Dat de zomervakantie 2021 niet zou verlopen, zoals in 2019, vermoedden we al. In 2019 kon nog alles, maar dan kwam 2020 dat volledig beheerst werd door het corona virus. Wie hoopte dat het in 2021 weer zou zijn als vroeger was er aan voor de moeite.
Toch was er een stille hoop. De corona cijfers daalden en meer en meer mensen zijn gevaccineerd, maar nog niet sterk genoeg om grote festivals te laten doorgaan. Meer nog, wie de beelden zag tijdens het EK voetbal, zag dat er van afstand houden en mondmaskers dragen geen sprake was. Kortom, ook 2021 is geen goed vakantiejaar, maar gelukkig besteedden onze media meer dan genoeg aandacht aan de sport, zodat je corona vergeet.
Maar dan... De natuur had nog wat in petto. Hevige regenval zorgde ervoor dat op een mum van tijd, ganse dorpen en steden in de grootste ellende verkeerden. Rivieren traden buiten hun oevers. Hallucinante beelden van mensen op het dak of in een bootje. Meubels, toestellen, auto’s enz... werden meegesleurd door het kolkende water.
Mensen zagen hetgeen ze opgebouwd hadden, plots verdwijnen. Alles weg, alles kwijt… hopeloos.
20 juli 2021 werd een dag van nationale rouw. Meer dan 40 mensen in ons land overleefden de ramp niet. Ook de Nationale Feestdag was minder feestelijk dan anders, hoewel de media veel aandacht hadden voor onze kroonprinses en prinses Delphine.
Een nationale ramp… maar ook een nationale beweging die “solidariteit“ heet. Plots voelden velen zich geroepen om te gaan helpen. Brandweerlui uit het hele land wilden mensen gaan bevrijden uit hun benarde situatie. Vrijwilligers gingen spontaan huisraad, kleding en voedsel brengen. Er werden veldkeukens opgericht en eten rondgedeeld. Men ging helpen opruimen en opkuisen. Men probeerde zo goed als mogelijk alles terug normaal te laten verlopen, maar we weten ook dat dat nog wel een tijdje zal duren.
Met de hulpverlening komt de kritiek. Er was geen communicatie en geen coördinatie. De schuld op iemand leggen is te gemakkelijk. Een ramp van dergelijke omvang heeft ons verrast. We hopen er iets uit te leren voor de toekomst. Maar dat zoveel vrijwilligers het heft in eigen handen genomen hebben, is goed nieuws. Wie zegt dat de mensen nu egoïstischer zijn dan vroeger heeft niet helemaal gelijk. Ook vandaag zijn er velen die zich onbaatzuchtig inzetten voor een ander. De golf van solidariteit heeft dat bewezen.
Ook in onze parochies zijn er veel helpende handen. Velen engageren zich in liturgie, catechese, gemeenschapsopbouw of diaconie en ze doen dit vrijwillig en gratis.
De zondagse lezingen in deze tijd komen uit het Johannesevangelie, uit de zogenaamde broodrede. Het begon met de wonderbare spijziging: de 5 broden en de 2 vissen en in de lezingen daarop hoorden we hoe Jezus zelf het levend brood is en hoe wij naar zijn voorbeeld brood kunnen zijn.
Dit brood zien we in de helpende handen, hoewel veel vrijwilligers hierover misschien niet nadenken. Het zijn trouwens niet alleen christenen die solidair zijn. Maar als wij in elke dienst delen in de maaltijd van de Heer, dan gaat het hierover. De Blijde Boodschap verkondigen, doen we niet alleen met onze mond, maar vooral met onze handen.
Aan allen die zich inzetten voor parochie en samenleving. Hartelijk dank !
Jullie zijn broodnodig.
Jean-Marie
