter niet vanzelfsprekend. Ik ben maar een mens en heb de neiging om in oude gewoontes te hervallen. Ik kan troost vinden in het feit dat ik hierin niet alleen ben.
Reeds duizenden jaren geleden ervoeren mensen hetzelfde. De Bijbel staat vol van zulke verhalen.
Mensen gaan van hoop naar wanhoop en terug.
Het volk werd door Mozes weggeleid en was euforisch tot ze de Egyptenaren zagen afkomen en ze begonnen te mopperen tegen Mozes. “Wat heb jij toch met ons aangevangen? We gaan eraan!” Wanneer dan het onmogelijke aan hen gebeurd (de doortocht door de zee) zijn ze weer euforisch en danken ze God om wat later weer te beginnen met zagen over de eentonigheid van hun dieet en dat ze brood en vlees willen en nog zo veel meer. Steeds weer hervallen ze in hun oude denken en handelen. Het wordt zelfs zo donker in hun hart dat ze op een bepaald ogenblik een gouden afgodsbeeld maken om te aanbidden.
Steeds weer worden ze door God opnieuw bij de les gebracht. Dit is de tocht van het volk van God door de woestijn. Onze tocht.
Wij zijn op het einde van de veertigdagentijd aanbeland en hebben Jezus op palmzondag in onze parochie en in onze huizen verwelkomt. We hebben de rode loper voor Hem uitgerold.
We zijn nu bij goede week aanbeland, een sterke week, vol symbolen en momenten waar we stil staan bij Jezus en de Kerk.
Dinsdag is er normaal gezien, buiten corona-tijden, de Chrisma-mis in de kathedraal. Tijdens de viering zegenen de priesters samen met hun bisschop de olie waar ze de rest van het jaar de zieken mee zullen zalven of om deze te gebruiken bij een doop of om vormelingen en priesters mee te tekenen.
Dat we, net zoals olie onze huid doordringt en haar voedt, we bij deze sterke tekens, van Gods Geest en Zijn Liefde en Kracht doordrongen mogen worden tot in ons diepste zelf, onze ziel.
Witte donderdag waar Jezus ons weer maar eens bij de les brengt. Op You-tube kerkjette is er dan om 20:00 uur eerst catechese en bij zonsondergang, om 20:15uur mis.
Jezus toont in het teken van de voetwassing dat het niet gaat om de eerste te zijn maar om te dienen.
Hij stelt de Eucharistie in. Het is de feestdag van onze pastoor en al de priesters! Sommige van Jezus vrienden zeggen terwijl ze met Hem aan tafel liggen hem nooit in de steek zullen laten, dit allemaal terwijl er al éne onderweg is om Hem te verraden.
Het altaar is leeg...
Goede Vrijdag waar mensen verscheurd zijn en waar velen vergeten zijn dat ze op Palmzondag nog aan Jezus lippen hingen. Nu roepen ze “aan het kruis met Hem”. Mensen kunnen elkaar inderdaad nogal den duvel aan doen omdat het hen ontbreekt aan ruggegraat, moed en vertrouwen om tegen de stroom in te gaan, om op te komen voor elkaar. Ondanks een Simon Van Cyrene, Veronica die Jezus gezicht verfrist en al die anderen...
Dan wordt het heel donker in ons hart en in de wereld.
In Jeruzalem werd het zo donker dat zelfs het voorhangsel van de tempel scheurde. Mensen werden bang en begonnen te twijfelen maar het kwade was geschied, het was te laat, het was voorbij.
Alleen het kruis, het graf.
De leerlingen hunne Euro begint te vallen en ze zakken weg in schaamte en verdriet. Ze kunnen alleen nog stil zijn. Er zijn, in elkaars nabijheid. Éne had hem zelfs al verhangen!
Hoe vaak hebben ook wij geen spijt wanneer een vriend of kennis of familielid sterft? Had ik toch nog maar eens binnen gesprongen of had ik die ruzie toch maar bijgelegd of hem of haar dat boek dat ik geleend had terug gebracht... Het is allemaal te laat. of... toch niet?
Om 20:17 uur, bij zonsondergang ontmoeten we elkaar via you-tube kerkjette om stil te staan bij dit moment van zinsverbijstering, dit moment van ultieme duisternis.
...
Albert De Crée
