Enkele dagen vóór Kerstmis horen we in de lezingen over moeders die een kind verwachten. Als het gaat over verlangen naar een nieuw begin, over uitzien naar vervulling, dan hoeven we maar te kijken naar vrouwen die in verwachting zijn. In het evangelie van de 4de adventzondag zijn we getuigen van de ontmoeting van Maria en Elisabet. Ze delen beiden de vreugde van de verwachting. Die vreugde delen ze ook met ons.
Stel je open voor de komst van God…
Zo manen de Schriftlezingen van de 4de adventzondag ons aan.
God komt in de Messiaanse Koning die geboren zal worden en een Mens van vrede zal zijn.
In de eerste lezing profeteert Micha 5, 1-4a:
“Op het eind van de dagen zal het gebeuren,
dat de berg van het huis van de Heer vast zal staan
als de eerste van de bergen, verheven boven de heuvels…”
Hij gaat verder met deze idyllische droom van vrede:
“Dan smeden zij hun zwaarden om tot ploegscharen
en hun speerpunten tot snoeimessen;
geen volk heft het zwaard meer tegen een ander
en de oorlog leren zij niet meer.
Iedereen zal onder zijn wingerd zitten
of onder zijn vijgenboom, door niemand opgeschrikt”.
Wie gelooft, leeft onder Gods zegen.
In het evangelie ziet Elisabeth Maria naar haar toe komen:
“Waaraan heb ik het te danken dat de moeder van mijn Heer bij mij komt?” Lucas 1, 39-45
In dat gebeuren herkent zij God, die zijn volk bezoekt.
Elisabeth begroet Maria, "de gezegende onder de vrouwen"
omdat zij geloofd heeft dat in vervulling zal gaan wat haar door de Heer is gezegd.
Zij zijn dus terecht belangrijke figuren op de weg naar Kerstmis:
Zij zijn in de ‘verwachting’ van hun kind maar vooral in de ‘verwachting van de Messias’.
4 weken Advent
De advent is een tijd van hop en verwachting, van uitzien naar wat nog komen moet. De Kerk zegt dat het belangrijkste niet voorbij is. Het ligt niet achter ons maar voor ons, het moet nog komen. Zeker, Jezus heeft voor ons geleefd, Hij heeft gepredikt, genezen en gebeden, Hij is gestorven en verrezen in een ver verleden. Dat is voorbij. Eens komt Hij terug in heerlijkheid, maar dat ogenblik moet nog aanbreken.
Vooruit kijken dus en wachten. Zo spreekt de Kerk in de advent: wat komen zal, is nog veel groter dan wat was.
Hopen en blijven hopen
Heer Jezus, het is zo donker in december en soms ook in ons hart.
Maar al zijn de bomen kaal en is er geen blad meer groen,
er blijven altijd ‘doorbloeiers’ over in de tuin.
Ze getuigen van de hoop dat alles straks weer groen wordt.
Zo is het ook met ons.
Laat ons niet denken: ‘het is allemaal voorbij,
het gaat niet goed met de Kerk, en ook niet met ons.’
Nee, er is hoop
en in de winterslaap van onze ziel
blijft Gij aanwezig met uw Geest en zegt:
‘blijf hopen, want het belangrijkste moet nog komen.
Zie, Ik kom terug en Gij zult u verheugen
als ge Mij ziet komen op de wolken des hemels.
Wees doorbloeiers die groen blijven
ook als het winter lijkt in de Kerk en in de wereld.
Er staan drie figuren langs de weg van de advent: voorop Jesaja, de profeet die ver vooruit kijkt, dan Johannes de Doper die naar Jezus wijst, de Komende. Ten slotte ook Maria, die ‘ja’ heeft gezegd en wacht op de vrucht van dat woord. Alle drie nemen ze ons bij de hand en gaan mee met ons naar Kerstmis.
Jesaja: Ver leren kijken
God onze Vader,
wij kunnen zo kortzichtig zijn, bijziend zelfs.
We zien alleen maar wat vlak voor ons ligt.
En dat beneemt ons hele gezichtsveld.
Leer ons veel verder kijken zoals Jesaja, de ver-ziende, deed.
Hij zag het van ver: ‘de wolf huist bij het lam,
de panter vlijt zich naast het bokje,
het kalf en de leeuw, ze weiden samen,
de leeuw graast als een rund
en het kindje speelt bij het hol van de adder.’ – Jesaja 65
Hij zag het al van verre.
Leer ook ons geloven in dat visioen.
Want als dat verdwijnt, zo zegt de profeet nog,
verwildert heel het volk.
God, leer ons ver zien.
Johannes de Doper: De wijsvinger naar Jezus
God onze Vader,
zo graag hebben wij het over onszelf,
we raken maar niet uitgepraat als het over ons gaat,
om wat wij zoal doen en kunnen.
Leer ons naar de Doper kijken,
die niets zei over zichzelf
toen men uit Jeruzalem kwam om hem te vragen wie hij was.
‘Ik ben maar een stem’, zei hij, ‘die roept in de woestijn.
Maak de paden recht voor Jezus’ - Jesaja 40, 3.
‘Hij moet groter worden, ik kleiner’ - Johannes 3, 30.
Geef ons het hart van de Doper,
richt onze vinger niet op onszelf,
maar op Jezus.
Laat ons zeggen: ‘daar is het te doen, niet hier bij mij’.
Wij zijn maar arme knechten, deurwachters en doorverwijzers.
Wij zijn onnutte dienaars.
En alleen wie dient, kan zeggen:
‘dit is mijn vreugde en ze is volkomen’ - Johannes 3, 29.
Maria: Altijd ja zeggen
God, vriend van alle mensen,
uw engel hebt Gij naar Nazaret gezonden, naar Maria’s stad.
Hij sprak tot haar: ‘Verheug u, begenadigde.’
Maar zij schrok van dat woord en vroeg:
‘Wat heeft dat te betekenen?’
Begrijpen deed zij niet.
Ze had wel een kwetsbaar hart
dat zich liet raken door onverwachte vragen.
En ze heeft ‘ja’ gezegd.
Geef ons zo’n kwetsbaar hart, gevoelig en gehoorzaam,
aanspreekbaar als Maria.
Geef dat ook wij ons nooit sluiten,
maar altijd openstaan als Gij uw engel zendt
om ons te vragen wat onmogelijk lijkt.
Schenk ons de genade om altijd ‘ja’ te zeggen.
Priester Jan en pater Walbert
