Wil je je kort voorstellen? (iets over beroep, gezin, leeftijd, hobby’s, …)
Mijn naam is Thierry Bill Kabamba (52 jaar). Ik ben getrouwd met Arlette Kimbondja en samen hebben we drie kinderen (twee jongens en een meisje).
Ik ben geboren in Kikwit (Democratische Republiek Congo) waar ik mijn diploma secundair onderwijs behaalde. Op 18-jarige leeftijd zette ik mijn rechtenstudie verder aan de Rechtsfaculteit van de Universiteit van Kinshasa, waar ik vijf jaar later de graad van licentiegever in het publiekrecht (Master) behaalde.
Ik werkte respectievelijk als onderzoeksassistent aan de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van dezelfde universiteit. Daarna als juridisch adviseur en uiteindelijk als directeur van een communicatiebedrijf.
In het jaar 2000 verliet ik om politieke redenen het land en verhuisde naar Nederland, waar ik me aansloot bij mijn vrouw die daar al een jaar was. We woonden drie jaar in Utrecht, waar in 2003 onze oudste zoon Alain Bill werd geboren. Toen we in Ede woonden, is in 2004 Johannes geboren en in 2007 Jacqueline.
Na een lange periode van integratie en opleiding vond ik in 2007 een baan bij het ministerie van Defensie en werd ik toegewezen aan de militaire kazerne van de landmacht in Stroe, waar ik de functie van magazijnier als verantwoordelijke voor logistiek uitoefende tot in 2017. Nu werk ik als operator in een bedrijf in Zwijndrecht.
In 2012 verhuisde ik om familiale redenen naar België en kwam terecht in de Stationstraat in Sint-Gillis-Waas. Sinds 2014 wonen we in Sint-Pauwels.
Als associatief leven ben ik secretaris van de Stichting Wegwijzer Mama Kongolese en lid van de Vereniging van Congolese Juristen in het Buitenland. Ik doe regelmatig aan fitness en ik luister graag naar muziek.
Wat was jouw uitdaging om je te engageren in de parochieploeg?
Ik ben geroepen om aandacht te hebben voor het leven van de parochie en alles wat er rond de gemeente leeft en dit om de bedenkingen van de inwoners op het niveau van de parochieraad te brengen. Uiteindelijk om de wegen van reflectie te vinden die een evangelisatie toelaat die rekening houdt met de realiteit van onze gemeente en onze samenleving.
Welke figuur inspireert jou om te leven als christen, en waarom?
De figuur van de Kerk die mij het meest heeft geïnspireerd is paus Paulus de 6e. Omdat hij in zijn bediening voortdurend herinnert aan de diepe aard van de Kerk. De Kerk is in de eerste plaats missionair. Elke christen is een zendeling, elke gedoopte moet werken op het gebied van evangelisatie. Deze missie maakt ons christen broeders en zusters.
Welke tekst (bijbeltekst, parabel, brief, …) is voor jou van groot belang, een inspiratiebron, en waarom?
De Bijbeltekst van Marcus 4:34-45, de gekalmeerde storm.
De apostelen die door een grote storm midden in het meer worden opgeschrikt en om hulp roepen omdat ze denken aan het zinken van de boot, vergeten de aanwezigheid van Christus volledig. Jezus' interventie is een herinnering aan Gods actieve aanwezigheid.
Onze Kerk leeft momenteel in een geseculariseerde wereld waar anti-waarden de plaats innemen van waarden. (huwelijk voor iedereen, abortus, pedofilie enz.). Er zijn andere factoren zoals covid of natuurrampen die mensen in groot lijden storten. De Kerk moet haar missie altijd onder deze omstandigheden blijven uitvoeren, vertrouwend op de aanwezigheid van Christus.
Zijn er momenten in je leven waarin je God nabij voelde? Kan je zo’n moment met ons delen?
De momenten waarop ik me dicht bij God voel, zijn wanneer ik in gebed ben, wanneer ik in nood ben, tijdens de eucharistieviering of wanneer ik een spirituele oefening doe (een bedevaart of een retraite).
Hoe zie jij binnen 25 jaar de gemeenschap van de christenen? Wat vind jij dat er zou kunnen/moeten veranderen?
De Kerk is geen zaak enkel van bisschoppen en priesters. Het is een gemeenschap van alle christenen, een zaak voor iedereen. Zeker is er heel weinig oefening aan de kant van de gelovigen, weinigen durven zich bezighouden met de diensten van de parochie. Ook aan de kant van de priester- en religieuze roepingen verbetert de situatie niet. Het tekort aan priesters zal een bepalende factor zijn in het leven van de gemeenschappen. De gelovigen moeten verantwoordelijk worden gesteld voor deze situatie. Jongeren zijn niet erg aanwezig in het leven van de Kerk.
Het is in de eerste plaats noodzakelijk om alle gelovigen te betrekken bij het nadenken over het leven van de parochie. Stel een vragenlijst op met verschillende thema's, maak een presentatie van alle parochiediensten (catechese, begrafenis, parochieberaad, koren, liturgie, voorbereiding van de sacramenten, huwelijken, jongeren, financiën, apostolaat van zieken en ouderen en mensen die alleen wonen, ...). Organiseer een open zondag waar diensten worden gepresenteerd. Dit zal de uitvoering van pastorale projecten mogelijk maken om inhoud en participatie te geven aan deze kerkgemeenschap.
Welke taken moet een parochie zeker kunnen (blijven) opnemen?
Een parochie moet op verschillende manieren blijven evangeliseren in de liturgische animatie (met of zonder priester), in de catechismus, in de bezoeken van zieken, in de begeleiding van rouwende families, in de organisatie en animatie van bewegingen, door het gemeenschapsleven te bevorderen.
