Op 30 april is het weer roepingenzondag. De Kerk vraagt ons dan om speciaal te bidden voor roepingen binnen de kerk en dat is ook nodig, want we hebben hen hier in het Westen meer dan ooit nodig. Toch is geroepen worden niet het voorrecht van enkelingen. Allemaal worden we op onze manier geroepen en die roeping kan in het kleine en eenvoudige verscholen liggen: een (klein-)kind dat onze zorg nodig heeft, een zieke die vraagt om troost, steun, verzorging, een eenzame die ons luisterend oor wil of een opgejaagde die bij ons tot rust wil komen. Dagelijks is er wel iemand die ons roept, die ons nodig heeft, en doorheen deze medemens kan het God zijn die ons roept, want Hij vraagt ons om te zorgen voor onze medemensen. Hij vertrouwt ons aan mekaar toe. Hij verwacht van ons niet dat we supermensen zijn, maar wel dat we het hart op de juiste plaats hebben.
In de Bijbel horen we vele roepingsverhalen. Kleine en eenvoudige mensen krijgen er vaak een grote verantwoordelijkheid: David, Mozes, Jona, Elisabeth, Maria, Petrus, Paulus zijn maar enkele voorbeelden. Onze roeping hoeft niet zo ingrijpend te zijn. Als we onze eigen aanleg, talenten, interesses, onze eigenschappen gebruiken om anderen er beter van te laten worden dan werken we mee aan die droom van God: dat Zijn Rijk hier op aarde mag komen zoals we bidden in het Onze Vader. En daar mogen we dus allen onze bescheiden bijdrage aan leveren.
Als we zo in het leven staan dan zijn we zoals de jonge Kerk getuigen van het Evangelie omdat we daden stellen die haaks staan op de houding van de postmoderne mens.
Op Kerknet en in het parochieblad van twee weken geleden las ik het interview met Reginald Moreels, arts en oprichter van de Belgische tak van Artsen zonder grenzen. Enkele jaren terug zat hij ook in de reeks ‘Topdokters’omdat hij als zeventiger in Afrika en in oorlogsgebiedendie nog steeds operaties gaat uitvoeren die het verschil kunnen maken voor die patiënten. Hij zegt dat hij dit doet vanuit zijn geloof, dat hij als gelovige zo een engagement wil aangaan met God die ons zendt. Hij schreef nu een pamflet (een dun boekje) met als titel ‘Engageer u’! Hij zegt: “De postmoderne mens is overmatig ik-bewust. We zijn gewoon om vanuit onszelf te denken: wat vind ík belang- rijk? Wat zijn míjn behoeftes en wensen? Dat maakt samenleven moeilijk. Engagement doet je loskomen van die ikgerichtheid”.
Laten wij als Christenen onze bescheiden bijdrage leveren om ons te engageren voor een verdraagzamere, gedienstigere en aangenamere samenleving. Dan beleven wij onze roeping die in wezen niets anders is dan liefhebben.
Kristin.
