Heb ik jullie al verteld dat ik in de chiro gezeten heb? Daar werd regelmatig een zangstonde gehouden. Op kamp of in een Christus Koningviering of gewoon op zondag werden dan allerlei liedjes gezongen. En als ik de laatste regels van het evangelie van vandaag lees, doen die mij denken aan één specifiek chiro-liedje: Vrede is onze weg. Een liedje geschreven door Carlos Desoete, priester van bisdom Brugge en ex-proost van Chiro Nationaal.
Nu ben ik die tekst van dat liedje eens terug gaan opzoeken en ik kwam tot de conclusie dat deze woorden quasi integraal als homilie kunnen gebruikt worden. Sta mij toe om samen met jullie enkele van deze zinnen van naderbij te bekijken.
Het refrein gaat als volgt: Elke heuvel moet geslecht, elke bocht moet recht. Gedempt moet elke kuil en elke voor. Elk voor zich wordt ongedaan, geen geweld zal nog bestaan: Vrede is onze weg: ga door. De woorden van Jesaja en Johannes de Doper weerklinken er duidelijk in. We moeten de paden recht maken en de weg van de Heer bereiden. Op deze tweede zondag van de advent worden we aangemaand om ons voor te bereiden op de komst van Jezus. Dan zal geen geweld nog bestaan en zal er vrede zijn. En hoe moeten we dat doen volgens het liedje van Carlos Desoete? “Elk voor zich wordt ongedaan” staat er. Dus, niet alleen aan zichzelf denken, maar ook aan anderen. Solidair zijn met anderen, vooral met de minstbedeelden, die zich vaak veel dichterbij bevinden dan we denken.
Terug naar onze liedjestekst. De eerste strofe vervolgt: Ga dan op weg in een lange stoet. Breng aan de mensen de vredegroet. Trek een spoor van hoop op een nieuwe tijd: vrede, recht en veiligheid. We moeten op weg gaan, de weg naar Jezus toe en Zijn weg ook volgen. En gaandeweg een spoor van hoop trekken. We dienen – zoals de tweede kaars van de adventskrans die vandaag ontstoken werd – lichtpuntjes te zijn voor mensen die het moeilijk hebben. Onderweg zijnde, kunnen we sprankeltjes hoop zaaien voor hen die letterlijk en figuurlijk donkere dagen meemaken, zodat ook zij kunnen thuiskomen in een veilige haven en zich geborgen voelen.
De tweede strofe gaat op dit elan verder: Ga dan op stap, waag de ommekeer, weg uit het land van meer en meer, leef een nieuw vertrouwen, een morgen daagt, de minsten worden grootgemaakt. We moeten weg uit dat land van meer en meer. Onze huidige maatschappij is voornamelijk gericht op bezit en massaconsumptie. Ons dagdagelijks bestaan wordt gekenmerkt door een drukte van jewelste en onze agenda’s puilen uit van allerhande activiteiten, waarbij ontspanning zelfs een inspanning wordt. Met als resultaat: er schiet geen tijd meer over voor de dingen die er echt toe doen.
Hier dient een ommekeer gemaakt te worden. Maar de eerste stap begint bij onszelf. Johannes de Doper verliet de woestijn, een dorre en levensloze plek, om aan de Jordaan een doopsel van bekering te prediken. En hij deed dit omdat God hem geroepen had. ‘Het woord van God kwam over Johannes’ staat er in de evangelietekst. Wát God tegen Johannes zei, staat er niet bij, maar Johannes trad wel in actie. Wie zich door hem liet dopen, zou Gods redding zien. Dat is die nieuwe morgen, waarover het in het liedje gaat. Dat is die betere wereld waar wij met z’n allen aan moeten werken. Dat is dat Rijk Gods waar Jezus het zo vaak over heeft. Een rijk, een wereld, een samenleving waarin de kleinen, de minsten, groot worden. Een maatschappij waarin we worden uitgenodigd om alles wat de vrede in de weg staat te ruimen. Een blijvende opdracht die nooit af is.
Moge Jezus ons daarbij helpen. Dat Hij ons mag vergezellen op ons pad, ons inspireren op onze levensweg en voor ons een lichtend voorbeeld mag zijn. Laat deze adventsperiode de tijd worden waarin we hoopvol en in blijde verwachting mogen uitzien naar Zijn komst, zodat we actief kunnen meewerken aan die betere wereld.
Amen.
Gerry Bellekens, bruggenbouwer van onze Pastorale Eenheid Mozes
