Vandaag vieren wij het feest van Christus Koning. Is het niet wat een antiek beeld om Jezus als koning voor te stellen, een beeld waarbij we toch vooral aan macht denken. Ook de voorstelling van het evangelie waarbij de Heer als oppermachtig vorst het onderscheid maakt tussen wie goed heeft geleefd en de anderen, lijkt dat idee van macht te ondersteunen. Wanneer we de tekst echter goed lezen gaat het over ten dienste staan van de zwaksten en precies daarin God herkennen.
Ward Bruyninckx formuleerde het indertijd als volgt:
“Als God op je weg komt
dan zal het zijn als een kind,
als een mens ...
Zie toe dat je Hem herkent!
Hij zal geen lichtkrans dragen, geen aureool,
geen titel of geen aanzien hebben.
Hij zal man of vrouw zijn, arm of rijk - maar dat is niet belangrijk –
Hij zal een mens zijn die honger heeft: geef hem te eten van je liefde;
hij zal naakt zijn: kleed hem met je waardering;
zit hij gevangen: verlos hem door je begrip;
hij zal misschien ziek zijn: genees hem met je warme vertrouwen;
dorst zal hij hebben: geef hem te drinken van je gerechtigheid;
voelt hij zich vreemd-verloren: geef hem de thuis van je hart.
Zie toe als God incognito op je weg komt ...”
Wanneer er dan vandaag aandacht wordt gevraagd voor Kerkopbouw, heeft dit dus niets te maken met macht, maar integendeel met nederige dienstbaarheid. Waar denken wij aan wanneer we het woord Kerk horen ? Aan het kerkgebouw ? Dan zou het vreemd zijn om vandaag, in een tijd waarin wij als groep belijdende Christenen nog slechts een mini-groepje in de samenleving zijn, aandacht te vragen voor nieuwe kerkgebouwen. Denken we misschien dan aan de machtsstructuur die de Kerk in de loop van de eeuwen heeft uitgebouwd, is de kerk voor ons de hiërarchie van paus, bisschoppen en priesters ? Of is het juist ook zo’n macht die door het evangelie van vandaag duidelijk in vraag wordt gesteld ? Het tweede Vaticaans Concilie, zestig jaar geleden, stelde reeds dat de Kerk het Volk van God was. Paus Johannes XXIII schreef ‘dat het rustige water van de vijver in beweging moest gebracht worden’ en richtte zijn laatste encycliek ‘Pacem in terris’ in 1963 expliciet niet aan de bisschoppen, maar ‘aan alle mensen van goede wil’.
Dit maakt dat wij ons allemaal als gedoopte Christenen mogen en moeten aangesproken worden om onze verantwoordelijkheid in onze kerk op te nemen. Binnen een goeie maand hebben wij in onze parochie geen vaste pastoor meer om op te bouwen. Hoe gaan we dan reageren? ‘Jammer, maar het is voorbij ?’ Of gaan wij allemaal de handen uit de mouwen steken en onze verantwoordelijkheid als gedoopte Christenen dragen?
Dit is de echte kerkopbouw: samen, geleid door de Geest, de blijde boodschap klank en zichtbaarheid geven in onze wereld ! Niet doelloos ronddwalen als schapen zonder herder, maar elkeen, binnen zijn of haar mogelijkheden en met de eigen capaciteiten, herder worden voor elkaar – in de geest van het evangelie van vandaag.
En wanneer ieder van ons zijn of haar opdracht als gedoopte Christen ernstig wil nemen, kunnen wij zonder twijfel meewerken aan een weliswaar kleine, maar levendige geloofsgemeenschap hier ter plaatse. Dat is de echte kerkopbouw waar wij vandaag niet alleen voor bidden, maar vanaf morgen ook onze schouders willen onder zetten. Daarom hier en nu ook een warme oproep aan u allemaal: geef een seintje wanneer je actief wil meewerken aan deze gelovige gemeenschap in de toekomst, als lector in de eucharistie, als zanger, als cathechist, als gelovige die actief naar de arme, de hongerige en dorstige, de naakte en gevangene, de zieke en de vreemdeling toe wil gaan. Jezus spreekt vandaag elk van ons aan om heel concreet mee te bouwen aan Zijn kerk. We kunnen het niet alleen ! Wij hebben u nodig !
Laat Christus, de koning van ons hart, de nederige dienaar, ons elke dag op weg zetten.
Amen
Chrétien
