WE GEVEN HET WOORD AAN Ria Braem, grote kuis in de kerk en lid parochieploeg
Wil je je kort voorstellen? (iets over beroep, gezin, leeftijd, hobby’s, …)
Omdat ik van mening ben dat er meer is in het leven dan veel werken, koos ik vanaf 2017 heel bewust voor deeltijds werk, nog steeds bij het ACV in Sint-Niklaas. Zo kan ik meer tijd besteden aan mijn verenigingsleven. Ik ben al meer dan 40 jaar actief bij Samana in Sint-Gillis-Waas, maak deel uit van het CM-bestuur en uiteraard de ACV-werking. Daarnaast neem ik graag deel aan activiteiten van Femma, Samana Polder en de MS-Liga Waasland. Heemkundige Kring De Kluize krijgt ook mijn aandacht. Veel mensen kennen mij ook als actieve volksdanser bij Drieske Nijpers wat ik na 30 jaar (met spijt) heb moeten opgeven om gezondheidsreden.
In de Sint-Egidiuskerk organiseer ik de jaarlijkse grote kuis. En sedert de nieuwe parochie-indeling maak ik ook deel uit van de parochieploeg.
Ik verzamel overlijdensbrieven en -prentjes, en alles over pater Damiaan en moeder Teresa.
Ik ben ook mantelzorger voor mijn moeder, zodat zij nog alleen in haar huis kan blijven wonen.
Wat was jouw uitdaging om je te engageren in de parochieploeg?
Mee mogen beslissen wat de parochie organiseert, ja, dat vond ik wel een uitdaging. Ik dacht met mijn leeftijd (° 1962) wel bij te dragen tot verjonging van de groep. Daarom ben ik ingegaan op de vraag van de pastoor om lid te worden van de parochieploeg. En als ik mij engageer, dan ga ik er 100 % voor! Meteen zagen ze in mij ook een goede verslaggever.
Welke figuur inspireert jou om te leven als christen, en waarom?
Al van in de lagere school was ik geïnteresseerd in de figuur van pater Damiaan. Hij zorgde voor wie uitgestoten werd, en streed voor hun welzijn. Hij werd lotgenoot en bleef hen trouw.
Ook naar moeder Teresa kijk ik al op van toen ik nog op de schoolbanken zat. Haar tomeloze inzet voor dakloze straatkinderen in sloppenwijken treft mij. Een uitspraak die mij bijblijft, is: ‘iemand moet gelukkiger van u weggaan dan dat hij gekomen is’. Ik hoop altijd dat ook ik tijdens ontmoetingen (activiteiten, huisbezoeken, …) mensen gelukkiger kan maken.
Uiteraard ben ik verheugd dat deze beide figuren heilig verklaard zijn.
Welke tekst (bijbeltekst, parabel, brief, …) is voor jou van groot belang, een inspiratiebron, en waarom?
De parabel van de barmhartige Samaritaan. Hij heeft de handen uit de mouwen gestoken en daadwerkelijk de zieke mens geholpen. De link met Samana hoef je dus niet ver te zoeken.
Zijn er momenten in je leven waarin je God nabij voelde? Kan je zo’n moment met ons delen?
Bij mijn gezondheid tijdens de minder goede periodes die ik heb gekend, voelde ik toch dat Hij mij de kracht en de moed gaf zodat ik weer positief vooruit kon kijken.
Maar ook telkenmale wanneer ik mensen kan helpen of wanneer een activiteit geslaagd is, ben ik onze Heer dankbaar dat ik mijn steentje heb kunnen bijdragen.
Hoe zie jij binnen 25 jaar de gemeenschap van de christenen? Wat vind jij dat er zou kunnen/moeten veranderen?
Er zullen minder kerkgangers zijn. Toch hoop ik dat we nog regelmatig mensen kunnen samenbrengen voor een eucharistie- of gebedsviering en hopelijk zijn daarvoor voldoende voorgangers. Misschien moeten we meer inzetten op vieringen bij invloedrijke gebeurtenissen (bv. nieuwe woning, bepaalde leeftijd bereiken, examentijd, studierichting kiezen, afgestudeerd zijn, werk vinden, ziekte, …). Zullen vrouwen over 25 jaar (eindelijk) een grotere rol toebedeeld krijgen? Willen we openstaan voor contact met andere geloofsgemeenschappen?
Welke taken moet een parochie zeker kunnen (blijven) opnemen?
Mensen bijeenbrengen voor bezinningsmomenten of gebeds-/eucharistieviering. Proberen mensen geestelijk te inspireren, zowel fysiek als digitaal. Het belang van de sacramenten, gedragen door een parochiegemeenschap, blijven aanwakkeren bij de jongere generatie. Ons blijven inzetten voor de zwaksten in onze samenleving, contact houden met ouderen maar ook zeker met jongeren.
