Samenvattend overzicht van het artikel
Pinksteren was de start van de beweging die de Geest rond de ‘Levende’ op gang bracht: in een of ander huis kwamen zij samen.
Tijdens de coronapandemie was vieren anders. Wekenlang waren er geen vieringen in de kerken, hoogstens een of ander ‘gestreamd’ gebedsinitiatief. Hoe hebben we dat beleefd? Was het ‘kijken naar de viering’ op TV of computer ook echt een deelname eraan? We mochten ervaren dat wij als sociale wezens echt honger hebben naar verbondenheid. Niet de VRT waar maar om de twee weken een eucharistie werd uitgezonden en ook niet onze ‘herders’ die in gebreke bleven, hebben het ons gemakkelijk gemaakt.
We kunnen ons afvragen of er vóór de pandemie echt werd gevierd? Hetzij in een deugddoende feestelijke context, hetzij in een rustige sfeer. Hebben we daar écht samenzijn ervaren? In de naoorlogse jaren hebben we als kind in heel wat bijeenkomsten (denk aan de kruisdagen) sterke verbondenheid beleefd. Ook in het avondgebed in de huiskring. Diverse vormen van vieren brachten zeker een sterke verbondenheid en waren bron van vreugde.
Straks, nà de coronatijd zal wellicht alles anders zijn. Een aantal mensen zal vermoedelijk de behoefte aan fysisch vieren niet ervaren en tevreden zijn met een viering zonder het huis te verlaten. Anderen zullen ongelooflijk blij zijn wat ze maandenlang gemist hebben, weer te kunnen beleven: vanuit het geloof aan Hem de diepe liefdesverbondenheid met de Heer en met elkaar te vieren.
Het nijpend tekort aan priesters met schaalvergroting van de parochiegemeen-schappen zal hopelijk ook bij ons ooit aangepakt worden door vrouwen en gehuwde mannen tot ‘voorganger’ te wijden. Maar in afwachting is wekelijks samenkomen mogelijk en kunnen wij er ook een steentje toe bijdragen. In heel wat parochiegemeenschappen zal er echt gevierd worden zoals voorheen. Ook op andere plaatsen zal echte verbondenheid beleefd en gevierd worden. Of het nu de Sint-Michielsbeweging is, Sant’Egidio of een van de Gemeenschappen die in www.bezieldverband.be terug te vinden zijn. Het zijn plaatsen waar de ervaring van “een huis dat een levend lichaam wordt als wij er binnengaan om recht voor God te staan” verbondenheid en feestvreugde brengt.
Vieren in de toekomst zal volgens de auteur meerdere vormen kunnen aannemen. De Evangelische Omroep in Nederland laat ons via NOP2 deelnemen aan de vreugde van een uit volle borst meezingende kerk waar blijkbaar de schaalvergroting geen hinder is. Een Taizéviering straalt meer jeugdige rust uit.
Grote, levendige eucharistievieringen zullen in de toeko(mst wellicht geen wekelijkse gebeurtenissen worden, maar ook andere gebedsbijeenkomsten kunnen het geloof voeden en sterken. Ook op kleinere schaal kan je oud en jong samenbrengen in b.v. een Taizéviering. Waarom zou ons samenkomen in Adem_tocht het gespreksgedeelte niet wat duidelijker kaderen in een geloofs-vierend samenzijn door een kaars te ontsteken en een gebed voor Gods Goede Geest nadat we elkaar ‘gedag’ hebben gezegd?
In I have a dream peilt de auteur naar hoe het over 10, 20 jaar hier zou kunnen uitzien. Als basis van het bouwwerk ziet hij de kerkelijke basisgroep, een ‘kern van hoop’ die wekelijks “in een of ander huis” bijeenkomt” (zoals de ‘tupperware-bijeenkomsten!, maar dan wel om samen naar Gods woord te luisteren en het Brood te breken in gedachtenis aan Hem).
Maandelijks kan dat ritme doorbroken worden voor een eucharistieviering waar 20-30 dergelijke kerngroepen uitgenodigd worden in een grote kerk, feestelijk en muzikaal mooi verzorgd.
Jaarlijks, met Pinksteren komen àlle gelovigen samen in de kathedraalkerk van het bisdom voor een blij weerzien. Daar worden de nieuwe volwassen doopkandidaten extra verwelkomd.
In de lokale keren vinden kerkelijke uitvaarten plaats, ook andere vieringen als huwelijk, eerste communie, vormsel. En de kinderdoop gebeurt eerder binnen een basisgroep.
Tot slot hoopt de auteur dat de groep niet gaat jammeren over het wegvallen van de wekelijkse zondagsmis, maar open staat om ‘nieuwe dingen’ op het spoor te komen. Van week tot week een vreugdevol beperkt samenkomen om “vol van hoop ongebaande wegen” te gaan.
Guido Debonnet
Zie ook notities:
bijlage 1 (pdf A4), bijlage 1 (pdf A5)
bijlage 2 (pdf A4), bijlage 2 (pdf A5)
