SAMANA MAAKTE EEN GEMEENSCHAPPELIJKE ZIEKENZALVING MOGELIJK
In Sint-Gillis-Waas viert Samana jaarlijks de ziekendag op 6 oktober, tevens de sterfdag van de Zalige broeder Isidoor. En wanneer 6 oktober op een zondag valt, voorzien wij in ons programma dat onze zieke en vaak minder mobiele mensen nog eens kunnen deelnemen aan de wekelijkse eucharistieviering. De leden van Samana zijn meestal oudere mensen. Door een verminderde mobiliteit is het vaak niet meer mogelijk om de eucharistieviering in de kerk bij te wonen. Zij zijn dan ook dankbaar dat Samana dit af en toe voor hen toch mogelijk maakt.
Vijf jaar geleden boden wij de gelegenheid om tijdens die viering ook de ziekenzalving te ontvangen. En dat wilden wij dit jaar herhalen.
Maar een ziekenzalving tijdens een eucharistieviering hoeft niet enkel mogelijk te zijn voor leden van Samana. Neen, de parochieploeg koos ervoor om de ziekenzalving aan te bieden voor de hele parochie, in het eerste weekend van oktober. Priester Herbert vond dit een zeer goed initiatief om het sacrament van de ziekenzalving in een juiste context toe te dienen, want de ziekenzalving is een sacrament waarbij mensen die zwaar ziek zijn of door ouderdom verzwakt zijn, gesterkt worden.
Op zondag heeft priester Herbert een 30-tal mensen mogen zalven. Van enkele mensen vernamen wij dat zij zich gedragen voelen door de kerkgemeenschap, vooral omdat zij niet de enige waren die gezalfd werden. De symboliek errond vonden zij ook mooi, het licht van de paaskaars dat dicht bij hen werd gebracht, en een zegenend gebed. Zij putten kracht uit deze ziekenzalving en zullen dit nog lang met zich meedragen.
(Samana Sint-Gillis-Waas)
GEZALFD TOT HOOP EN VERTROUWEN
Mensen kijken wel eens raar op wanneer je als ‘gezond uitziende’ mens toch de ziekenzalving vraagt. Men gaat speculeren over allerlei niet onmiddellijk zichtbare kwalen. Ik heb echter in periodes dat ik een zware weg af te leggen had, mogen ondervinden hoezeer een ziekenzalving innerlijke rust kan brengen. In Lourdes heb ik ervaren dat dit sacrament nieuwe ‘Goddelijke’ kracht kan opwekken. Telkens weer mocht ik de doordringende, beschermende en genezende werking van het sacrament aanvoelen. Dat je dit binnen een gemeenschap mag beleven, zorgt voor extra dragende kracht en motivatie om door te gaan. (Marijke)
Ik ben ervan overtuigd dat je als echtgen(o)ot(e), als mantelzorger, als tochtgenoot dit sacrament echt kan mee-beleven en daarin Gods hulp en bijstand ervaren als een soms zo nodig ‘steuntje in de rug’. Het doet geweldig deugd om regelmatig dankbaar te zijn voor alle goede, mooie dingen die op onze weg worden gelegd. Maar mensen die lijden, fysiek of psychisch, vervallen ook vaak in eenzaamheid omdat omstaanders zich geen houding weten te geven. Op dat moment werkt het zo helend te weten dat er altijd Iemand blijft die, ondanks alles, zegt ‘Ik ben er voor jou’! (Chrétien)
ZIEKENZALVING
Een ziekenzalving meemaken is altijd een bijzondere ervaring. Allereerst voor degene die het sacrament ontvangt, maar ook voor wie als getuige aanwezig mag zijn. Al tijdens de ziekenzalving in wzc Vlashof te Stekene voelde ik diepe ontroering bij veel bewoners, wat ook mij raakte. Mensen ervaren intens hoe God hen via de priester aanraakt en zegt: "Ik ben er voor jou, ik ga met jou mee. Je staat er niet alleen voor." Op zo'n moment wordt Gods liefde tastbaar, als een mantel die om iemands schouders wordt gedrapeerd als teken van nabijheid en menselijkheid. Iemand herkennen en erkennen in zijn of haar stille verdriet of pijn kan het lijden niet wegnemen, maar het helpt die persoon wel om door te gaan. Niet alleen, maar gedragen.
Het afgelopen weekend kon wie wenste dit sacrament ontvangen tijdens de eucharistieviering. Toen priester Herbert me uitleg gaf over hoe hij dit in de viering wilde inbedden, was mijn eerste gedachte: wat mooi! Het sacrament van de ziekenzalving is dan ook iets prachtigs en hoeft niet automatisch geassocieerd te worden met iemands levenseinde. Integendeel, het is een sacrament voor de levenden en wil vooral hoop, kracht, steun en de diepe liefde van God symboliseren.
Toch zag ik bij binnenkomst dat veel mensen schrokken toen ik vroeg of ze de ziekenzalving wilden ontvangen. "Ik toch niet! Daar ben ik nog te goed voor!" was een veelvoorkomende reactie. Een begrijpelijke reflex, want het woord zelf suggereert ziekte en kwetsbaarheid. Mag ik daarom zo vrij zijn mijn visie op dit sacrament met u te delen? Voor mij is het een intense manier om Gods nabijheid te ervaren, alsof Hij via de priester zegt: "Ik weet wat er diep vanbinnen leeft, waar je mee worstelt en waar je mijn steun kunt gebruiken. Ik ga met je mee."
Vaak spreek ik over mijn roeping als christen om Gods mantel van liefde tastbaar te maken voor mensen. Het sacrament van de ziekenzalving is daar een prachtig voorbeeld van. Het is absoluut geen teken van zwakte om te zeggen: "God, ik heb nu wat extra liefde van U nodig" of "Ik wil even schuilen onder Uw mantel van liefde, met mijn zorgen, pijn en verdriet."
Ik vond dat priester Herbert de ziekenzalving op een prachtige manier integreerde in de viering. Het licht van de paaskaars, symbool van Christus die onze weg – soms gekleurd door lijden of verdriet – verlicht, werd gebracht naar degenen die voor de ziekenzalving hadden gekozen. Een voor een legde de priester hun de handen op en zalfde hen.
Als gemeenschap en als christen ben ik dankbaar dat God doorheen mensen Zijn mantel van liefde laat ervaren. Via de handen van priester Herbert, die het sacrament toediende, en via de gemeenschap, die in stilte bad en stilstond bij degenen die Gods nabijheid het meest nodig hebben.
(parochieassistente Isabel)
