https://youtu.be/vobu94Y_khw
De veertigdagentijd loopt op zijn einde. Veertig wadde?
De vasten!
Bij Moslims is ramadan, de vastenmaand, heel populair. Het dagelijks leven wordt vooral in moslimlanden op het vasten afgestemd. Ook hier bij ons wordt er jaarlijks veel aandacht in de media aan besteed en Moslims zijn trots dat ze kunnen en mogen vasten. Kleine kinderen die jonger zijn dan twaalf willen zelfs al meedoen. Politici komen op tv wanneer ze na zonsondergang deelnemen aan de iftar.
Bij Christenen ligt dat naar mijn aanvoelen anders. Vasten is niet populair, niet hot.
Hoe komt dat toch? Het is nochtans een ideale kans om dichter bij jezelf, je naaste en God te komen.
Kan het zijn dat we vandaag de dag zoveel gewoon zijn en zoveel vanzelfsprekend vinden dat we er niet meer bij stil staan. Verwachten we misschien teveel van anderen en zien we niet meer in waar we zelf initiatieven kunnen nemen of een bijdrage kunnen leveren?
Deze vasten heb ik geprobeerd om mij dagelijks bewuster te gedragen in denken en doen en ik voel mij toch wel dankbaar dat ik deze kans weer maar eens gekregen heb. Ik voel dat ik op sommige vlakken wat gedisciplineerder geworden ben, op andere vlakken is er nog veel werk.
Dit volhouden is echter niet vanzelfsprekend. Ik ben maar een mens en heb de neiging om in oude gewoontes te hervallen. Ik kan troost vinden in het feit dat ik hierin niet alleen ben.
Reeds duizenden jaren geleden ervoeren mensen hetzelfde. De Bijbel staat vol van zulke verhalen.
Mensen gaan van hoop naar wanhoop en terug.
Het volk werd door Mozes weggeleid en was euforisch tot ze de Egyptenaren zagen afkomen en ze begonnen te mopperen tegen Mozes. “Wat heb jij toch met ons aangevangen? We gaan eraan!” Wanneer dan het onmogelijke aan hen gebeurd (de doortocht door de zee) zijn ze weer euforisch en danken ze God om wat later weer te beginnen met zagen over de eentonigheid van hun dieet en dat ze brood en vlees willen en nog zo veel meer. Steeds weer hervallen ze in hun oude denken en handelen. Het wordt zelfs zo donker in hun hart dat ze op een bepaald ogenblik een gouden afgodsbeeld maken om te aanbidden.
Steeds weer worden ze door God opnieuw bij de les gebracht. Dit is de tocht van het volk van God door de woestijn. Onze tocht.
Wij zijn op het einde van de veertigdagentijd aanbeland en hebben Jezus op palmzondag in onze parochie en in onze huizen verwelkomt. We hebben de rode loper voor Hem uitgerold.
We zijn nu bij goede week aanbeland, een sterke week, vol symbolen en momenten waar we stil staan bij Jezus en de Kerk.
Dinsdag is er normaal gezien, buiten corona-tijden, de Chrisma-mis in de kathedraal. Tijdens de viering zegenen de priesters samen met hun bisschop de olie waar ze de rest van het jaar de zieken mee zullen zalven of om deze te gebruiken bij een doop of om vormelingen en priesters mee te tekenen.
Dat we, net zoals olie onze huid doordringt en haar voedt, we bij deze sterke tekens, van Gods Geest en Zijn Liefde en Kracht doordrongen mogen worden tot in ons diepste zelf, onze ziel.
Witte donderdag waar Jezus ons weer maar eens bij de les brengt. Op You-tube kerkjette is er dan om 20:00 uur eerst catechese en bij zonsondergang, om 20:15uur mis.
Jezus toont in het teken van de voetwassing dat het niet gaat om de eerste te zijn maar om te dienen.
Hij stelt de Eucharistie in. Het is de feestdag van onze pastoor en al de priesters! Sommige van Jezus vrienden zeggen terwijl ze met Hem aan tafel liggen hem nooit in de steek zullen laten, dit allemaal terwijl er al éne onderweg is om Hem te verraden.
Het altaar is leeg...
