Bij het lezen van het evangelie van vandaag, beste vrienden, had ik de indruk dat we in de advent zaten. Er wordt gesproken over waakzaamheid, over dat we moeten klaar staan wanneer Jezus in ons leven komt. “Wees waakzaam”, het is een thema dat we – zoals ik zeg – vaak horen in de adventsperiode bij monde van de profeet Jesaja.
Nu, er staat nog veel meer in het evangelieverhaal. Misschien wel té veel, want ik moet eerlijk toegeven, ik had het er wat moeilijk mee. Meestal probeer ik de essentie te begrijpen en daarrond mijn preek op te bouwen, maar nu komen meerdere thema’s aan bod. Dus, ik heb er wat mee geworsteld. Maar ja, dat kan ook aan mij liggen natuurlijk …
Toch overloop ik graag met jullie enkele losse gedachten.
Het begint al met de eerste zin. Jezus heeft het over een ‘kleine kudde’. Een aandoenlijke aanspreking, die ons wat zou moeten geruststellen, maar kijk eens even rond. Wij zijn inderdaad een kleine kudde. Zowel langs de kant van de kerkgangers als langs de kant van de voorgangers vallen er meer en meer mensen af. En hoewel ik de laatste tijd heel veel kindjes mag dopen, komen er in verhouding niet veel schaapjes bij…
Maar gaat het daar eigenlijk over? Over de kwantiteit, over het aantal kerkgangers? Want dat is trouwens een volgend thema waar het evangelie vandaag over handelt: Wat doet er werkelijk toe in ons leven? Wat is echt belangrijk? Of om het met Jezus’ woorden te zeggen: “Waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn.” Woorden die onze paus Franciscus ook gezegd heeft tegen enkel Belgische jongeren, waaronder Arne Focketyn, de zoon van de acteur Frank Focketyn en tevens de man van een collega van mij.
Ik zou dat zinnetje eerder omgedraaid verwachten: “Waar uw hart is, zal ook uw schat zijn.” Zo van: wat ge belangrijk vindt, daar zult ge ook een beloning voor krijgen. Maar nee, dat is juist NIET wat Jezus bedoelt. Jezus wil zeggen: waar ge waarde aan hecht, wat je echt waardevol vindt, dat verdient “van harte” al jouw aandacht, daar mag of moet je je hart aan geven.
Een voorbeeld om dit te staven. Twee weken geleden gaf ik een BBQ voor mijn verjaardag. Ik nodigde mijn familieleden uit met het expliciete verbod om iets mee te brengen. Geen cadeaus, zei ik. Nu was onze Leo, het eerste achterkleinkind in de familie, ook van de partij. En aangezien ik dat manneke tijdens corona bij wijze van spreken enkel heb zien opgroeien op Facebook en Instagram, heb ik er uitermate van genoten om hem nu te zien spelen met de rest van de familie. Dat is hetgeen wat men in het Engels noemt Quality Time en zulke kwaliteitsvolle momenten zijn met geen geld ter wereld te betalen. Daar ligt mijn hart en niet bij die fles wijn die ik zou gekregen hebben…
En het is nog niet gedaan, want Jezus gaat nog even door. Niet vergeten, Jezus geeft zijn oproep tot waakzaamheid en tot het loslaten van materiële dingen terwijl hij op weg is naar Jeruzalem, de stad van zijn lijden. Hij geeft ons daarbij een heel belangrijke raad: reis licht. Minder bagage meesleuren geeft een andere kijk op het leven. Gooi overtollige ballast overboord en hou je voornamelijk bezig met zaken die er echt toe doen.
Nu corona stilaan aan het verdwijnen is, herneemt het ‘normale’ leven zich van voordien. Maar ik heb de indruk dat het ‘nieuwe normaal’ een paar versnellingen hoger draait dan het ‘oude normaal’. We moeten op reis gaan en we moeten alles inhalen en de ratrace van vroeger is weer op gang gekomen … zelfs dus tegen een hogere snelheid. Ons leven wordt alsmaar drukker en op de duur kunnen we het niet meer houden en gaan we over grenzen. ‘Waar zijn we toch mee bezig?’ is een vraagt die men dikwijls hoort.
Als bruggenbouwer van een pastorale eenheid met 15 parochies ervaar ik soms aan den lijve dat ook ik op grenzen stoot. En dan is het een kwestie van vertrouwen hebben. Geloven en hopen dat het langzaamaan licht zal worden. Het is soms wachten, een tweede nachtwake, een derde nachtwake, … Maar het licht komt. Dat is zeker.
Gerry Bellekens, bruggenbouwer van onze pastorale eenheid Mozes